28 september, 2018

Parijs: strijdtoneel van EU vs VS


De zon schijnt in Parijs.
Hoe heerlijk ziet het eruit.

Wij kijken vanaf de bank, thuis.

Ik ben blij dat we er niet zijn.
 Je moet tussen 60.000 oververhitte mensen het hoofd koel zien te houden.
Zie je überhaupt iets van de matches?

Mijn vriendin Kim ging voor het eerst in 2014 naar de Ryder Cup op Gleneagles in Schotland.
Ik had haar gewaarschuwd dat ze omvergelopen zou worden, maar ze ging en keerde zwaar teleurgesteld terug naar Atlanta.

Een andere vriendin (arts) had zich opgegeven als vrijwilliger en liet zich van het kastje naar de muur sturen.
Moest zich een keer, nadat ze tot 10 uur 's avonds had gewerkt, 's morgens om 4 uur weer melden. Geen vervoer. Niets.
Ze moest in tenue, maar diende die zelf te betalen.

Bekaf keerde ook zij zwaar teleurgesteld terug naar de VS.

Het golfen is leuk en spannend.
De spelers worden in de watten gelegd.

Gisteren hoorde ik Joost Luiten zeggen dat dat lawaai erbij hoort.
Hoe meer lawaai des te beter.

Dat lawaai hoort bij de Ryder Cup, maar niet bij golf.
Het is gecultiveerd en wordt ieder jaar erger.

Twee jaar geleden zweepte Patrick Reed het Amerikaanse publiek bovenmatig op.
Het werd een intimiderende heksenketel.
Zelf had ik een nare ervaring op Brookline in 1999.

En nu in Parijs wordt Reed op een luid geboeh en andere afleidingsmanoeuvres getrakteerd.
Revanche zeg maar.

Over twee jaar doen ze er in Amerika weer een schepje bovenop.

(Trouwens, vandaag hoor ik de Ziggo-commentatoren zeggen dat het publiek toch wel stil moet zijn tijdens het afslaan.)

Ik ga even terug naar onze laatste Ryder Cup in Wales.

Wat een drama was dat!!!


Toen ik het blogje schreef wist ik nog niet dat ook wij vroegtijdig onze koffers zouden pakken.
Toen de wc's overstroomden en de drollen over de paden stroomden was voor ons de maat vol.

02 oktober, 2010
Mud Cup
***********************
Vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken en me tussen zo'n 50.000 andere idioten gewaagd.

Geloof me, wij zijn niet de enige klagers.
Mensen in ons hotel zijn nu hun koffers aan het pakken om vanavond nog terug te reizen naar Londen. Ze willen de finaledag (er is weer regen voorspeld) thuis op de tellie zien. Ik benijd ze.
En vanavond kwam, na het eten, nog iemand afscheid nemen.

Voor deze Ryder Cup hebben wij een slordige vierduizend Pond betaald. Dan mag je toch wel een beetje kritisch zijn?

Gisteravond heb ik me gebogen over een serieuze klachtenbrief aan de reisagent. In mijn beste Engels heb ik proberen uit te leggen wat er allemaal aan schort.

De reisagent kan weinig doen aan de organisatie op de baan. Die is in handen van de PGA en the Ryder Cup en deugt van geen kanten. Je moet kilometers lopen (of liever gezegd klimmen) om bij een wc te komen.

Lopen buiten de paden is onmogelijk. Je voeten zuigen zich vast in de enkel-dikke modder.
Marshalls duwen je van de paden af, omdat er rijdend verkeer door moet.

P. durft niet te drinken uit angst dat hij moet plassen. En juist als je daar bij stil gaat staan, moet je hoognodig.

Langs de zeventiende - door mij omgedoopt tot de zeikhole - stonden mannen in de bosjes te plassen. Dat zal ongetwijfeld elders ook gebeurd zijn.
Wat hebben mannen het toch makkelijk. Ritsje open, Bartje eruit en klaar is Kees.
Wildplassen op een golfbaan!! Can you imagine?

P. heeft zich vanmorgen bij meerdere officials beklaagd over het busvervoer en in het bijzonder naar het hotel. Die gaat om 14 uur, om 16 uur en vervolgens ieder half uur na de wedstrijd.
Belachelijk weinig.

Er zijn twee mogelijkheden om van de baan bij de bus te komen:
- of je klimt die Mount Everest op (dat heeft gisteren iemand het leven gekost - hartaanval)
- of je pakt een shuttlebus. Als er plek is.

Maar naar beneden word je gedwongen te lopen.
Je wil niet weten wat dat met je rug, kuiten, knieën en andere gewrichten doet. Daar heeft manlief zich vanmorgen dus heel erg boos over gemaakt. En ik een paar uur later ook.

Ik heb het vandaag tot drie uur uitgehouden op de zeventiende en zag welgeteld twee flights voorbijkomen. Toen kostte het me 45 minuten om weer bij de bus te komen.

In de bus was het één aaneenschakeling van tirades. Ik hoorde het aan.
Alles klopte, maar toen ik vroeg of ze - net als wij - een officiële klacht in wilden dienen gaven ze opeens niet thuis.

Kijk, en daar krijg ik nou de kriebels van.
*********

Geen opmerkingen: