Een zoon van veertig, daar durfde ik in 1979 helemaal niet over na te denken.
Het was een van de strengste winters van de eeuw.
Zo'n twintig graden verschil met vandaag - precies veertig jaar geleden.
Ik was een week eerder door mijn man met een snelheid van 30 kilometer van Heerhugowaard naar het ziekenhuis in Alkmaar gebracht.
Een helse rit.
Op 26 februari kwam onze zoon ter wereld.
Ook een helse expeditie die uiteindelijk goed is afgelopen.
Vandaag is onze zoon dus veertig jaar geworden en bij mij brengt dat wel wat teweeg.
Ik realiseer mij meer dan ooit hoe vluchtig de tijd is.
Het stemt me, gesteund door een knallende migraine, melancholiek.
De dag dat ik veertig werd kan ik als de dag van gisteren reproduceren.
Zoonlief heeft zijn overgrootmoeder (84 jaar op de foto) nog goed gekend. Ze stierf in 1987.
Ik sla wat albums open. De foto's zijn vergeeld.
Ik zie mensen die er niet meer zijn.
Herinneringen vechten zich via tranen een weg naar buiten.
Zijn leven, waar wij alleen maar richting aan hebben proberen te geven, ligt opgeslagen in mijn kersenpit.
En nu is hij zelf sinds een jaar vader en ben ik grootmoeder.
Vergelijken gaat automatisch. Ik zie mijn zoon in mijn kleinzoon.
Ook zie ik de twijfels en worstelingen die zijn vader ook had.
Het leven (schenken) is iets bijzonders.
De jaren verkleuren het leven.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten