Deze foto's maakte hij weer op onverklaarbare wijze gisteren op weg naar -en in Egmond.
Vandaag voeren Tutti en ik (opa bleef met Jacky achter) met een paar schoolreisklassen naar het geweldige historische Zuiderzeemuseum.
We hadden geen betere dag kunnen kiezen - zo buiten alle vakanties om.
Maar het was me meteen duidelijk dat Tutti verreweg de jongste bezoeker was.
Ik had hem proberen uit te leggen waar we naartoe gingen. Hij knikte en had vooral zin in het boottochtje.
Jammer voor de de wokers, maar de VOC-steden aan de voormalige Zuiderzee vind ik onuitsprekelijk prachtig.
En daar behoort Enkhuizen ook toe. Ik wil zeker nog eens met manlief terug en wandelen door die eeuwenoude, ongeschonden straten.
Al bij het eerste huisje ging het fout. Kleinzoon protesteerde heftig.
Ik schrok.
"Ik wil niet verder. Ik vind dit saai."
Hij wist tranen te mobiliseren en werd driftig.
Ik schrok.
Er ontstond een discussie.
"Okee, dan gaan we terug. Dan heeft oma veel geld betaald voor niets. Ik zal opa bellen dat hij ons moet komen halen. Maar ik vind het wel erg jammer."
Hij bleef nog even boos, maar ik zag ook vertwijfeling.
Dit was niet wat hij verwacht had. Hoe verwerk je een teleurstelling?
Het verleden - geschiedenis: hij kan daar (nog) niets mee. Hij is niet geïnteresseerd in theelichtjes, maar in lichtjes van elektrische apparaten.
"Nee, ik wil niet naar huis!"
Dus liepen we verder en wist hij na tien stappen niets meer van zijn verdriet.
Toen een leraar hardop aan zijn leerlingen stond te vertellen hoe de watermolen werkte, luisterde hij aandachtig mee.
Allengs (een woord uit 1905) raakte Tutti gewend aan wat hij zag en groeide de waardering.
De klompjes buiten.
En echt waar - dit soort klaslokalen kan ik mij zelfs nog herinneren.
Hier groeide de interesse van mijn kleinzoon.
Hij wilde weten wat inktpotjes waren, een telraam, de wandkaarten, en de potloodslijper op het bureau van de juf/meester.
In de kerk zei hij dat ik stil moest zijn.
In het postkantoor hoorde hij het verhaal van de ambtenaar vol ongeloof aan.
Geen internet? Geen whatsapp? Geen mobiele telefoon?
Het ging zijn verbeelding ver te boven.
Ik daarentegen herkende alles nog en prijsde me rijk dat ik twee eeuwen mag meemaken.
Godzijdank waren er ook een paar speeltuinattributen.
Dat de snoepgoedwinkelier in hetzelfde pand als de winkel woonde vond hij bijzonder.
Maar we kochten wel spekjes, kaneelbrokken en polkabrokken. "Ja, ook voor papa!"
↓Binnen bij de gegoede burgerij.
In dit huis woonde de familie Vis. Het huis werd afgebroken en op deze plek herbouwd.
Tot het museum op volle toeren ging draaien heeft de toemalige directeur daadwerkelijk hier gewoond.
Ik had manlief gevraagd ons om een uur bij de standsingang te komen halen. Dat scheelde zeker een uur. Tweeënhalf uur lopen leek me voldoende voor de korte beentjes.
Kleinkind doet nog graag een middagslaap en we moesten ook nog een boterham eten.
Tijdens onze wandeling had ik meerdere keren gevraagd of hij naar de wc moest, maar neen.
We zouden via Venhuizen (een paar boodschappen bij Vomar) naar het huisje rijden.
Na nog geen tien minuten in de auto klonk het: "oma ik moet heel erg poepen."
Op dat moment was Venhuizen nog vier kilometer rijden, maar het klonk als een noodgeval.
"Kunnen we niet naar een tankstation? Ik moet steeds erger."
"Nee, schat - die komen we niet tegen. Misschien mag je in de supermarkt naar de wc."
Tegen een vierjarige kon de manager geen nee zeggen, dus via de opslag en de kantine bereikten we de wc's en kon Tutti - nadat oma de wc-bril had schoongemaakt - rustig zijn grote, gratis boodschap doen.
"Doe de deur maar dicht, anders stinkt het zo."
In de kantine bedankte hij keurig het personeel.
↓Ydillisch Hem.
↑€825.000,-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten