Bij het lezen van Ot en Sien dwalen mijn gedachten af naar mijn vroege jeugd.
Het boek werd weliswaar voor de Eerste Wereldoorlog werd gepubliceerd, maar toch herken ik veel uit mijn eigen jeugd.
Even een gang door toen.
↑ Toen we na schooltijd buiten speelden. Touwtje springen, knikkeren, krijten, hinkelen....
↑Toen, de nu omstreden, goedheiligman (het bleek tante Doortje te zijn) bij ons thuis kwam en de decembermaand een feestmaand was.
↓Toen mijn ouders ons verhaaltjes als deze voorlazen.
Discriminate? Racisme?
Een kind van vier jaar oud?
Mijn ouders?
Die hadden net een oorlog achter de rug waarin ze beiden gevochten hadden tegen onderdrukking en rassenhaat.
↕Toen deze boekjes in onze boekenkast stonden, en wij niet wisten wat "vooroordeel" betekende.
↑Toen we snoep kochten bij Van der Loo op de Vredehofweg en we met verjaardagen in de klas op lolly's en dropstaven mochten trakteren.
↓Toen we onze grootouders, die net zo oud waren als wij nu, echt oud vonden.
↑Toen er geen televisie was en we rond een snorrende kachel zaten (nog geen aardgas) bij gezellig licht van gloeilampen.
We deden spelletjes en mijn ouders lazen inderdaad - luisterend naar de radio en grammafoonplaten.
↓Toen winters nog winters waren, zonder zomertijd.
Toen de bakker, de groenteman en de melkboer nog aan huis verkochten.
Het was gezellig in de straat waar je veilig kon spelen.
Het was sowieso een gezellige tijd.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten