We wilden toch nog een keer de, vanwege de regen afgebroken, rit naar Loch Doon maken.
In Dailly's village store/postoffice kocht ik broodjes voor het avondeten.
Neen, dit lekkers in de vitrine liet ik liggen.
Maar ik was blij te zien dat het winkeltje goed loopt.
De dorpelingen houden het gelukkig in stand.
Ik heb inmiddels een fascinatie ontwikkeld voor deze mini-middenstand.
Manlief achter het stuur (hij durft mij niet te laten rijden) en ik met de kaart op mijn schoot.
Ik durf rustig te zeggen dat ik een goede kaartlezer ben die leuke tochtjes kan uitstippelen.
Mits.....
Mits de chauffeur mijn adviezen niet in de wind slaat.
Mits hij niet steeds een andere weg inslaat.
Dat gebeurde in het dorp Straiton.
"Linksaf," zei ik.
We gingen rechtdoor.
We reden en..............we verdwaalden.
Nou ja, ook niet echt.
We volgden de weg die P. had gekozen en kwamen ver van ons doel uit.
"Ik ga niet terug hoor over die saaie weg."
Hij zei het drie keer.
Natuurlijk werd ik razend en wilde alleen maar naar huis.
De rit die niet langer dan een uur hoefde te duren werd een eindeloze zoektocht van dik drie uur.
Hij draaide om en reed dezelfde weg terug, kijkend of we ergens een afslag konden nemen.
Een Schot in een Audi, die kwijt moest dat hij vlakbij Roermond had gewoond, wees ons de weg.
Jacky vond het welletjes en liet weten te moeten plassen.
Dat gebeurde in een bizar bos dat geheel was overwoekerd door mos.
Ik had nog nooit zoiets wonderlijks gezien.
Een soort "Lord of the Rings" bos.
Grillig, mystiek en ook een beetje luguber.
Nadat de blaas van baas -en hond waren geledigd zetten wij de zoektocht naar Loch Doon voort.
Einde asfalt.
Zandweg zandweg
Grindweg grindweg
Hobbelweg hobbelweg
Gat in de weg
Gat in de weg
Gat in de weg
keer 50
Loch Doon?
Neen. Het veel kleinere Loch Bradan.
We hoorden de stenen opspatten.
Het was alsof ik onze Mini iedere keer au hoorde roepen.
Tot overmaat van ramp kwamen we op een tot nowhere leidend pad terecht waar ik P. weer uit moest loodsen.
En waar kwamen we uit?
In Straiton.
We hadden een rondje gereden.
De tranen stonden in mijn ogen.
Bij de local store kocht ik water en vroeg weer naar Loch Doon.
Naar links, dat was me ook duidelijk en daarna werd het weer dolen.
Maar Straiton is wel lief.
"We geven niet op," zei manlief toen we in een achterlijke (doodlopende) buurt terecht kwamen waar een vrouw van midden dertig (die zich blijkbaar geen tandarts maar wel een tatoeëerder kon veroorloven) ons in plat Schots de weg wees.
Daarna moesten we het nog eens vragen en toen was het de allerlaatste gok.
Mocht u zich inmiddels afvragen of er dan geen bewegwijzering was.
NEEN!!
Mission accomplished.
En zowaar.....ik mocht terugrijden.
We stopten bij een etablissement even buiten Turnberry, waar we bijna dagelijks langskwamen, maar nog nooit thee hadden gedronken.
Nu dus!
Ik vond dat we cream tea verdiend hadden.
Tea en scones waren niet zo muf als het er binnen uitzag.
Al dat nylon zal goed fikken.
Mocht u denken dat dit het was.....ik heb nog een toegift.
Nederlanders en links rijden. Het ging -en gaat manlief goed af.
Totdat hij (twee weken geleden op de terugweg van de golf) bij een stoplicht linksaf moest slaan - een provinciale weg (80 km p.u) op.
Oh god, hij nam een Hollandse bocht - en stond ineens neus aan neus met auto's die op de provinciale weg GODZIJDANK voor het rode licht stonden te wachten.
De volgende dag heb ik een foto van de situatie gemaakt.
In plaats van links van de gele paaltjes reed manlief dus rechts daarvan en kwam op de verkeerde weghelft terecht.
Dat is echt de schrik van ons leven geweest.
