Gaasterland

Eindelijk rust na twee dagen in turbulentie te hebben gezeten.

Het is nog best druk.

Allemaal grijze muizen.

Opvallend dat er bijna geen campers meer staan. Dat zijn echt mooi weer kampeerders.

Het duurde twee uur om veertien foto’s te uploaden. Toen dat gelukt was en ik ze naar mijn blog wilden verplaatsen verdwenen ze ineens.

De wifi is hier allerberoerdst, maar het is wel jammer van de foto’s.

Daar heb ik de volgende op gevonden. Gedurende de rest van ons verblijf (tien dagen) sla ik de foto’s op in mapjes, die ik – eenmaal terug in Rotterdam – op “Vert-el-sels” zal plaatsen. 

Vanmorgen, toen ik ging douchen, werd ik ingehaald door de Groninger die ons zo goed had geholpen met de koelkast. Zijn vrouw zwaaide hartelijk.

Ze reden niet de normale route naar de uitgang, over het slechte stuk pad. 

Hij reed dwars over het plaatsje waar de vuilniscontainers staan. Het leek precies te gaan, totdat ik een schurend geluid hoorde en zag dat de rechterkant van de caravan tegen de poort aanzat en hij vast liep.

Er kwamen meer kampeerders op af. “Wat doet hij nou??”

Ik had er geen antwoord op, maar stond stomverbaasd te kijken.

Mijn handige, aardige Groninger, wat deed hij nou toch?

De motor van de auto raakte over zijn toeren. Het leek erop dat de combi vast zat.

Met wat aanwijzingen van omstanders lukte het de boel vlot te trekken. Hij reed achteruit, regelrecht op een heg in.

Nu kwam de Groninger toch de auto uit. Hij zag me.

“Waarom rijd je zo M?” vroeg ik.

“De boer heeft zand gestort op het pad naar de uitgang.”

You must be kidding, hoorde ik mijzelf zeggen. Niemand anders hoorde het.

Uiteindelijk lukte het om weg te komen.

Op mijn vraag hoelang het pad versperd zou blijven door wat dan ook, wist niemand antwoord te geven.

Maar wat ik echt stuitend vond is dat er nergens een bordje of mededeling stond. Wist je het niet, dan reed je jezelf vast.

De storm was afgezwakt naar windkracht vier. We ontbeten, zoals altijd, uitgebreid in de caravan met het BBC-news op de televisie. Het nieuws van de lockdown van Leicester nam het laatste sprankje hoop op een nazomerse vakantie in de UK weg.

De zaken zijn daar nog lang niet op orde.

Deze herfstachtige dag (18C૦) was ideaal voor een wandeling in Gaasterland. Ik had een leuke route gevonden op de kaart. Prachtig Gaasterland doet mij aan de Achterhoek denken.

Het begon (14.10 uur) goed. We dachten om het meertje te kunnen wandelen.

Fout!

We verdwaalden. De kaart lag in de auto.

Uiteindelijk, bij een boerderij, troffen we iemand die de weg terug kon uitleggen. Dat was wel nog een half uur lopen.

Om 15.20 uur waren we terug bij de auto.

Jacky was een tennisbal rijker.

In de auto lagen twee blikjes frisdrank op ons te wachten.

Moe maar voldaan reden we terug naar de camping.

De poort bij de vuilnisplaats was dicht, dus namen we het reguliere toegangspad.

We konden net langs de hoop zand. 

“Deze boer/campinghouder denkt niet aan zijn klanten,” zei manlief.

"Jammer van zo'n mooie camping."

********

Van de figuurlijke storm in de letterlijke storm

Inmiddels staan we weer op Y. 

Na een weekend vol klachten over stroomstoringen (dit keer niet van ons) moest de boer serieus actie ondernemen. 

Mevrouw vertelde manlief gisteren dat het nu goed was.

Vandaag deed ze ook tegen mij poeslief.

Het was allemaal onnodig geweest als er meteen daadkrachtig opgetreden was. 

En vandaag zien wij dat de sloot waar de kikkers in woonden wordt dichtgegooid. Er wordt een stuk weiland afgestaan aan kampeerders. Ze breiden uit. Het wordt nog gekker.

Sinds zondag gebruiken wij de campingdouches. Ze zijn prima en de ruimtes zijn groot en schoon.

De douche in de caravan is een uitkomst, maar een paar minuten langer onder de warme stralen staan is toch ook wel heerlijk.

C'en doen we alleen in de caravan.

Het weer is plotsklaps omgeslagen en wij zijn er niet rouwig om. We staan misschien wel op de mooiste plaats, dit is ook de slechtste plaats als het windkracht zes is (Z-W).

Zaterdag stond de ventilator ’s nachts te loeien en hielden we het onder het dekbed niet uit – nu trekt manlief een extra deken over zich heen.

Maar de storm maakte zondag schoon schip. Mensen vertrokken eerder.

Prima - want het leek vrijdag en zaterdag wel bouwvakvakantie. Zo druk.

Deze storm is wel heftig. Wij hebben geen luifel uitstaan.

De buren hebben moeite de deur in bedwang te houden. Ze hebben hun auto er dwars voor gezet in de hoop dat die de wind vangt.

Nieuwkomers zetten hun caravan schuin om zo een luwzijde te maken, maar veel zin heeft het niet.

Alle muggen en vliegen worden uit de heggen geblazen. Dat is een voordeel, na een weekend waarin ze massaal op mijn bloed afkwamen.

Onze caravan heeft last van turbulentie. De masten in de haven zingen.

De schotel blijft ingeklapt. Twee dagen geen tv is ook best fijn. De kaarten komen op tafel.

We spelen kibbelpatience en canasta.

Ik doe mijn uiterste best om met een lege krat huiswaarts te keren, dus vanavond wordt het een blikken -en pakjes maaltijd. Maggi puree met Unox kippenragout, doppers en mais (ook uit blik).

We krijgen zo in ieder geval genoeg zout binnen.😊

De kinderen proberen ons met beeld en geluid te bereiken. Even via het schermpje knuffen met Mop, die sinds dit weekend in een echt bed slaapt.

Maar de verbinding wordt te vaak onderbroken en Sesamstraat staat op het punt te beginnen.

Daar kan oma niet tegenop.

*****

Bij iedere foto een verhaaltje

↕Twee verschillende manieren van water bijvullen.

De een vult met gietertjes water het interne reservoir. De ander vult het externe reservoir in een keer. 

Behalve varen waren er nog andere bezigheden afgelopen week.

↓Maandag bezochten we in Tytsjerk onze g(oude)n overburen.

We hebben het huis zelf in 2000 grondig gerenoveerd. Alleen de buitenmuren bleven staan.

Een unieke plek.

↓Dit campertje deed me aan begin jaren '60 denken. 

Hippies, met spirituele muziek.

De hele week heb ik in de clinch gelegen met de eigenaars.

De wifi op plaats Y werkt nog steeds niet en zal dat op niet gaan doen.

Maar het ergste is toch wel de elektriciteit. Het is juist onze voorziening op Y die hapert.

Op dinsdag of woensdag zou het gerepareerd worden. Het is nu zondag.

"Neen, hoor - bij ons werkt alles goed. De waterkoker, de broodrooster, het koffiezetapparaat - alles kan tegelijk aan."

Vooral de triomfantelijkheid waarmee dat ongevraagd gezegd wordt, irriteert mateloos.

Als ik de waterkoker aanzet moet eerst de rest van de stroom af.

Manlief had gemakshalve het sleuteltje van de stoppenkast gekregen.

"Schat, geen stroom!!!"

Daar ging P. weer, met de sleutel.

En dan is er die onverzorgde uitstraling, met o.a overlopende vuilcontainers.

Mijn lijst met “aandachtspunten” (op camera vastgelegd) voor de ACSI ligt klaar. Ondanks de mooie locatie zullen wij hier nooit terugkomen - noch beveel ik deze camping aan.

Klagen dat je inkomsten mist vanwege Covid-19 en dan zo tevoorschijn komen??

In de maanden dat ze dicht waren hadden ze veel kunnen opknappen.

Het onkruid woekert tierig.

↓Brandnetels all over, vooral bij plaatsen waar je veel moet zijn, zoals kraantjes, wc-stort, electra. Manlief heeft het weggeknipt.

↓Seizoenhouders hebben zelf een stuk uit de heg geknipt om wat licht te krijgen.

De irritaties zijn hoog opgelopen en mevrouw heeft mij met “zullen we het daar nu even niet over hebben” - “u hoeft mij niet meer te bellen” - "ons geduld raakt op" als een klein kind in de hoek gezet.

Het is dat wij het volledige bedrag vooruit betaald hebben, anders waren we vertrokken.

Op deze camping moeten mensen voortdurend verhuizen. Er klopt veel niet, waaronder het reserveringssysteem.

New arrivals vertelden dat ze afgelopen week tot vier keer toe gemaild waren over wisselende plaatsen.

Er is continu sprake van miscommunicatie.

Dat leuke hippie-campertje werd van zijn plek gejaagd en moest nota bene op de parkeerplaats overnachten. Overdag stond hij daar, maar 's avonds zijn ze stiekem aan het water gaan staan.

Wij wisten dat we op vrijdag plaats moesten maken voor vier families.

Echter, die kwamen al op donderdag (zonder dat wij daarover geïnformeerd waren) 

Op ons verzoek parkeerden ze hun tent zodanig dat wij er de volgende dag wel uit konden.

Maar er was wel even paniek. We voelden ons opgejaagd, en ook door dit voorval verslechterde het contact met de eigenaars nog meer.

Van X naar Y en toen weer terug naar X.

De ochtend van de verhuizing hadden we last van een zweetvliegenplaag. Het leken wespen.

Ze zaten overal.

Ik kon de bovenluiken niet sluiten.

Het voordeel van X is dat de electriciteit het goed doet. 

Althans - voor ons.

De nieuwe buren kwamen zonder te zitten en de eigenaar kwam dit keer, toen het sleutletje geen baat had, zelf polshoogte nemen. Want hier was het systeem immers vernieuwd.

Wat denk je???

Het lag aan de overkant - daar waar wij al twee weken gedonder hadden.

Het lag aan plaats Y.

En dan was er gedoe met onze ijskast.

Het was vrijdag boven de 30 graden. Ik had ijsjes gekocht bij de Coop.

Ze smolten in het vriesvak. Ook de koeling was niet optimaal.

Wat ik in zo'n geval doe - ik ga rondvragen op de camping, net als met de elektriciteit.

"U moet hem op gas zetten," was meerdere keren het advies.

Caravanners zijn handige mannen die graag klussen.

Mijn vader was altijd inventief aan het sleutelen.

Mijn man is absoluut niet handig en klust niet.

We moesten toch voor wc-vloeistof naar de Makkum, waar ook een dealer zit.

De verkoper legde nogmaals (het was een fluitje van een cent) hoe we de ijskast moesten omzetten.

We probeerden het, maar natuurlijk lukte het ons niet.

Irritatie. Kwaaie woorden over en weer.

"Rot caravan. Wij kunnen ook niks. We kappen ermee. Iedere keer iets. Gezondheid. Stress."

We belden onze eigen dealer.

"U moet hem resetten. Houd het driehoekje ingedrukt."

Driehoekje??

Er is geen driehoekje.

Ik was er klaar mee. 

We lieten hem op elektrisch staan.

Terwijl ik weer ging zwerven over de camping en twee tenten verderop onze troubles deelde met een Gronings stel brak er noodweer uit.

Na de storm en het eten kwam de Groninger even langs om te vragen hoe het er voor stond met de ijskast.

Heel attent: in tegenstelling tot andere kampeerders (hoe anders gaat dat er in de UK aan toe).

Hij bewonderde onze super technische instrumentaria, hurkte voor de ijskast en ging met de knopjes spelen.

Het lukte!!

Natuurlijk peanuts.

Weer iets geleerd.

Het zoveelste probleem opgelost.

Alles te wijten aan de slechte uitleg vorig jaar bij aflevering door Cor Olie!!

↓Paling kopen in Heeg.

De lijst met garantie-punten voor Cor Olie groeit.

Zie de constructie van de luifel.

Het water gutst er doorheen.

Was dat bij andere caravans ook zo??

Nee, natuurlijk niet.

"Belachelijk," zei de Groninger.

↑De auto spoelde wel lekker schoon.

Het is moving day, straks moeten we terug naar Y.

Terug naar slechte stroom en veel insekten.

Laat ik positief eindigen:

we hebben ijsblokjes.

*****

Water, zon en wind

Donderdag was een ultiem mooie dag om te varen.

We bleven op het Heegermeer en de Fluessen, daar waar wind was.

Vier uur onderweg.

↕Manlief vond de perfecte plek om aan te leggen, met de neus in de wind.

Het was half een en dus werd het vechten om een aanlegplaats. Hoe Friesland er in het hoogseizoen uitziet laat zich makkelijk raden.

We zien de janboel ook op de camping. Maar daarover een apart blog. 

↑Jacky kon het onder de plu goed uithouden.

↓Iedereen geniet: langs, op -en in het water.

↑Waarschip: een jeugdherinnering van mijn lief.

******

Zelfs op het water kan het te warm zijn

We durfden niet onder de spoorbrug door. Ik stelde voor om voorin te gaan zitten zodat de voorpunt zou zakken.

Manlief vond dat een "onzin idee."

Maar later bleek dat het een goed idee. Ook onze vrienden uit Heeg, die 's avonds koffie kwamen drinken, vertelden dat zij dat altijd zo doen.

Nu ben ik niet echt dol op die bukbruggen hoor.

↑Deze bukbrug ging goed.

↓Wat ik dus niet begrijp: waarom zitten die mensen binnen??

Waarom vaar je dan met dit fantastische weer? 26० 

We zien het zo vaak, vooral bij dit soort boten.

Hij achter het roer. Zij ernaast. 

↓Een prachtig deel van Friesland.

Een soort mangroves en meanders.  

↑Een angstig moment want die baggerschuit lag los en kwam akelig dichtbij toen wij er langs voeren.

↕Jacky vindt het Friese water erg lekker. Wij waren helemaal vergeten dat ze haar blaas vol gedronken had.

Ze gaf duidelijk aan dat ze moest plassen, door onrustig heen en weer te gaan lopen.

Wat leuk dat je dan over steigertjes tegenkomt waar je aan kunt leggen en de hond op een stukje land haar behoefte kan doen. Het vrouwtje ook, trouwens. 

↑Peter had 's morgens een pikhaak gekocht die we meteen goed konden uitproberen.

Aanleggen gaat nu een stuk makkelijker.

↓Op het Prinses Margrietkanaal werden we ineens geconfronteerd met de grote scheepvaart.

Wat een reusachtige beesten.

Wij voelden ons Klein Duimpje. 

Het laatste stuk door het Johan Frisokanaal oftewel Jelteslaet voeren we voor de wind en dat was afzien, vooral voor Jacky.

Ik was voorbereid en had een grote paraplu meegenomen zodat ze in de schaduw kon liggen.

“Oma, mag ik jou knuffen?”

Ja, dat mag. Op gepaste afstand.

Hoe? 

Hij staat, ik sta. En dan duw ik hem tegen mij aan. Hij slaat zijn armpjes om mijn onderbenen heen en zo staan we veilig omstrengeld. Ik kus zijn kruin en ruik de heerlijke lotion die zijn moeder iedere ochtend op zijn blonde haren spuit.

Het zijn intense momenten.

“Oma, ik vind jou lief.” Ziet u mijn waterlanders al?

“Ik wil met oma mee.” Ik houd het niet droog.

“Oma, oma, oma, oma………………………” het galmt over de camping.

Vier dagen lang!! Van 10 uur tot 19 uur.

En nu moet ik afkicken. Ik heb een Mop-verslaving.

Zijn stem hoor ik de hele dag in mijn hoofd. Zijn vingerafdrukken op alles wat maar knopjes heeft poets ik vandaag weg.

Wanneer ik mijn lipbalsem tevoorschijn haal, hoor ik hem zeggen wat ik zei. Hij herhaalt nog steeds alles.

“Pijn, oma.”

Ik schrik even.

“Pijn? Waar dan?”

Hij wijst naar zijn mond. Ik geef hem de stift die half in zijn neus verdwijnt.

Dezelfde interesse is er voor mijn make-up tasje. Maar net op tijd weet ik de lippenstift uit zijn knuistje te redden.

Helaas is zijn moeder er de volgende morgen niet op tijd bij en is er een Pink Mop in de familie.

Hij wil alles zelf doen. 

Eitje pellen.

Ik krijg er een filmpje van en verbaas me erover hoe contentieus hij dat doet. Het geduld van de ouders wordt op de proef gesteld, maar ze gunnen hem deze ontdekking.

We varen naar Gaastmeer. Onderweg komen we langs twee leuke huisjes.

“Oma wil daar wel wonen,” zeg ik tegen Mop.

“Nee, oma. In de caravan.”

Hij vindt de caravan fantastisch en laat zich gewillig om 12 uur in opa’s bed leggen voor een middagslaap. We horen hem zeker drie uur niet.

Wordt hij dan wakker, dan weet hij waar oma de lekkere broodjes bewaart en wil hij ze zelf pakken. Van oma mag dat. Want daar zijn oma’s voor.

Koken hoef ik gelukkig niet.

Alle avonden eten we op terrassen - op anderhalve meter.

Wij vinden dat eigenlijk prima.

En nu zit ik in een lege caravan. Ik ben lichamelijk moe, maar de geest heeft een enorme opkikker gehad.

******

De angsten van Jacky

Time out, beste lezers. 

We hebben drie dagen bezoek van Mop en zijn ouders.

Dat is heerlijk, maar het vreet energie. Het mannetje geniet intens, maar weet soms ook een keel op te zetten wanneer het hem niet zint.

Ik moet dan echt al mijn improvisatietalent aanspreken.

Het zijn momenten dat hij het braaf zijn zat is en dat begrijp ik heel goed. Maar wij zijn ook de mensen die geïrriteerd raken wanneer we kinderen herrie horen maken, daardoor voel ik mij soort van schuldig.

Het is heerlijk om de hele dag met hem bezig te zijn.

In de boot, in het badje, eten, drinken, staand leren plassen, voetballen met opa, lezen, tekenen, stickers plakken, koetjes kijken (beetje eng), lachen als oma onhandig doet, bij iedere voorbijganger die ik begroet vragen wie was dat?, zijn dankbaarheid tonen met dat was leuk, oma - dat was lekker, oma.........

Kortom, het vreet -en geeft energie.

Maar nu even over die andere lieveling, Jacky.

Ik heb vaak over Jacky's angsten geschreven. 

Het is een schrikachtig hondje die voor een mug of vlieg onder ons bed kruipt.

Vaak hebben wij niets in de gaten, maar verraadt het gedrag van ons hondje dat er een insekt in de buurt is.

Op de foto boven (van vorige week) ligt ze met haar kop onder een kussen, zodat ze maar geen gezoem hoort.

Ik verzeker u, hier wemelt het van de vliegen en muggen (ik zou hier zomers niet willen staan).

Drie dagen geleden heeft ze ons een nacht wakker gehouden.

Wij konden niets bespeuren. Ik had extra gespoten voordat we naar bed ging.

Jacky bleef van bed naar bed lopen, maar wilde noch bij P. noch bij mij langer dan twee minuten liggen.

Vreselijk om haar zo wanhopig angstig te zien. Die wanhopigheid sprong over van hond op baas.

De volgende ochtend zat er inderdaad een vlieg op een gordijn.

Maar toen had ik al contact met de dierenarts gehad en besloten we diens advies op te volgens.

Jacky krijgt nu twee voedingssupplementen die haar minder angstig moeten maken.

Voorwaarde van ons was dat het geen medicijn mocht zijn en dat ze er niet duf van mocht worden.

Wij hebben het idee dat het helpt.

Alles om haar van die fobie af te helpen, en het is 100% natuurlijk.