We moesten ons best doen niet te vroeg aan te komen.
Dat lukte bijna. De rit duurde een uur - en was de kortste van de reis.
We zijn in Worcestershire.
De aardige CC-warden liet ons binnen en we zochten op deze megagrote camping (210 plaatsen) een pitch uit met veel privacy en goede tv-ontvangst. Hier geen kabels, maar onze schotel doet het prima.
Er staan hier nauwelijks campers, maar caravans van alle jaartallen, -en formaten.
Hetzelfde geldt voor de eigenaars: "we kunnen nog een paar jaar vooruit," zeg ik dan tegen manlief. Serieus, we zien kampeerders van ver over de tachtig, zo sportief. Afritsbare broeken, sandalen en houthakkershemden.
↕Daar staan we.
Na geïnstalleerd te zijn was het tijd de omgeving te gaan inspecteren.
Als eerste was Upton-upon-Severn aan de beurt.
Heel leuk, maar er is komend weekend drie dagen een blues festival, dus blijven wij er weg.
We hadden twee boodschappen:
1. schuurpapier
2. theekoppen zonder schotel, maar ook geen echte mokken.
↑Scooterles voor bejaarden.
Ik ga altijd bij de "charity shops" kijken.
Bingo!! 4 koppen voor £5,-
Bij de caravan kwamen we erachter dat het uit een boedel van The Savoy komt en dat het Wedgewood is.
Ik voel mij nu wel heel erg Mrs. Bucket op de camping.
Dat schuurpapier was een idee van de buurman alhier.
Die hoorde ons steunend, krakend en piepend aankomen. Je schaamt je ook rot.
Als de auto snelheid maakt is het weg, maar anders.........
We dachten tijdens de reis naar Normandië dat het wel over zou gaan.
Vroeger oliede men de kogel, maar dat mag niet meer.
We hebben een nieuwe auto met een nieuwe trekhaak.
Aan de kogel zat verf en dat is de boosdoener.
We hopen dat het gekraak, gesteun en gepiep nu over is.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten