Het kwam afgelopen donderdag ineens in mij op: "laten we een paar dagen op pad gaan met Tutti."
Zijn ouders zitten middenin een grote verbouwing en hij heeft herfstvakantie.
Zie last minute maar ergens een huisje te huren. Zeeland was uitverkocht en niet overal zijn honden welkom.
Maar met behulp van een aardige Roompot medewerker vonden we toch iets leuks in Wijdenes.
Tutti wilde dolgraag mee, maar bleek zwaar verkouden.
Zijn ouders maakten zich zorgen dat hij ons zou aansteken. Aangezien hij al een week onderweg was met dit virusje durfden wij het wel aan.
En oma, die het dichtst bij hem komt, zet een mondkapje op - waar hij niet vreemd van opkijkt.
Nee, lezers - hij heeft geen Covid. Daar heeft zijn vader hem twee keer op getest.
Vanmorgen zijn we naar Enkhuizen gereden.
Onderweg hadden we gezellige gesprekken.
Bij deze wat rake opmerkingen van onze kleinzoon (letterlijk opgetekend):
Gisteravond voor het slapen: we maken afspraken over het plassen. Hij heeft een luier om maar wil het liefst droog blijven:
"Oma, je mag me drie keer wakker maken voor een plas."
Naar aanleiding van het 's nachts wakker maken voor een plas - wat hij dan niet leuk vindt en waar hij dan boos op reageert:
"Sinterklaas en de kerstman hebben geen booslijst - maar wel een stoutlijst."
Toen ik hem voor de tweede keer wakker maakte om een uur of twaalf - in zijn slaap:
"Hi, pap."
Naar aanleiding van wat historische bouwwerken waar we vanmorgen langskwamen:
"Tja, toen was er geen Bob de Bouwer."
Opa en oma mopperden in de auto even tegen elkaar: "Als je met vakantie bent moet je geen ruzie maken, maar ontspannen. Als jullie ruzie maken, haal ik jullie uit elkaar."
Pratend over waar we naartoe gingen:
Sprookjeswonderland in Enkhuizen is een verkleinde versie van de Efteling, maar absoluut zeer de moeite waard.
Wat heb ik genoten met mijn kleinzoon.
Hij is overal ingeweest.
Draaimolen, auto's, bootjes, trein, ....................
Het sprookjesbos maakt oma's weer kind.
Tutti schoot achter opa's benen toen de heks tevoorschijn kwam.
Ik hielp hem aan zijn eigen woorden herinneren: "Ach, het is toch allemaal nep."
Tutti mag, wanneer hij bij/met ons is met mijn oude (simloze) telefoon spelen.
Hij krijgt het voor elkaar om daar foto's mee te maken.
Overzetten naar mijn laptop ging niet, vandaar dat ik er foto's van heb gemaakt.
Zo leuk!!
Kinderen van vier zijn nog zo eerlijk - getuige deze (voorlopig laatste) opgetekende doeltreffer:
"Als ik opa ben zijn jullie allang in de hemel."
Waarheid als een koe - maar ik wil nog even genieten van dit mannetje en zijn onbevangenheid.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten