Gisteren zijn we voor het eerst sinds december uit eten geweest.
Restaurant Jouster Toer werd aangeprezen. Aangezien manlief vond dat we uit mochten pakken boekte ik daar een van de acht (normaal 13) tafels.
Ik had me voor de gelegenheid opgedoft.
Een restaurant met een gezellige ambiance, ook met maar acht tafels - die wel allemaal bezet waren.
Ik was enigszins gespannen. Zouden er naast de anderhalve meter tafel-afstand nog andere protocollen gelden?
Ik hoopte het eigenlijk.
Bij binnenkomst was er geen sprake van afstand houden. Er werden ons geen vragen gesteld over onze gezondheid.
Een niet al te vlotte ober die iets op zijn overhemd had, wat ik er graag af wilde blazen, hield helemaal geen afstand en sprak terwijl hij opdiende.
De baas bediende ons het meest (met handschoenen). Er kwamen veel stamgasten binnen die hij hartelijk begroette met een elleboog.
Ik durfde dus wel even tussen neus en lippen door te vragen hoe er met de richtlijnen werd omgegaan.
"Losjes en in overleg met de klanten," was zijn antwoord. "We moeten het wel gezellig houden."
Met ons was niets overlegd, maar ik heb er niets van gezegd.
Ik vond het al gezellig dat ik daar zat, maar dat er binnen losjes met de regels werd omgegaan vond ik moeilijk.
We wilden prosecco als apéritif.
Die was er niet, volgens de ober.
"Cava, dan?"
Nee, ook niet.
"Heeft u helemaal niets met bubbels?"
Hij ging het voor de zekerheid even vragen.
De baas kwam met een fles Riesling sekt.
Was net zo lekker, zo verzekerde hij.
Enfin, we kregen er een heel verhaal bij om ons maar van de klasse te overtuigen (een kwartier later hoorde ik hetzelfde geleuter bij de tafel achter ons).
We accepteerden het en ik schrok toen ik een eerste slok nam.
Zuur en een vlakke nasmaak.
Maar, het was feest en wij zouden het ervan nemen.
De amuse deed onze verwachting groeien.
Geen stokbrood, maar brioches - waar ik vanwege het hoge vetgehalte geen liefhebber van ben.
Soit. P. en Jacky waren er blij mee.
De kaart was uiterst beperkt.
Twee voorgerechten.
Soep.
Twee vleesgerechten.
Een visgerecht.
Een vegetarisch gerecht.
De bisque van kreeft met kerrie was lekker, ook al zat er geen kreeft in.
Voor de wijnkeuze vroeg P. om de wijnkaart, en wat schetste zijn verbazing:
zowel prosecco als cava werden aangeboden.
Geheel tegen onze gewoonte in zwegen we hierover.
Drie maanden heeft hij de tijd gehad om de zaak op orde te krijgen. Of moest hij van de sekt af?
P. koos voor een bourgogne bij de hoofdgerechten. En weer stak de baas van wal.
Blablablabla.
Manlief koos als hoofdgerecht ribeye van melkkoe en mij leek kalfszwezerik een goede keuze.
Mijn portie was erg klein en vet. Manlief was niet erg enthousiast over het doorregen stuk vlees op zijn bord.
De frieten daarentegen waren heerlijk.
Het werd eigenlijk echt amusant toen de ober kwam uitnemen en opnieuw moest dekken voor de kaas.
"O, u heeft nog bestek??"
Ik had eerst niet door wat hij bedoelde.
Hij wees naar vork en mes die er inderdaad nog lagen.
"Uh....ja," was mijn antwoord.
"Nou, dan heeft u geen schoon bestek nodig."
De kaas was prima op temperatuur, maar er zaten geen bijzondere smaken tussen.
De middelste zou volgens de baas "een mooie oude Fryske kaas" moeten zijn, maar als iemand gezegd had dat het een Oud Rotterdammer was, dan had ik het ook geloofd.
En weer die brioche. Dit keer door midden gesneden en in boter opgebakken. Puur vet.
Geen fruit of chutney - helemaal geen garnering.
Het dessert hebben we maar laten zitten.
"Wil je nog koffie," vroeg manlief.
"Douwe Egberts? Neen bedankt. In de caravan lekker Nespresso."
En wat deed manlief? Hij herhaalde mijn woorden tegen de baas, die meteen in de verdediging schoot.
Maar nog voor hij aan een volgende oratie over DE kon beginnen waren wij al bij de voordeur.
"Zullen we in Langweer bij de snackbar nog even een grote ijs gaan halen?"
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten