Taart van Carlier, ontelbaar veel felicitaties op Facebook/WhatsApp en via de mail, een knuf van manlief en een lik van de hond.
Ik mag er weer een jaar bij optellen.
Jarig voel ik mij al jaren niet meer.
Aan cadeaus doen wij ook niet. De grote aankopen vallen in die categorie en daar zijn wij beiden tevreden en blij mee.
En toch..........
Ieder jaar, op ons beider verjaardag en voor de kerstdagen, valt er een kaart van Marta op de deurmat.
Zij was de hulp van mijn ouders van 1967 tot 2002, toen mijn moeder overleed.
Maar zelfs na de dood van mijn moeder bleef zij ons tot steun bij het leeghalen -en onderhouden van het huis.
En dus altijd die kaart.
Die trouwe kaart.
Het wekt een mengeling van gevoelens op.
Ik ben boos op mezelf. Voel me schuldig. Raak geëmotioneerd omdat die kaart het verleden oprakelt en mij confronteert met het begrip sterfelijkheid.
Mijn ouders zweven door de kamer.
Er is heel veel lekkers te eten en te drinken. Veel te veel, zoals gewoonlijk.
De kamer staat stijf van de rook.
Tientallen stemmen lachen en praten.
Paps gaat pianospelen.
Ik word in de lucht gegooid.
"Lang zal Ellen leven."
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten