Troost

We hebben een servies naar het Derde Servies gebracht en kregen er een troostprijs voor.

Met de troostprijs die ik bij De Slegte kreeg voor een paar boeken was ik veel blijer.

Op Zuid (met name Afrikaanderbuurt) zijn de bewoners ontroostbaar.

Bij de oversteekplaats op de Groenendaal stond een mevrouw heftig te gebaren naar haar volwassen, dove dochter.

Ze werden bijna omver gereden door leenscooters en gehaaste fietsers.

"Rot stad," hoorde ik haar mompelen.

Ze zag me kijken. Ik glimlachte. 

De vrouw was lichtelijk over haar toeren.

"Ja mevrouw, u zul wel denken, nou dat zit zo. Ik kwam voor de Douwe Egberts winkel."

'O, maar die....'

"Die zit er niet meer. Dat heb die meneer me ook verteld. Al drie jaar niet meer. Kijk, ik kwam voor een onderdeel."

Bestaan die koffiezetapparaten nog, vroeg ik mij in gedachte af en meteen zag ik waar dat apparaat bij ons thuis stond.

De luide boze stem van de vrouw trok me terug naar haar verhaal.

"Ja, kijk - mijn man wil niets anders dan een kopje DE - en we zijn al 44 jaar getrouwd. Hij wil geen andere koffie als uit de Moccamaster.

Moccamaster??

'Dat moet u zeker niet op het spel zetten,' grapte ik - maar die kwam niet over.

"En nu moet ik het op internet gaan bestellen en ik haat dat ding."

'Welk ding?'

"De computer."

'Ja, het valt tegen dat er zoveel verdwijnt. Ik leef met u mee. Komt u van ver?'

"Bergeschenhoek. Maar mijn auto staat in zo'n enge garage waar de auto's langs de muren schuren. Ken u dat?"

We liepen naar de overkant. De dove dochter keek schichtig om zich heen en kon de drukte op straat  niet aan, laat staan met een oververhitte moeder.

Ik stelde voor dat ze eerst maar eens een lekker kopje koffie moesten gaan drinken. Uit zo'n moderne machine, maar met een ouderwetse moorkop. Dat leek haar een goed idee.

In de verte hoorde ik haar nog pruttelen, gelijk een verstopte Moccamaster.

******