Gaasterland

Eindelijk rust na twee dagen in turbulentie te hebben gezeten.

Het is nog best druk.

Allemaal grijze muizen.

Opvallend dat er bijna geen campers meer staan. Dat zijn echt mooi weer kampeerders.

Het duurde twee uur om veertien foto’s te uploaden. Toen dat gelukt was en ik ze naar mijn blog wilden verplaatsen verdwenen ze ineens.

De wifi is hier allerberoerdst, maar het is wel jammer van de foto’s.

Daar heb ik de volgende op gevonden. Gedurende de rest van ons verblijf (tien dagen) sla ik de foto’s op in mapjes, die ik – eenmaal terug in Rotterdam – op “Vert-el-sels” zal plaatsen. 

Vanmorgen, toen ik ging douchen, werd ik ingehaald door de Groninger die ons zo goed had geholpen met de koelkast. Zijn vrouw zwaaide hartelijk.

Ze reden niet de normale route naar de uitgang, over het slechte stuk pad. 

Hij reed dwars over het plaatsje waar de vuilniscontainers staan. Het leek precies te gaan, totdat ik een schurend geluid hoorde en zag dat de rechterkant van de caravan tegen de poort aanzat en hij vast liep.

Er kwamen meer kampeerders op af. “Wat doet hij nou??”

Ik had er geen antwoord op, maar stond stomverbaasd te kijken.

Mijn handige, aardige Groninger, wat deed hij nou toch?

De motor van de auto raakte over zijn toeren. Het leek erop dat de combi vast zat.

Met wat aanwijzingen van omstanders lukte het de boel vlot te trekken. Hij reed achteruit, regelrecht op een heg in.

Nu kwam de Groninger toch de auto uit. Hij zag me.

“Waarom rijd je zo M?” vroeg ik.

“De boer heeft zand gestort op het pad naar de uitgang.”

You must be kidding, hoorde ik mijzelf zeggen. Niemand anders hoorde het.

Uiteindelijk lukte het om weg te komen.

Op mijn vraag hoelang het pad versperd zou blijven door wat dan ook, wist niemand antwoord te geven.

Maar wat ik echt stuitend vond is dat er nergens een bordje of mededeling stond. Wist je het niet, dan reed je jezelf vast.

De storm was afgezwakt naar windkracht vier. We ontbeten, zoals altijd, uitgebreid in de caravan met het BBC-news op de televisie. Het nieuws van de lockdown van Leicester nam het laatste sprankje hoop op een nazomerse vakantie in de UK weg.

De zaken zijn daar nog lang niet op orde.

Deze herfstachtige dag (18C૦) was ideaal voor een wandeling in Gaasterland. Ik had een leuke route gevonden op de kaart. Prachtig Gaasterland doet mij aan de Achterhoek denken.

Het begon (14.10 uur) goed. We dachten om het meertje te kunnen wandelen.

Fout!

We verdwaalden. De kaart lag in de auto.

Uiteindelijk, bij een boerderij, troffen we iemand die de weg terug kon uitleggen. Dat was wel nog een half uur lopen.

Om 15.20 uur waren we terug bij de auto.

Jacky was een tennisbal rijker.

In de auto lagen twee blikjes frisdrank op ons te wachten.

Moe maar voldaan reden we terug naar de camping.

De poort bij de vuilnisplaats was dicht, dus namen we het reguliere toegangspad.

We konden net langs de hoop zand. 

“Deze boer/campinghouder denkt niet aan zijn klanten,” zei manlief.

"Jammer van zo'n mooie camping."

********