Dinsdag zou de vloer worden gelegd.
Daar waren drie dagen voor uitgetrokken.
Zo was het afgesproken met Europoort en zo was het ook geregeld met de verhuizer, die op maandagmiddag de flat had leeggehaald - op de slaapkamer -en het kabinet na.
Die laatste was te verschuiven (ja, op een gladde vloer wel, maar niemand had gedacht aan het beton dat daaronder ligt - zo bleek later).
Er zou in de slaapkamer begonnen worden, zo was afgesproken.
Enfin, maandagnacht heb ik dus weer nauwelijks geslapen.
Die beren waren nog steeds niet verdwenen.
Om half zeven stond ik onder de douche, want stel dat de vloerenman om half acht op de stoep zou staan?!
Niet het geval.
Manlief verliet het huis om acht uur naar Zierikzee. De auto moest een beurt hebben.
"Je redt het wel hè?"
Pas tegen half tien ging de bel.
Twee flinke jongens kwamen de vloer eruit halen.
Niks tot en met het halletje. Niks drie dagen.
"Ik ben vanmorgen opgebeld. Het is de bedoeling dat wij nu alles weghalen en het nieuwe laminaat wordt vandaag in de hele flat gelegd. De man die het zou komen leggen heeft zich vanmorgen ziek gemeld. Maar er is voor vervanging gezorgd."
Ik dacht dat ik een hardverzakking kreeg en stuurde tierende whatsappjes naar echtgenoot die ik nu more than ever nodig had.
"Lukt het u om alles om te zetten? Ik begrijp dat het u overvalt."
Ik moest wel.
Godzijdank kon ik het nodige op het balkon kwijt en wist ik op de gang een paar kleine dingen te zetten.
De mannen zetten de zware bedden in de zitkamer.
Die moesten later weer verzet worden omdat ook daar het oude laminaat uit moest.
En toen werden ze weer in de zitkamer gezet omdat er in de slaapkamer werd begonnen met leggen.
Kunt u het nog volgen?????
Ondertussen was het tien uur en had manlief de baas van Europoort telefonisch te pakken gehad.
Er was geen andere mogelijkheid dan deze.
Alles moest vandaag gebeuren.
De leggers zouden om twaalf uur komen. Hij beloofde mij te bellen.
Op dat telefoontje zit ik nog steeds te wachten.
De weghalers verrichtten prima werk.
Zij waren na twee uur klaar.
Maar om twaalf uur was er nog niemand.
Manlief was inmiddels op de weg terug.
Ik belde nu zelf maar eens met Europoort. Ja, N. begreep dat ik gestresst was en mij zorgen maakte, maar dit waren echt fantastische vaklui en zij konden de vloer in een middag leggen.
Mijn razernij werd er niet minder om.
Om een uur ging de bel.
Daar waren ze.
Neeeeeeen, geen denken an.
Ze begonnen niet in de slaapkamer, maar in de zitkamer.
Hup daar gingen de bedden weer. En wat verlangde ik naar een bed!!
Wij sloten ons met onze iPads op in de slaapkamer en keken naar Prinsjesdag.
Geloof het of niet: de hele flat was om vijf uur klaar.
De plinten in de keuken moeten nog vastgezet worden en hopelijk gaat dat komende week nog lukken.
Deze mannen uit Barendrecht (WNL) zetten de bedden terug op hun plaats, evenals de linnenkast en het loodzware kabinet - waar wij ze zeer zeer erkentelijk voor zijn.
We dronken nog wat met deze deskundige zzp'ers en eindelijk kreeg ik het juiste verhaal te horen:
N. van Europoort had ze om half negen 's ochtends gebeld en gevraagd of ze deze klus konden doen omdat hij een ziektemelding had gekregen. Ze konden maar één (halve) dag en dus werd alles op alles gezet om de klus te klaren.
Het was in feite één dag pijn lijden in plaats van drie.
Geluk bij een ongeluk.
Maar waarom belde N. mij 's morgens om negen uur niet zelf om uit te leggen dat de plannen vanwege overmacht totaal anders zouden lopen??
Dat was een kleine moeite geweest en had bij mij veel zorgen en stress weggenomen.
Vorige week schreef ik op Facebook dat ik blij -en opgelucht zou zijn wanneer week 38 ten einde was.
En dat ben ik.
*****
