Niet alle lezers zijn op de hoogte, dus hier een
samenvatting tot vanmorgen half zeven.
Gisteren, zaterdag dus, om 5.15 uur opgestaan. Caravan opgehaald en
om 6.46 uur waren we en route. Dat betekende dat we al om 11 uur op de camping
bij de Eurotunnel waren. Tja, er was gewaarschuwd voor Zwarte Zaterdag part
one. Die wilden we voor zijn en dat lukte.
Vanmorgen ging alles prima en vlot. Jacky’s paspoort werd
akkoord bevonden.
We konden i.p.v de geboekte tijd eerder mee, dus direct richting
douane. Dat bleek een bochtencircuit.
Sinds Brexit is er het nodige veranderd: eerst Franse douane
– toen check op explosieven, toen Britse douane, gevolgd door een controle van
de achterbak en de caravan (ik waarschuwde hem voor de vuile was die op de
grond lag). Voordat we in de rij konden aansluiten werd de voucher nog eens
gecheckt – gevolgd door een inspectie van de gastank, waarvoor manlief de
dissel moest openen.
Maar verder alles goed.
Vlak voor Oxford nam manlief het stuur over. Gelukkig maar, want toen kwamen we in de problemen.
Met een caravan is het NIET handig om op GPS te vertrouwen. Die zoekt kleine weggetjes waar caravans niet horen te komen.
De enige tegenligger, een Range Rover, was zo goed om een kilometer achteruit te rijden. Ik bood mijn excuses aan. Hij was heel vriendelijk.
Maar op de A44, we waren bijna op onze eindbestemming, gaven tegenliggers aan dat we terug moesten. Wij zagen auto’s draaien. Een tegenligger stopte naast ons en vertelde dat de weg geblokkeerd was vanwege een ernstig ongeval.
Het lukte manlief om in één draai om te keren.
De alternatieve route, afgaand op de GPS, bracht ons weer op een veel te smalle B-weg.
“Nee, dit gaat niet goed,” riep ik.
De manoeuvre die manlief toen uithaalde zal ik nooit vergeten. Ik kan het niet eens uitleggen, alleen dat ik uit de auto ben gegaan om hem te begeleiden en het verkeer, dat uit drie verschillende richtingen kwam, tegen te houden. We zijn uit de kluwen geraakt dankzij de moed en het stuurvermogen van manlief.
Maar ook dankzij het geduld van de andere twintig auto's. En, concludeerden we later, met de vorige caravan was het nooit gelukt. die was langer en minder wendbaar.
Tot onze schrik kwamen we (weliswaar via een andere kant) weer bij dat ongeluk uit. Een allervriendelijkste agent wees de weg naar een parkeerterrein aan de andere kant van de weg, waar P. kon draaien. Dat deed hij weer in een keer.
We zagen een traumahelikopter opstijgen. “Very bad,” zei de agent.
“Motorcyclists?” vroeg ik. “Yes, indeed.”
Ik dacht aan drie mannen die ons eerder hadden ingehaald alsof ze op Silverstone reden. “Zouden zij…”
Niet alleen op de weg was het een chaos. ↑Zo zag de caravan er van binnen uit na die turbulente rit.
We kwamen op onze camping aan. Lichtelijk aangeslagen en doodmoe. Daar bovenop kwam nog eens die ongekende warmte.
Buiten was het in de schaduw 30℃.
Dit is een Caravan Club Site, waar wij lid van zijn. We zitten drie dagen middenin de Cotswolds.
Zoals altijd is onze plek weer van alle gemakken voorzien: inclusief eigen afvoer, eigen buitenkraan, tv-kabel.
Het lukte manlief niet om te tv aan de praat te krijgen. Vanuit de receptie liep een medewerker mee naar onze caravan en binnen no time zaten we op het Britse net.
Zo behulpzaam en keurig: Mr. and Mrs.
De Caravan Club heeft zelfs een eigen Wifi netwerk. Voor een jaar betaal ik 30,- (B.P) en dat geldt voor alle campings. Ik moet op de koop toenemen dat de Wifi traag is.
Maar we moeten de caravan wel precies met de hoek voor het rode paaltje zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten