Er komt een nieuwe vloer. En nieuwe meubels.
Wij zijn antiek, maar willen modern.
Om het werk te vergemakkelijken moet het huis leeggemaakt worden.
Gisteren ben ik de eerste verhuisdozen gaan vullen.
Antiek is uit. Het is ook niets meer waard.
Er was een tijd dat ik apetrots was op het tweehonderd jaar oude Wedgewood dat ik van mijn schoonmoeder kreeg.
Nu wil ik er van af.
De kinderen hebben een bord ⛔ op hun voordeur.
Ik begrijp ze.
Zij bouwen ook hun eigen verleden op en komen over dertig jaar met dezelfde vraag bij hun zoon.
Hoe vaak zijn wij verhuisd?
Ik ben de tel kwijt.
Maar dit is, tenzij we naar een zorginstelling gaan, de laatste keer.
Ik ben nooit bang geweest om dingen weg te gooien, maar ik kom er nu achter dat ik niet rigoureus genoeg ben geweest.
Nu gooi ik zelfs fotoalbums met vergeelde foto's weg.
Er valt van alles op de grond, o.a. dit fotootje van mijn moeder (links), mijn opa en mijn tante (jaren '20).
Ik duw het snel in een doos.
"Hoeveel receptieboeken hebben we wel niet," vraag ik manlief.
'Tel maar hoe vaak ik ben overgeplaatst.'
Ze gaan naar de vuilniscontainer. Handtekeningen zijn toch onleesbaar.
Albums met felicitaties en kaarten gaan ook weg.
Wat moet onze zoon daar in godsnaam mee? Zo denk ik nu: "wat betekent dit voor zoonlief."
Ik bel schoondochter over de weegschaal die in de winkel van mijn (oud)tante Anna stond en later bij oma Egmond.
"El, ik weet niet waar ik hem moet zetten."
Ik begrijp het, maar ik kan hem niet weggooien. Er kleeft een triest verhaal aan.
Tante Anna en haar twee kleine kinderen stierven in de jaren twintig aan hersenvliesontsteking, als gevolg van de mazelen.
Dat verhaal en de tranen van mijn grootmoeder verplichten mij het apparaat te koesteren.
Ik verleg het probleem naar na mijn dood.
Er is weer iets ergens vanaf gevallen. 26-06-1976 - onze trouwdag.
Drukker Johan Kapsenberg had ons een lederen receptieboek cadeau gedaan.
Ik denk aan hem. Ook dood, evenals de meeste mensen die hun krabbel in dat boek zetten.
Niks voor zoonlief. Weg ermee.
En zo verdwijnt stilletjes ons verleden in de container, tezamen met oude tupperware bakjes.
Ik vertrouw op mijn herinneringsvermogen, maar vernietig nu wel alle geheugensteuntjes.
Het verleden glijdt door mijn handen.
Zo ook deze foto van de tent van mijn ouders. Ik zat me laatst suf te piekeren hoe die er ook alweer uitzag.
"Schat, wil je de films?"
Ik voel me bezwaard dat ik mijn zoon ermee lastigval, maar ik ruim nu ook voor hem op.
Jaren geleden hebben we alles op dvd laten zetten, dus waarschijnlijk belanden ze in de container.
Mijn eerste reis naar de VS in 1974.
Ik was geslaagd voor mijn eindexamen. De zussen hadden voor een sieraad gekozen.
Ik wilde naar de VS.
Maar verbazingwekkend hoe duur dat was.
Ook manlief wordt aan het werk gezet.
"Moet dat niet naar Mop?"
'Nou, dat mag jij vragen. Ik durf niet meer.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten