Troutbeck

>>>Er is geen wifi op deze camping, maar ook internetten op eigen kosten is bijna onmogelijk. Ik heb mijn hotspot aan en zit nu in de auto met wisselende signalen een poging te doen een blogje eruit te krijgen.<<<

We verheugden ons op het weerzien met Troutbeck. In 2019 hadden we hier naar volle tevredenheid gestaan. Troutbeck ligt niet in het hart van het Lake District, maar aan de noordelijke grens. Het is een grote, met hoogteverschillen aangelegde, CC-site.

Blijkbaar had ik een full serviced pitch gereserveerd: met eigen water, elektra en afvoer. Het was nog vroeg en er was volop plek. 

↕We kozen ervoor om verder weg, op het hoog gelegen plateau te gaan  staan - ver weg het sanitaire blok, maar vlakbij het wandelpad.

Dat bleek een foute keuze. Ook vanwege de afstand naar de receptie en douche.

Nadat we waren geïnstalleerd deed manlief een slaapje en maakte ik een heerlijke pan nasi klaar.  Het werd het allengs drukker.

Bij iedere hond die onze caravan passeerde liet Jacky van zich horen. Ontevreden geknor, verliefd gejank, enthousiast geblaf of boos geblaf. Binnen tien minuten zagen we vijftien honden langskomen. Allemaal bravertjes.

Maar toen kwam er een (letterlijk) blaffende camper naast ons staan. Wat een herrie. 

Het baasje corrigeerde zijn hond niet. Manlief kwam met slaperige ogen naar buiten en ging in een stoel zitten kijken naar wat er next door gebeurde. De deur van de camper ging open - onze monden vielen open van verbazing.

Niet één, niet twee, niet drie, niet vier, maar vijf honden verschenen – volkomen dolgedraaid in de deuropening. Oorverdovend lawaai, vooral veroorzaakt door twee razende schnautzers, die ook niet te houden waren.

Ik kon wel janken en ben meteen naar de receptie gelopen. Tja, zij hadden het ook al eens aangekaart bij de Club, maar mensen mogen nou eenmaal net zoveel honden meenemen als ze willen. 

De club vergelijkt honden met kinderen, die je toch ook niet kunt weigeren. Een onzin redenering/vergelijking moet ik zeggen. Ik zal er in mijn reviews zeker een punt van maken.

En blijkbaar wilden de wardens de eigenaar er niet op aanspreken. Wij mochten verplaatsen.

Ondanks onze moeheid en pijntjes in de ribben, benen -en nek (de “trapjesval”) kregen we het toch voor elkaar alles af te breken en provisorisch in te pakken. We verhuisden, met hulp van een warden, naar een andere (goedkopere) plek, direct naast de sanitaire voorzieningen.

Het verschil in prijs werd teruggestort.

Maar toen we eenmaal stonden en ik de caravan weer wilde inrichten, toen schrok ik toch wel even.

Ik was vergeten de volle waterkoker en het Nespresso apparaat veilig te stellen. Ze waren zacht gevallen.....op het bed van manlief.

Tot en met het matras was alles zeiknat. Ik heb mijn föhn op het matras gezet. Gelukkig had ik een derde dekbed meegenomen. Manlief kon in een schoon, droog bed slapen.

Vandaag, zaterdag, is het een mistige-natte dag. Goed om uit te rusten en bij te komen.

↑Bespeurt u een schotel? Dat zijn wij.