Hi, mijn naam is Pink Lady.
Ik stam af van een sterk ras.
Onze deftige stamboom heeft vele nakomelingen en hoewel we niet van het goedkope soort zijn, toch worden we door veel mensen hartelijk onthaald.
Ze smullen van ons.
Wij zijn niet melig. Wij zijn niet zuur noch laf. Wij zijn allemaal even groot. Wij worden niet op elkaar gegooid en niemand kan ons tot moes slaan - want wij zijn ferme tantes.
Zet uw tanden maar in ons sappige vlees. We love it.
Nu kwam ik een paar maanden in het boodschappenmandje van Ellen.
Ja - u leest het goed: maanden geleden.
Zij is al jaren fan van mijn familie. Trouwens - haar hond Jacky heeft dezelfde exquise smaak als zijn vrouwtje.
De families Elstar, Cox en Jonagold proberen haar om te kopen door zichzelf regelmatig goedkoop aan te bieden, maar daar stinkt ze niet in.
In eerste instantie lagen we vanwege een hittegolf lekker in haar ijskast.
Daarna belandden onderin een groene emmer die achterin de auto werd gezet.
We gingen rijden.
Telkens wanneer we stopten werd het emmertje naar een koele plek verplaatst.
We begonnen met z'n achten - maar na acht weken waren we nog met ons vieren.
Het werd, ook voor ons, een lang reis.
Net als bij mensen tekent de ouderdom. Hier en daar verschijnt een plekje - hetzij van ouderdom hetzij van een kneuzing.
Maar het gaat om the inside.
Ik ben en blijf een sappig, lekker ding. Mijn bite is mega aantrekkelijk.
Enfin - na vele omzwervingen en gesleur met het groene emmertje kwam ik op het balkon van Ellen terecht.
Zowaar, mijn zusje werd uitgekozen als sidekick op een bordje Franse kaas. Die had ik (in de auto) van verre geroken. Weliswaar ging het onfrisse spul in de koelbox, maar die werd onderweg regelmatig geopend.
Ze viel bijna van het bordje toen ze naast een stukje Münster werd gelegd.
Gelukkig ving Jacky haar op.
Ik hoorde ze luidkeels genieten en roepen:
"die Pink Lady's hebben geen houdbaarheidsdatum."
Morgen is het mijn beurt.
Eindelijk!
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten