02 juli, 2017

De weg naar een nieuw paspoort



Mijn paspoort verloopt in november, maar echtgenoot loopt al maanden zenuwachtig te zeuren dat ik niet tot het najaar moet wachten met verlengen.

Voor zijn gemoedsrust en om van het gezeur af te zijn ben ik mij er een maand geleden in gaan verdiepen.

Stadskantoor Kralingen is tot onze grote woede permanent gesloten.
Te gek voor woorden, zeker nu het aantal inwoners in dit deel van de stad gigantisch is toegenomen met de komst van zovele internationale studenten.

Tot overmaat van ramp is ook het stadhuis gesloten voor dit soort zaken.
Tot voorjaar 2018, mind you. Een heel jaar dus!

Waar moet ik dan naartoe?
Prins Alexander of Hillegersberg zijn de dichtsbijzijnde kantoren, maar bij de laatste kan ik pas in augustus terecht.

Dus maak ik online een afspraak (de eerste mogelijkheid is over drie weken) in Prins Alexander.


Ik google waar het is en print dat uit.
Voor de zekerheid vertrek ik extra vroeg.
Het lijkt makkelijk, maar ik kom op de Prins Alexanderlaan uit en voel dat ik van mijn doel afrijd.

Dan overvalt een giga onweersbui dit deel van Rotterdam en ren ik van frietkraam naar bushokje om te vragen waar het stadskantoor is.
Niemand weet het.

Ik keer om en rijd terug richting Hoofdweg/Alexandrium.
Bij een stoplicht dat net op rood is gesprongen toeter ik naar de auto naast me. Ze doet haar raam open.

"Stadskantoor," schreeuw ik.

"In Alexandrium 1. Vraag daar maar verder."

Gods water klettert mijn auto schoon.

Ik rijd op goed geluk een straat in en sta weer voor een rood stoplicht.
Ik toeter weer.

Het raam van de auto naast me gaat open.

"Stadskantoor," schreeuw ik weer. Ik zie op mijn klokje dat ik nog vijf minuten heb om de afspraak te halen.

"Maak een U-turn daar. Het is aan de overkant, vlakbij het spoor."

Het spoor?

Ik vind het Alexandrium een doolhof, maar doe wat mij gezegd wordt.

Voor een uitzendbureau stop ik en vraag het nog eens.

"Ja, u zit goed. Even om dit gebouw heen rijden."

Ik doe het, maar kom bij de parkeergarage uit en daar wil ik nou absoluut niet in.
Een paar scholieren dan maar.

"Stadskantoor? U bedoelt stadswinkel."

"Jajajaja, goed. Maar waar?"

De minuten tikken weg.
Ze wijzen naar de overkant.

Ik weet niet of ik rijd waar ik mag rijden, maar ik kom er en vind zelfs een parkeerplaats achter het stadskantoor.

Eén minuut te laat.
Maar het is droog.

Mijn enkels doen snijdend pijn.
Blote voeten in nette schoenen. Ik moet dat ook niet doen.

De receptioniste ziet me verwaaid binnenkomen.
Ik vertel haar dat het voor mij onvindbaar was en dat ik ook nog in noodweer terecht kwam.
Ze knikt begrijpend.

Ik krijg een nummertje en vrees dat ik nu extra lang moet wachten.
Het is razend druk. Ergens achterin vind ik een vrije kruk.


Au, het vel hangt aan mijn enkels.
Een lieve medewerkster gaat pleisters voor me halen.

Ze zijn aardig en dat verzacht de pijn.
Mijn woede ebt weg.

Na vijftien minuten ben ik aan de beurt.
Weer tref ik een aardige medewerkster.

Ze is het met me eens dat een paar borden Stadswinkel langs de weg geen overbodige luxe zou zijn.

"Het is een gekkenhuis nu Kralingen en de Coolsingel dicht zijn," beaamt ze.

"Wilt u dat het document thuisbezorgd wordt? Kost €4,95."

Na de heksentoer van zojuist komt dit als een geschenk uit de hemel.
Beter dan een tank water.


Geen opmerkingen: