Waaghalzerij

De laatste maanden lazen/hoorden we over ouderen en valongelukken in huis, met de dood tot gevolg. Bijvoorbeeld Sis van Rossem. Later werd ook Eric Schneider het slachtoffer van domme pech.

“Wij moeten niet meer op trappen gaan staan El,” zei manlief toen. Als ik iets boven uit een kast moest pakken schoot hij me bezorgd te hulp.

Nu laat ik mij niet gijzelen door angst. 

Tot hij, na die dagenlange storm in Aberdaron, bij het opruimen en inpakken een plastic dopje vond. “Die komt van het dak,” wist manlief.

Dat de ingeklapte schotel zo’n ratelend geluid maakte tijdens die windstoten was iets nieuws. Maar hij functioneerde gelukkig nog.

Totdat hij dus dat dopje op de grond naast de caravan zag liggen. Dat riep toch vragen op. 

“Niet erg,” zei manlief. “Dat dopje is niet belangrijk.” Maar ik zag de twijfel in zijn ogen. Hij probeerde mij gerust te stellen.

De nieuwsgierigheid over hoe het er op het dak echt uitzag bleef knagen.

Manlief vond bij het afval een opstapje en zette daar ons opstapje op (zoals op de foto↑). Ik protesteerde, maar hij zei dat ik ze moest vasthouden. Hij zou kijken hoe het er op het dak uitzag.

“Maar ik kan toch een trapje halen bij Robin? Dat lijkt me veiliger.”

Hij stond al te balanceren op twee opstapjes, zoals de foto toont. Toen gleed het bovenste opstapje weg, onder het gewicht van manlief.

Hij viel, godzijdank niet met een smak, zacht op het gras – op zijn zij.

Twee dagen eerder was ik gestruikeld over een haring en plat voorover gegaan. Gelukkig alleen wat pijnlijke spieren aan overgehouden.

Manlief bleef van de schrik even liggen.

“Kun je nog bewegen?"

We zouden geen enge capriolen uithalen,” zei ik boos en geschrokken.

Maar dat dopje maakte wel deel uit van de schotel.

“Zal ik een keukentrapje halen? Durf je dat wel?”

“Ik durf wel, maar het is niet nodig.”

Toch haalde ik een keukentrapje bij de boerin. Ze moest het uit de koeienstal halen.

Manlief kon vanaf de derde trede zien wat er aan de hand was. De rubberen ring (foto ↑) die om de schotelrand zat, was losgeraakt en zat verstrengeld om het beweegbare deel. 

Hij wist hem, terwijl ik de schotel op en neer liet gaan, los te knippen en te verwijderen. Hadden we het laten zitten, dan was de schotel volkomen vastgedraaid.

Voorlopig geen circus acts meer.