Die ene kaart.....

Taart van Carlier, ontelbaar veel felicitaties op Facebook/WhatsApp en via de mail, een knuf van manlief en een lik van de hond.

Ik mag er weer een jaar bij optellen.

Jarig voel ik mij al jaren niet meer.

Aan cadeaus doen wij ook niet. De grote aankopen vallen in die categorie en daar zijn wij beiden tevreden en blij mee.

En toch..........

Ieder jaar, op ons beider verjaardag en voor de kerstdagen, valt er een kaart van Marta op de deurmat.

Zij was de hulp van mijn ouders van 1967 tot 2002, toen mijn moeder overleed.

Maar zelfs na de dood van mijn moeder bleef zij ons tot steun bij het leeghalen -en onderhouden van het huis.

En dus altijd die kaart.

Die trouwe kaart.

Het wekt een mengeling van gevoelens op.

Ik ben boos op mezelf. Voel me schuldig. Raak geëmotioneerd omdat die kaart het verleden oprakelt en mij confronteert met het begrip sterfelijkheid.

Mijn ouders zweven door de kamer.

Er is heel veel lekkers te eten en te drinken. Veel te veel, zoals gewoonlijk.

De kamer staat stijf van de rook.

Tientallen stemmen lachen en praten.

Paps gaat pianospelen.

Ik word in de lucht gegooid.

"Lang zal Ellen leven."

*****

26 februari 1979

Een zoon van veertig, daar durfde ik in 1979 helemaal niet over na te denken.

Het was een van de strengste winters van de eeuw.

Zo'n twintig graden verschil met vandaag - precies veertig jaar geleden.

Ik was een week eerder door mijn man met een snelheid van 30 kilometer van Heerhugowaard naar het ziekenhuis in Alkmaar gebracht.

Een helse rit.

Op 26 februari kwam onze zoon ter wereld.

Ook een helse expeditie die uiteindelijk goed is afgelopen.

Vandaag is onze zoon dus veertig jaar geworden en bij mij brengt dat wel wat teweeg.

Ik realiseer mij meer dan ooit hoe vluchtig de tijd is.

Het stemt me, gesteund door een knallende migraine, melancholiek.

De dag dat ik veertig werd kan ik als de dag van gisteren reproduceren.

Zoonlief heeft zijn overgrootmoeder (84 jaar op de foto) nog goed gekend. Ze stierf in 1987.

Ik sla wat albums open. De foto's zijn vergeeld.

Ik zie mensen die er niet meer zijn.

Herinneringen vechten zich via tranen een weg naar buiten.

Zijn leven, waar wij alleen maar richting aan hebben proberen te geven, ligt opgeslagen in mijn kersenpit.

En nu is hij zelf sinds een jaar vader en ben ik grootmoeder.

Vergelijken gaat automatisch. Ik zie mijn zoon in mijn kleinzoon.

Ook zie ik de twijfels en worstelingen die zijn vader ook had. 

Het leven (schenken) is iets bijzonders.

De jaren verkleuren het leven.

****

BLIJdorp

Met zoon (die een familie abonnement heeft) en kleinzoon bezochten wij de Rotterdamse diergaarde.

Ik denk dat ik daar dertig jaar geleden voor het laatst met zoonlief en neefjes ben geweest.
Het werd een gedenkwaardige dag want een iets te opdringerig kind dat naast ons stond werd ondergespuugd door een lama. Mijn slimme neefje (die in Abu Dhabi woonde) had ons daar al voor gewaarschuwd.

Wat is er in die jaren veel veranderd en vooral bijgebouwd.
Het park ziet er echt fantastisch uit.

Zelfs op deze zonnige maandag waren er vrij veel bezoekers.
Entree is prijzig. Maar wil je echt alles zien, dan moet je daar echt een hele dag voor uittrekken.

FOTOALBUM



Wij lieten ons rondleiden door zoonlief, die als een ervaren gids veel wist te vertellen.
Onder andere over deze olifant die niet bij het vrouwtje en de kleintjes mag. Heel verdrietig stond hij bij de deur.

Een andere gedenkwaardige dag uit een minder ver verleden was de dag dat BOKITO een iets te opdringerige vrouw aanviel.
Ik weet nog precies waar wij waren toen we dat nieuws vernamen. Op een terras in Quartier Latin.

Nu zag ik hem in levende lijve. Hij trok veel bekijks.
Ik verschool mij achter mijn filmcamera en dacht zo zijn aandacht niet te trekken. Zelfs Bokito's eigen familie bleef op gepaste afstand.

De mensen om mij heen hielden ook even de adem in toen hij zijn neus tegen het raam drukte.

Meteen was de hele ruit beslagen waarmee hij duidelijk aangaf

"Einde show."
****

Hoofdbrekens

Deze foto maakte ik afgelopen zaterdag. Het toont mooi het verschil tussen de zaterdag  -en dinsdagmarkt.

Op dinsdag wordt er minder genuttigd. Het is een markt waar men noodzakelijke boodschappen doet.

Ik ook.

Na de notenbar moest ik op zoek naar een hoofdkussen.

Dat lukte: voor €5,- kocht ik een kussen die ik op wenselijke dikte kan brengen.

Als laatste was de bloemenman aan de beurt.

Daarna wilde ik de boodschappen even herschikken in mijn tassen en moest ik mijn ov-pasje pakken.

Dat deed ik op de bank waar zaterdag geen plek meer vrij was.

Met de metro reed ik terug naar het Mariniersmonument, alwaar de auto stond.

Toen ik de tassen in de auto zette realiseerde ik me dat er iets miste.

Het kussen.

Teruggaan?

Had dat zin?

Waar had ik hem gelaten? 

Bij de bloemenman? O ja, die bank...

Ik liep terug naar de metro, twijfelend of ik de auto wel op slot had gedaan.

De metro kwam aanrijden toen ik het perron opliep.

Binnen vijf minuten stond ik weer bij de bloemenman.

Geen kussen.

Ik liep naar de bank en zag in de verte al iets wits wat ik herkende.

Geloof het of niet........de tranen schoten in mijn ogen.

"Daar is ie," riep ik alsof ik mijn kleinkind zag.

Twee dames, die van een frietje zaten te genieten, keken me verbaasd aan.

Kon me niets schelen.

Het ging mij eigenlijk ook niet om dat kussen.

Het feit dat dit niet de eerste keer was dat ik ergens iets liet staan -of liggen en dat ik het altijd weer terugvond maakte me blij.

Zo slecht is onze stad dus................................NIET!!!

Spring is in the (Rotterdamse) air

Lekker frietje of visje eten in het zonnetje.

Klodder mayo op de winterjas maakt niet uit. Die jas gaat binnenkort naar de stomerij en mag dan voor lange tijd de kast in.

Het voorjaar op tafel. Dat kan alleen maar zo goed in Nederland.

Wat een weelde.

Stofjes kopen is ook typisch iets voor het voorjaar. Iedereen heeft zin in dunne, vrolijke kleren. 

De omwonenden zijn er niet blij mee.

Het reuzenrad had een tijdelijk vergunning, maar het lijkt toch op een blijvertje. 

Er staan ineens vehikels op de markt die ik nog niet eerder zag.

The day after the night before?

Rokje en blote benen. 

Daar moeten mijn oude ledematen nog niet aan denken.

Maar het begin is er.

Je voelt het.

Je ruikt het.

Je ziet het.

*****

Het is 2021

Mijnheer Agé zit bij de hematoloog voor controle.

Hij is moe en zijn bloedbeeld geeft aan hoe dat komt.

"Toch mooi dat het bijna 10 jaar geleden is dat u de eerste chemo kreeg, mijnheer Agé."

'Ja, daar heb ik lang op kunnen teren doc.'

"Nu nemen de foute leuco's helaas het bloedbeeld weer over."

'Nou, dan geeft u me toch dat nieuwe middel waar u het twee jaar geleden over had?'

"Uhhh mijnheer Agé tja.......hoe moet ik dat nu zeggen."

'Is dat middel niet voorradig? Word ik dupe van de Brexit?'

"Neen, mijnheer Agé..........het is uw leeftijd."

'Mijn leeftijd???????'

"U bent 71 jaar."

'Nou en?'

"Deze medicatie heeft bijwerkingen. Misselijkheid. Moeheid."

'Die bijwerkingen kon ik de vorige keer goed aan. En daartegenover staat dat ik weer tien of meer jaar vooruit kan? Medicijnen hebben toch altijd bijwerkingen?'

Doc knikt.

"Ja, en u staat nog met gezonde benen en een heldere geest in het leven. Maar toch..."

'Het is de politiek hè doc? Die linkse jonkvrouw, die zegt tot 70 en niet verder.'

"Uhhh - ja. En u draagt nu ook een bril zie ik. Daar moet ik een notitie van maken."

'Maar ik mag nog wel autorijden. Pas op mijn vijfenzeventigste moet ik gekeurd worden.'

"Nou, dat gaat u niet halen mijnheer."

'Ik wil reizen, ik wil drinken, ik wil eten, ik wil mijn kleinzoon zien opgroeien, ik wil boos zijn, ik wil liefhebben, ik wil golfen, ik wil genieten.......

Doc, ik wil godverdomme leven!!'

"Toe nou mijnheer Agé, u mag niet vloeken."

'Van wie niet?'

"Van de politiek - SGP."

Mijnheer Agé veert op en laat een enorme wind.

Doc kijkt verschrikt op.

'Ja doc, ik vervuil het milieu met mijn eigen CO2. Mag ook niet van de politiek.'

Doc zet een mondkapje op en trekt steriele handschoenen aan.

Ze loopt naar de deur.

"Zo!! Wij zijn uitgepraat en u ben uitbehandeld mijnheer Agé."

-----

De stem van de freule roept me wakker:

Dit is gekkenwerk!!

****

De taal van Rotterdam

Kralingen - Oostzeedijk.

Lijn 21 heeft weer kuren en dus vraag ik voor de zekerheid aan wat wachtenden of de route gewijzigd is.

'Sorry, I don't speak Dutch.'

De volgende: 

'I have no idea.'

Drie maal is scheepsrecht?

Maar weer gaan de schouders op en neer.

Heb ik weer. Een tramhalte met alleen buitenlandse studenten.

Want die bepalen het straatbeeld aan deze kant van de stad.

Kralingen is vergeven van, vooral uit Azië afkomstige, studenten.

Ik vind het wel leuk.

Bij metrostation Oostplein staat een meisje met onhandige koffers op haar iPhone te kijken waar ze naartoe moet.

Haar grote koffer lijkt op een enorme waszak op vier wielen. Er zit geen handvat of hengsel aan, dus ze moet dat ding voortduwen. Op het hobbelige trottoir van de Oostzeedijk is het lastig lopen.

Ik vraag haar of ze soms naar het Studentenhotel moet.

Ze knikt en lacht.

Ik bied haar aan het rolkoffertje te nemen en een stukje met haar mee te lopen.

Ze is me dankbaar.

Op het smalle trottoir volgt ze me.

Met twee handen duwt ze haar waszak met kleding voor een half jaar? voort. Ik krijg pijn in mijn rug als ik naar haar kijk.

Een gesprek aangaan heeft weinig zin. Ze spreekt tien woorden Engels.

Als ik bij mijn Coop ben, en zij halverwege, laat ik haar verder modderen op weg naar haar nieuwe verblijfplaats.

Er lopen hier veel studenten en een van hen biedt aan haar verder te begeleiden.

Ze buigt naar me en ik hoor een zacht "tenk."

Kruidvat - Hoogstraat.

"Waar staan de opzetborsteltjes van Oral-B??"

'Pardon?'

Ik sta voor de tandpasta's en denk dus in de buurt van wat ik zoek te zijn.

Een klein (formaat) vrouwspersoon met grote donkere ogen kijkt me verbaasd aan.

'Opzetborsteltjes?'

"Ja......voor Oral-B."

Ze wijst naar tandenborstels.

"Spreekt u of verstaat u geen Nederlands?"

'Jawel hoor.'

"Maar waar kan ik dan Oral-B vinden? En dan de borsteltjes. Ze zijn in de aanbieding deze week."

'Zoekt u borsteltjes voor uw oren?'

Neen, lezers - dit verzin ik niet.

Toko - Markthal.

"Waar kan ik Seroendeng vinden?"

Een jongeman kijkt me geschrokken aan. Hij is als verkoper te herkennen aan zijn overhemd, dus zijn verbazing verbaast mij.

"Seroendeng?"

Ik kijk hem verwachtingsvol aan.

'Die spreek geen Hollands horrrr,' klinkt het achter me.

Hij haalt inderdaad zijn schouders op.

Voor mij geen probleem, dus leg ik in het Engels uit wat ik zoek. Hij trekt me aan mijn jasmouw mee naar de kokosmelk.

Okee, rustig blijven.

Op weg naar de uitgang zie ik pakjes Besengeh waar ik er een paar van in mijn mandje gooi.

Bij de kassa zeg ik er toch wat van.

"En geen Nederlands en geen kennis van zaken?"

Weer krijg ik een verbaasde blik:

'Sorry - please speak English.'

Ik pak mijn boodschappen en roep heel hard

"Ciao."

****

('t) Zuur

Frietjes van pastinaak.

Het past perfect in mijn koolhydraatarme dieet en het is nog lekker ook.

Manlief vindt het niets. "Doe mij maar een aardappel."

Het zal niet de eerste keer zijn dat ik voor verschillende smaken moet koken.

In de meeste gevallen ligt het aan mij, of liever gezegd aan mijn spijsvertering.

De problemen begonnen in 1988.

Toen werd ik maar liefst tien dagen opgenomen voor een galblaasoperatie (hoe anders gaat dat nu).

Bij een gastroscopie (1996) zagen ze een gaatje in het middenrif. Dat is niet zo heel bijzonder, maar het verklaarde wel de zuuroprispingen (refux) waar ik toentertijd veel last van had.

Sindsdien slik ik dagelijks zuurremmers. 

In 2005 werd ik met spoed opgenomen.

Huisarts dacht aan een blaasontsteking maar die diagnose bleek een enorme misser toen mijn bloeduitslagen bekend werden.

Een hepatitis die pas na een paar dagen werd herkend als zijnde het Epstein-Barr- virus (in een ernstige vorm), beter bekend als Pfeiffer.

Dagelijks ondervind ik de belemmeringen van een obstinate maag.

Zo waren we bij vrienden op de borrel. 

Ik moest (met gêne) bedanken voor de koude (Italiaanse) snacks. 

Wraps, bruschetta, koud vlees, koude pizza, salades met vlees, vis of kaas...............you name it - het zuur komt bij de gedachte al op.

Maar ook bij blokjes kaas en worst slaan de speekselklieren op tilt.

Ik zie anderen genieten en denk dan "waarom ik niet???"

Het gaat vooral fout bij koud.

Zo kan ik mijn eigen zalmmousse ook niet meer aan.

Het oog wil wel, maar de maag protesteert.

Hartwater.

In delicatessenwinkels zie ik de heerlijkste stokbroodjes liggen.

Die blijven liggen.

Hartwater.

Geraspte kaas over salades of ook over warme gerechten: "neen dank."

Hartwater.

In de VS bestel ik ook veel "on the side."

Ceasar salad met grilled chicken of grilled salmon bijvoorbeeld................"please on the side and NO grated cheese".

Jaren geleden vroeg ik aan een sommelier in de buurt van Sancerre waarom ik misselijk werd van Sancerre en niet van Pouilly- Fumé (dezelfde druif, dezelfde streek, maar anders geteeld).

Hij had dat vaker gehoord en legde uit waar dat aan lag.

Zuren die leiden tot hartwater.

Ik kan er prima mee leven, zolang ik het maar zelf in de hand heb.

En daar zit de crux.

In een restaurant is het geen probleem. Ik kan bestellen wat ik wil en in de meeste gevallen is het een kwestie van weglaten.

Worden we bij mensen uitgenodigd, dan is het nogal eens een pijnlijk lastig.

Het is namelijk zo moeilijk uit te leggen en ik wil geen spelbreker zijn. Maak in godsnaam klaar wat de meerderheid lekker vindt en zet er wat zoutjes bij - zodat het niet opvalt dat ik niet mee-snack.

Zo, en nu ben ik het zuur zat en ga ik een stroopwafel eten.

*****

De weergoden nodigen uit tot vakantieplannen maken

Hij is er nog niet.

Maart is de planning en aangezien het een Britse caravan is zou dat op de nipper zijn.

Laat die verdomde Brexit nou geen roet in onze plannen gooien.

We verzamelen ondertussen spullen.

Ik surf alle websites af om prijzen te vergelijken aangezien die nogal verschillen.

De tafel is bezaaid met routekaarten en gidsen.

Wij hebben geen GPS in de auto. Ik heb de kaart op mijn schoot en weet zo veel beter waar ik ben en wat er om mij heen gebeurt.

"Neem de SSS3045 maar eens schat, daar bij de school naar rechts."

ACSI geeft enorme kortingen en als ik twee maanden weg wil, mag ik alleen campings uit de gidsen halen.

We hebben ons voorgenomen niet langer dan 4 à 5 uur per dag te rijden. Dat is echt het maximum.

Niet dat ik iets boek.

We gaan in het voorseizoen dus kunnen risico's nemen.

Maar de route wordt uitgestippeld en de campings uitgezocht.

Nou ja, nog niet helemaal. 

We zijn er namelijk nog niet uit.

Tot het Meer van Trasimeno staat de route (3 weken) vast.

We zitten dan vlakbij Perugia. 

Ik wil graag door naar de laars: Puglia.

Bij Donner kocht ik kaarten van Umbrië, Abruzzo en Puglia.

Nu blijf ik in Abruzzo steken. Het schijnt er prachtig te zijn en minder populair bij toeristen.

De Adriatische kust moet zeer de moeite waard zijn, maar ook het nationaal park met de twee hoogste toppen van de Apennijnen en tal van meertjes spreekt mij zeer aan. De bruine beren daarentegen hoop ik niet tegen te komen.

Maar gaan we vandaaruit naar Rome (wat manlief wil) of naar Puglia???

Kiezen we voor Rome, dan moet ik een camping zoeken dat een uur van de stadgrens ligt, met een goede treinverbinding.

We boeken dan twee nachten een hotel in Rome.

In dat geval zou ik ook dolgraag Pompeï willen bezoeken.

Ik noteer alle opties.

Plannen maken is heerlijk. Je leert zó veel.

Italië is één groot museum. Al die verborgen schatten.

Mocht u zich afvragen wat een BlaBlaCar is???

Carpoolen.

Die Italianen gedragen zich gek, maar ze zijn het niet.

*****

Nieuws in beeld

Het was vanmorgen een drukte van jewelste op de Maas.

Vier naast elkaar, terwijl er ook tegenliggers aankwamen.

Een ware "scheepsspits."

Vanmiddag werd de Amerikaanse D-Day vlag op een waardige manier naar de Kunsthal vervoerd.

Het hele verhaal 

De week begon met een brok in mijn keel.

*****