Parijs: strijdtoneel van EU vs VS

De zon schijnt in Parijs.

Hoe heerlijk ziet het eruit.

Wij kijken vanaf de bank, thuis.

Ik ben blij dat we er niet zijn.

 Je moet tussen 60.000 oververhitte mensen het hoofd koel zien te houden.

Zie je überhaupt iets van de matches?

Mijn vriendin Kim ging voor het eerst in 2014 naar de Ryder Cup op Gleneagles in Schotland.

Ik had haar gewaarschuwd dat ze omvergelopen zou worden, maar ze ging en keerde zwaar teleurgesteld terug naar Atlanta.

Een andere vriendin (arts) had zich opgegeven als vrijwilliger en liet zich van het kastje naar de muur sturen.

Moest zich een keer, nadat ze tot 10 uur 's avonds had gewerkt, 's morgens om 4 uur weer melden. Geen vervoer. Niets.

Ze moest in tenue, maar diende die zelf te betalen.

Bekaf keerde ook zij zwaar teleurgesteld terug naar de VS.

Het golfen is leuk en spannend.

De spelers worden in de watten gelegd.

Gisteren hoorde ik Joost Luiten zeggen dat dat lawaai erbij hoort.

Hoe meer lawaai des te beter.

Dat lawaai hoort bij de Ryder Cup, maar niet bij golf.

Het is gecultiveerd en wordt ieder jaar erger.

Twee jaar geleden zweepte Patrick Reed het Amerikaanse publiek bovenmatig op.

Het werd een intimiderende heksenketel.

Zelf had ik een nare ervaring op Brookline in 1999.

En nu in Parijs wordt Reed op een luid geboeh en andere afleidingsmanoeuvres getrakteerd.

Revanche zeg maar.

Over twee jaar doen ze er in Amerika weer een schepje bovenop.

(Trouwens, vandaag hoor ik de Ziggo-commentatoren zeggen dat het publiek toch wel stil moet zijn tijdens het afslaan.)

Ik ga even terug naar onze laatste Ryder Cup in Wales.

Wat een drama was dat!!!

Toen ik het blogje schreef wist ik nog niet dat ook wij vroegtijdig onze koffers zouden pakken.

Toen de wc's overstroomden en de drollen over de paden stroomden was voor ons de maat vol.

02 oktober, 2010

Mud Cup

***********************

Vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en me tussen zo'n 50.000 andere idioten gewaagd.

Geloof me, wij zijn niet de enige klagers.

Mensen in ons hotel zijn nu hun koffers aan het pakken om vanavond nog terug te reizen naar Londen. Ze willen de finaledag (er is weer regen voorspeld) thuis op de tellie zien. Ik benijd ze.

En vanavond kwam, na het eten, nog iemand afscheid nemen.

Voor deze Ryder Cup hebben wij een slordige vierduizend Pond betaald. Dan mag je toch wel een beetje kritisch zijn?

Gisteravond heb ik me gebogen over een serieuze klachtenbrief aan de reisagent. In mijn beste Engels heb ik proberen uit te leggen wat er allemaal aan schort.

De reisagent kan weinig doen aan de organisatie op de baan. Die is in handen van de PGA en the Ryder Cup en deugt van geen kanten. Je moet kilometers lopen (of liever gezegd klimmen) om bij een wc te komen.

Lopen buiten de paden is onmogelijk. Je voeten zuigen zich vast in de enkel-dikke modder.

Marshalls duwen je van de paden af, omdat er rijdend verkeer door moet.

P. durft niet te drinken uit angst dat hij moet plassen. En juist als je daar bij stil gaat staan, moet je hoognodig.

Langs de zeventiende - door mij omgedoopt tot de zeikhole - stonden mannen in de bosjes te plassen. Dat zal ongetwijfeld elders ook gebeurd zijn.

Wat hebben mannen het toch makkelijk. Ritsje open, Bartje eruit en klaar is Kees.

Wildplassen op een golfbaan!! Can you imagine?

P. heeft zich vanmorgen bij meerdere officials beklaagd over het busvervoer en in het bijzonder naar het hotel. Die gaat om 14 uur, om 16 uur en vervolgens ieder half uur na de wedstrijd.

Belachelijk weinig.

Er zijn twee mogelijkheden om van de baan bij de bus te komen:

- of je klimt die Mount Everest op (dat heeft gisteren iemand het leven gekost - hartaanval)

- of je pakt een shuttlebus. Als er plek is.

Maar naar beneden word je gedwongen te lopen.

Je wil niet weten wat dat met je rug, kuiten, knieën en andere gewrichten doet. Daar heeft manlief zich vanmorgen dus heel erg boos over gemaakt. En ik een paar uur later ook.

Ik heb het vandaag tot drie uur uitgehouden op de zeventiende en zag welgeteld twee flights voorbijkomen. Toen kostte het me 45 minuten om weer bij de bus te komen.

In de bus was het één aaneenschakeling van tirades. Ik hoorde het aan.

Alles klopte, maar toen ik vroeg of ze - net als wij - een officiële klacht in wilden dienen gaven ze opeens niet thuis.

Kijk, en daar krijg ik nou de kriebels van.

*********

Kokker-ellen (58) Salade met gerookte eendenborstfilet.

Altijd een succes: als maaltijdsalade (mijn recept) of voorafje.

De ingrediënten zeggen genoeg (ook over de bereiding).

Voor twee personen:

100 gram rucola, of veldsla

paar blaadjes gesnipperde basilicum

1 avocado in plakjes

100 gram sugarsnips of peultjes (5 minuten koken met zout en meteen koud afspoelen en uitlekken)

dressing van:

3 eetlepels walnoten -of olijfolie, 1 eetlepel, balsamicoazijn, rasp -en sap van één sinaasappel, theelepeltje Dijon mosterd, theelepeltje honing

walnoten

Garnituur:

Cranberrycompote

Geef hier een lekker broodje uit de oven bij.

Trouwens, de kaas variant op dit recept is ook een aanrader.

Mijn voorkeur zou dan uitgaan naar een rijpe Brie.

****

Down Memory Lane

100 Jaar.
Van Rijks-H.B.S tot Regionale Scholengemeenschap "Hoeksch Lyceum."
En ik zat er ergens tussenin.

Dit was mijn school voor één jaar.
Examenjaar.
HBS-laan.
Prachtig gebouw!!

 

Mijn tweet vanmorgen:

#Reünie #RSG Oud-Beijerland. Zou ik nog iemand (her)kennen en (her)kennen ze mij? 45 jaar geleden eindexamen gedaan.

Het was noodweer, dus manlief bracht me.

"Zullen we even langs ons huis rijden?"

'Welk?

Dat waar jij woonde of dat waar wij woonden?'

"Dat waar wij woonden."

Onze zoon fietste iedere dag van dit dijkhuis aan het Vuurbaken naar het RSG.

Ook voor hem was het maar één jaar (1991/92)

Brugklas.

Daarna volgde de zoveelste verhuizing, naar Zeeland.

Ik filmde de route naar school, maar we liepen vast in een woonerf dat in 1991 nog niet bestond 😂.

Wat had ik mij erop verheugd, en hoe groot was de teleurstelling.

Er kwam iemand op mij af die ik totaal niet herkende.

"Jij woonde toch in St. Anthoniepolder?"

'Ja,...........uhh hebben wij bij elkaar in de klas gezeten?'

"Dat dacht ik wel, maar ik geloof dat je toen bent overgestapt. Riet komt ook. Ze woonde in Westmaas."

'Ja, Riet en ik fietsten samen. Goh, leuk dat jullie nog contact hebben.'

Staarde ik haar aan? 

Ja dat deed ik. Om mijn brein aan het werk te zetten.

Tevergeefs.

We bleven aan elkaar hangen omdat je je met z'n tweeën niet zo verloren voelt.

Maar ik wilde toch op zoek. Al wist ik niet naar wie.

Er waren geen leraren uit 1973/74 te bespeuren.

Ik keek naar gezichten waarvan ik dacht mijn leeftijd.

Maar dan keek ik op de naambordjes en las 1984.

René Renes (ook conrector in het jaar dat zoonlief op school zat) hield een toespraak in een lawaaierige aula, waar blije reünisten elkaar vonden bij de koffiebar en helemaal geen zin hadden in historische pietpraat.

Toen een oud-leerling uit 1933 het woord kreeg ben ik naar een schoollokaal gelopen waar mijn jaargenoten zich zouden moeten verzamelen.

Godzijdank lag er een presentielijst.

Ik was de enige uit mijn klas.

Die ben ik toen snel uitgelopen en uit pure nijd heb ik een plas gedaan op de docenten-wc.

*****

"Het zijn nu engeltjes"

Dat zou ik geloof ik tegen mijn kleinzoon zeggen, mocht hij als kleine peuter ooit geconfronteerd worden met de dood.

Ik pieker me suf hoe mijn ouders het verdriet om een overledene voor mij probeerden te verzachten. Volgens mij ook met engeltjes.

Van wat er vandaag in Oss is gebeurd heeft mijn kleinzoon gelukkig nog geen weet.

Maar het spookt door mijn hoofd. 

Hoe ga je hiermee om? Hoe kun je verder?

Ouders, broers, zussen, opa's en oma's, kinderdagverblijf, machinist, treinreizigers, hulpverleners, maar ook de fietsenfabrikant.....

Waar ga je dit drama stoppen?

Een bakfiets vol toekomst..........weg.

Ik kan de juiste woorden niet vinden, maar wil er toch over schrijven. 

Omdat ik er anders in stik.

Wanneer ik op de fiets stap in deze drukke stad weet ik dat ik risico's loop.

Ik durf wel maar ben ook angstig.

"Ja, maar dan heb je geen leven," hoor ik dan.

"Je ziet beren op de weg."

Ja, die zie ik.

Gelukkig maar, want dan kan ik ze ontwijken.

Vanmiddag moest ik op de fiets naar de Jonker Fransstraat, via het drukke knelpunt Oostplein.

Ik kwam drie bakfietsen vol vrolijk grut tegen. Onwetend van wat er zich in Oss vanmorgen heeft afgespeeld.

De vrouwen achter het stuur zullen zich vandaag meer dan ooit bewust zijn van hun verantwoordelijkheid in het gevaarlijke Rotterdamse verkeer.

Geloof het of niet:

Op weg naar huis komt een fietser mij tegemoet.

Een vrouw met een zuigeling op haar buik, bungelend in zo'n Afrikaanse draagdoek.

Aan het hoofdje kan ik zien dat het kind hooguit een paar weken oud is.

Ze ondersteunt de bips met één hand.

Met haar andere hand stuurt ze.

Ik stap af en kijk haar na.
Slingerend nadert ze het Oostplein.

Waarom zie ik dit uitgerekend vandaag, vraag ik mij af.

Woede en verdriet vinden elkaar in mijn tranen.

*****

Opgeslagen herinneringen

Aangaande de caravan moesten we gaan spitten in de opslag: Shurgard.

Niet de meest favoriete bezigheid van manlief. Zeker niet nu hij last heeft van zijn rug.
Dus wilde ik alleen gaan - maar dat mocht niet van de baas.

"Dat kan je niet met je schouder."

De lamme helpt de blinde.

Het begon dus al met speldenprikken, zoals dat eigenlijk altijd gaat.

"Weet je waar je naar op zoek moet?"

'Ja schat, ik heb een lijstje gemaakt.'

"Ik neem wel een krukje mee, zodat ik kan zitten wanneer jij in die dozen gaat grasduinen."

In de auto vroeg hij nogmaals wat ik dacht aan te treffen dat bruikbaar zou zijn voor de caravan.

"Als het maar niet zwaar is."

'Er staat zeker keukenspul uit Zeeland. En handdoeken, theedoeken en de dekbedden.'

"Nee hoor. Die hebben we in Brouw gelaten voor de verhuur."

'Bij mijn weten zijn die wel mee verhuisd, maar we zullen zien.'

Ik hoorde nog wat gebrom en toen waren we er.

Het eerste wat ik zag toen P. de deur opende waren de dekbedden.

In de tweede doos lag een grote fotolijst bovenop glaswerk.
SCOOBY!! (1994-2009)

Er viel een veelzeggende stilte.

"Ze gaat mee naar huis," fluisterde manlief geëmotioneerd terwijl hij zijn kunstwerk opnieuw in het gescheurde schuimfolie probeerde te wikkelen.

Het oppakken en verschuiven van lampen, tv's, golftassen, een papierversnipperaar en dozen ging met veel kabaal gepaard. Ik zweeg en opende de dozen die hij voor mij neerzette.

'Jemig, zo'n honderd pennen en potloden.'

"Die pennen mogen weg. Die potloden niet."

Ik ging tellen.

'Schat, achtendertig golfpotloodjes. Moeten die allemaal bewaard worden?'

"Ja, El. Inpakken! Mag ik al wat naar de auto brengen?"

'Ach kijk.'

Weer viel er een korte stilte. Ik hoorde hem slikken.

"Jemig, toen AMRO nog AMRO was. Dat was een bijeenkomst van binnenlandse -en buitenlandse kantoordirecteuren."

Hij greep de tas met schrijfgerei en liep naar de auto.

Ik bleef ondertussen snuffelen in volle dozen.

Wat moet een mens ook met drie serviezen?

Toen P. weer op zijn krukje zat stond ik in een soort spagaat met dozen voor, -achter, -en tussen mijn benen. 

'Wat zit er in die plastic container?'

"Jezus El, daar kan ik niet bij."

Ik had hem al open en zag dat er spelletjes in zaten.

'Wil je nog wel eens met me tric-traccen?'

Eenmaal thuis leegde ik de zak met pennen en potloden en maakte een schifting.

De pennen staan symbool voor onze vele vakanties.

In iedere pen schuilt een verhaal.

Het aantal pennen zal in de toekomst gestaag afnemen.

Wat spaar je eigenlijk tijdens een kampeervakantie?

*****

Drama vs. werkelijkheid

Een paar dagen geleden, nadat ik me voor de zoveelste keer had zitten ergeren aan Nederlandse late night shows, heb ik me weer aangemeld bij Netflix.

Ik schrok wel even van de prijs.
Drie jaar geleden betaalde ik nog €7,-
Nu over een tientje.

2 november staat (de laatste) House of Cards er weer op.
Zonder Kevin Spacey helaas.

Wat was het spectaculair goed tv-drama.
We dachten bij de eerste jaargang (toen Obama nog regeerde) dat het wat over the top was.
Inmiddels weten we beter.

Ik kijk momenteel naar series die ik eigenlijk niet zo goed vind.
Weer die scepsis die ik bij House of Cards ook had.

En toch worden ze geroemd omdat ze juist zo dicht bij de waarheid liggen.

Zo haal ik nachten door met The Americans



Ik wilde tijdens de eerste aflevering al stoppen maar bleef, om mij onduidelijke redenen, toch kijken.
Tja - en nu kan ik niet meer stoppen.

Ik ben net met serie twee begonnen.

Van een heel ander kaliber is Greenleaf.

Dit is een serie waar je niet bij hoeft na te denken.

 "Greenleaf follows the unscrupulous world of the Greenleaf family with scandalous secrets and lies, and their sprawling Memphis megachurch with predominantly African-American members. The series' lead characters are Bishop James Greenleaf (David) and Lady Mae Greenleaf (Whitfield), who are the patriarch and matriarch of the Greenleaf family"

Een wereld die volgens mij verzonnen was, zo dacht ik.

Totdat ik de tien uur durende dienst ter ere van Aretha Franklin zag.

Het kwartje viel meteen.

Schoolzwemmen

Aanleiding voor dit blogje is dit artikel in de Barneveldse krant.

SCHOOLZWEMMEN De gemeente Barneveld schafte het schoolzwemmen aan het begin van dit decennium af, met de gedachte dat veel kinderen hun zwemdiploma al hebben voordat er met zwemmen op school wordt gestart. Vorig jaar kwam Burger Initiatief met een voorstel, om het schoolzwemmen in Barneveld opnieuw in te voeren. ,,Het aantal kinderen dat verdrinkt loopt jaarlijks op", weet Lasscher. ,,Dit gebeurt dan vooral bij kinderen uit arme gezinnen."

Vreselijk dat er kinderen verdronken zijn, maar de zwemlessen en het behalen van het A-diploma behoren toch echt tot de taken van ouders.

Ik vond schoolzwemmen vreselijk.

Gezond?

Wij moesten van de Rozenburglaan naar het Oostelijk Zwembad lopen.

Een lange tippel kan ik u verzekeren.

Al bij binnenkomst werd ik misselijk van de chloorlucht.

Verstikkend was het. Ik herinner mij dat ik een keer heb overgegeven in het verkleedhokje.

Heus, toen wilde ik wel iedere week ongesteld zijn!!

Altijd zweertjes tussen de tenen.

Gewoon omdat er niet genoeg tijd was om je goed af te drogen.

En dat met natte chloorharen naar huis. Ook in de winter.

Ik zie geen toegevoegde waarde in schoolzwemmen.

Verzin maar een andere, gezondere activiteit.

Onze zoon werd altijd ziek na schoolzwemmen.

Hupsakee...........weer een kuurtje tegen bronchitis.

Wij hadden godzijdank in Oud-Beijerland een fantastische huisarts, die schoolzwemmen verbood.

Zoonlief en nog een astmatische klasgenoot werden vrijgesteld.

Dat vonden ze beiden prima.

Zonder asem zitten tijdens schoolslag is geen pretje.

*****

Korhoeders: ik zie ze liever in de hei dan op mijn bord.

Twee maanden geleden maakte ik deze prachtige foto's in de Yorkshire Dales.

Grouse oftewel korhoender is een gevogelte dat ik nog nooit geproefd had, laat staan zelf bereid.

Hanos verkocht ze (voor een mooie prijs) en dus kocht ik er vier.

Ik googelde recepten.

De eerste keer in de oven.

Het zag er veelbelovend uit.

Maar helaas.....het was geen succes. Heel taai.

Ik verweet mijzelf dat ze te lang in de oven hadden gestaan. 

De volgende dag maakte ik het goed met een geslaagde salade met eendenborstfilet, cranberry's, walnoten en een sinaasappeldressing.

Maar ik gaf de moed niet op.

Tenslotte lagen er nog twee beestjes in de vriezer.

Deze tweede poging was in de braadpan.

Wederom niet om te eten.

Dit keer wel rosé, maar desondanks taai.

Alsof we oud vlees zaten te eten.

Na één hap was het joekeledokie.

Gelukkig lagen er nog kroketten in de vriezer.

Biechten

"Vader, ik kom biechten want ik heb gezondigd."

'Vertel! Wat heb je op je kerfstok.'

"Nou ja, ik heb gejokt en nu ga ik vreemd."

'Dat klinkt niet best mijn vriend. Ga verder.'

"Tien maanden geleden deed ik een grote aankoop. Een auto. Een dure auto."

'Je hebt toch niets gestolen?'

"Neen vader. Ik heb hem keurig van mijn spaarcentjes betaald. Maar ik zei toen tegen mijn vrouw dat dit echt onze laatste auto zou worden. Daarmee bedoelde ik dat we er minstens 15 jaar mee moesten doen."

*Snurk*

"Het is echt een fijne auto en we hebben er een fantastische vakantie mee gehad. Hij heeft nog maar 11.000 km gereden."

*Snurk*

"En nu willen we ineens een caravan. We zijn verliefd geworden op een caravan. Een oude liefde bloeit weer op, Vader.

Dus gingen we naar een hele grote show waar we nog eens extra overvallen werden door verliefdheid.

We waren bijna voor de mooiste gevallen toen de attente verkoper ineens vroeg wat voor auto wij eigenlijk hadden. 

Was zij niet te zwaar?

Hij toetste het kenteken in op zijn smartphone en keek ons toen heel zorgelijk aan."

*Snurk.*

"Hallo Vader. Luistert u nog?"

😴

*Klop*

'Huh, ja mijn zoon - ik luister.'

"Nou, het blijkt dus dat die mooie dure auto van ons maar tot 1200 kg mag trekken en ja dat is echt niks.

Wij hebben daar eerlijk gezegd nooit bij stilgestaan, maar we mogen de caravan die wij voor ogen hebben echt niet trekken."

'Tjonge wat een probleem. Wat een afschuwelijke toestand zeg.'

"We waren wel een beetje confuus ja en zijn toen ook meteen naar huis gegaan.

Mijn vrouw is 's nachts in de computer geklommen en..."

'Kan dat? In een computer klimmen?'

"Bij wijze van spreken dan dus.

De volgende ochtend heeft ze vanuit zichzelf een andere merk dealer gebeld.

Ik had haar gezegd dat ik echt niet van plan was om veel bij te betalen."

*Snurk*

"Ze heeft meteen een afspraak gemaakt en twee uur later zaten we in het kantoor van een voor ons geheel onbekende autodealer.

Maar hij was heel aardig en volgens mij moest hij zijn lachen inhouden toen we vertelden waarom we naar een Mitsubishi kwamen kijken."

*Snurk*

"Want die Mitsubishi mag namelijk 1600 kg trekken.

Er zijn tegenwoordig niet zoveel auto's meer met veel trekkracht. Heeft met de CO2 uitstoot te maken en Nederland is in deze het strengste land van de EU.

In Italië houden ze weer heel andere criteria aan.

Maar eerlijk is eerlijk (en dat ben ik nu ten overstaan van U), nooit gedacht dat ik ooit in een Mitsubishi zou rijden. Echt niet!"

*Boem*

*Klop*

"Hallo! Gaat het wel goed met u?"

'Uh, ja - de wijnbeker viel. Dom van mij. 

Was dat het?'

"Nou ja, als u geen tijd meer heeft....

Die verkoper was geweldig. Hij gaf een gulle prijs voor onze auto en wij hebben dus binnen 24 uur zomaar een andere auto gekocht."

'Nou, fijn voor jullie. Ik zegen jullie aankoop.'

"Ja, maar ik zit er toch wel een beetje mee. Ik heb mijn belofte niet gehouden en verlaat een merk waar ik zielsveel van hield. 

En waarom? Omdat die te zwak is.

Dat geeft me toch wel een schuldgevoel."

'Schuld is geen gevoel, vent. dus daar zou ik maar niet mee zitten.

Binnen 10 maanden twee nieuwe auto's kopen is inderdaad nogal bizar ja. En dat vanwege een caravan.

Maar wat verwacht je nu als boetedoening?'

"Nou ja, dat weet ik niet. Ik ben niet zo goed in Weesgegroetjes.

Misschien kunt u mij een paar maanden verbannen?"

'Oké, dat is een goed idee.

Ik verban je dit voorjaar voor twee maanden naar Toscane, alwaar je in iedere Italiaanse kerk een kaarsje moet branden.'

"Dank U, Vader. Dan ga ik nu de caravan bestellen."

***

Europa's grootste kampeerbeurs

Wij waren er gisteren.

Om 7 uur weggereden uit Rotterdam, maar het zat mee en om 9.30 uur stonden we bij de poortjes die ons er om 10 uur doorlieten.

Wat wij er te zoeken hadden?

Ach lieve mensen, geloof het of niet - wij zijn doorgewinterde kampeerders.

Kamperen is mij met de paplepel ingegeven en als echtpaar -en ouders hebben wij vele zomers gekampeerd. Eerst met de tent en later zij we met de caravan op pad gegaan.

Na ruim 20 jaar begon het weer te kriebelen.

Wij zijn het liefst aan het reizen. Die passie delen we.

Nieuwe dingen ontdekken, cultuur opsnuiven, genieten van de natuur, het avontuur opzoeken, improviseren, iedere dag iets bijzonders meemaken - maar vooral zijn we actief bezig en dat geeft ons het gevoel dat we de volle 100% uit het leven halen.

Reizen geeft ons een ongekend gevoel van vrijheid.

Op deze beurs stonden maar liefst 600 exposanten verspreid over 13 hallen.

Er werden 130 merken tentoongesteld.

Wij zijn tot 16.30 uur continu op de been geweest.

Camper in, camper uit.

Caravan in, caravan uit.

De verkopers sprongen er zo nu en dan bovenop:

"Maar ik kan u een fantastische aanbieding doen," zei de Nederlandse Bürstner verkoper.

Toen we aan het eind van de rit bij hem terugkwamen om die fantastische aanbieding te horen kroop hij terug in zijn schulp.

***

"Mevrouw, waarom wilt u wc en douche gescheiden? Het zou wel heel toevallig zijn dat u beiden tegelijk gebruikt?"

Die vraag kwam iedere keer terug.

De eerst keer ging ik uitleggen dat wij al 45 jaar samen zijn dus dat ik toch echt wel weet hoe ons leven is ingericht.

Op het laatst zei ik:

"U vraagt mij welke eisen ik stel. Ik wil een aparte douche en wc - punt uit. Daar ben ik aan u geen uitleg over verschuldigd."

Met ander woorden: de heren probeerden ons in een bepaalde camper te duwen die niet aan ons wensenpakket voldeed.

Desondanks:

Ik heb genoten en dacht heel vaak dat mijn vader over mijn schouder meekeek.

Goh, wat zou hij hier lyrisch over zijn geweest.

Ik gooi er wat plaatjes tegenaan.

Zo nu en dan was er een moment van rust en een kopje koffie bij een Nederlandse dealer die happig was om ons het door ons gewenste model te verkopen.

De prijzen waren in €'s .

Maar wel Duitse €'s.

Want ja, de Duitse (en ook andere Europese) prijzen liggen heel wat gunstiger dan in Nederland.

BPM is de Nederlandse boosdoener - oftewel BELASTING!!

En geloof me, dat scheelt je zo €10.000 op de aanschaf.

Fijn hè, die EU?!

Op deze beurs was het duidelijk zichtbaar:

Ons ouderen verkiest duidelijk de camper boven de caravan en de handel bloeit en groeit.

Deze branche is heel blij met ons ouderen.

Vorig jaar bezochten ruim 200.000 mensen deze gigantische Messe.

Dat getal wordt dit jaar geheid overtroffen.

Vergelijk even het inwonertal van steden als Tilburg of Almere, hè - om maar een indicatie te geven.

Trouwens, wij hebben geen moment last gehad van de drukte.

Daar was de oppervlakte veel te groot voor.

Moe, maar zeer voldaan kwamen we thuis met tassen vol informatie.

Het daasde.

Er is niets gekocht en er zal vooralsnog ook niets gekocht worden.

Maar we zijn helemaal op de hoogte en hebben een nieuwe, bijzondere beroepsgroep leren kennen:

Camperdealers.

****