Op de terrassen aan de Maas zijn de wijnkoelers niets aan te slepen.
Bladen vol overlopende bierglazen worden gretig afgenomen.
Rotterdam bruist rijk(elijk).
In ons huis maakt de mobiele airco overuren.
Maar ik ga mijn lieve, geduldige en moedige vriendin B. bezoeken (puur, grappig toeval. B. pendelt, net als wij, tussen Schouwen en Rotterdam).
Ik neem een gekoelde fles ananassap voor haar mee en zie hoe ze daar met intense teugen van geniet.
Het ziekenhuis lijkt uitgestorven.
Buiten zitten "mobiele" patiënten met infusen te genieten van de zon. Ze hebben een ijsje gekocht in het winkeltje.
Binnen is het stil.
Ik kom enkele "zware gevallen" tegen op de gang en prijs mijzelf bevoorrecht, hoewel het ook altijd weer angst is mij oproept,
B. heeft donderdag, na zo'n negen maanden zonder geleefd te hebben, van drie orthopeden een nieuwe heup gekregen.
Het was een zware, niet ongevaarlijke operatie.
Het herstel, de revalidatie....................het gaat nog eens maanden duren. Maar dat kan ze aan.
Ik bewonder haar.
B. heeft het niet alleen over zichzelf, ze is geïnteresseerd in wat er "buiten" gebeurt en klaagt nooit.
Okee, ze snakt naar een lekkere groene salade.
Ik was blij even bij haar te zijn.
"Is je buurvrouw even gaan luchten?"
'Nee, die is gisteren naar huis gegaan.'
"Oh, en dan laten ze het bed zo staan?"
'Ja, slordig hè.'
Slordig inderdaad.
Een beter voorbeeld van hoe de gezondheidszorg er voorstaat kon ik niet verzinnen.
*******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten