Frietjes van pastinaak.
Het past perfect in mijn koolhydraatarme dieet en het is nog lekker ook.
Manlief vindt het niets. "Doe mij maar een aardappel."
Het zal niet de eerste keer zijn dat ik voor verschillende smaken moet koken.
In de meeste gevallen ligt het aan mij, of liever gezegd aan mijn spijsvertering.
De problemen begonnen in 1988.
Toen werd ik maar liefst tien dagen opgenomen voor een galblaasoperatie (hoe anders gaat dat nu).
Bij een gastroscopie (1996) zagen ze een gaatje in het middenrif. Dat is niet zo heel bijzonder, maar het verklaarde wel de zuuroprispingen (refux) waar ik toentertijd veel last van had.
Sindsdien slik ik dagelijks zuurremmers.
In 2005 werd ik met spoed opgenomen.
Huisarts dacht aan een blaasontsteking maar die diagnose bleek een enorme misser toen mijn bloeduitslagen bekend werden.
Een hepatitis die pas na een paar dagen werd herkend als zijnde het Epstein-Barr- virus (in een ernstige vorm), beter bekend als Pfeiffer.
Dagelijks ondervind ik de belemmeringen van een obstinate maag.
Zo waren we bij vrienden op de borrel.
Ik moest (met gêne) bedanken voor de koude (Italiaanse) snacks.
Wraps, bruschetta, koud vlees, koude pizza, salades met vlees, vis of kaas...............you name it - het zuur komt bij de gedachte al op.
Maar ook bij blokjes kaas en worst slaan de speekselklieren op tilt.
Ik zie anderen genieten en denk dan "waarom ik niet???"
Het gaat vooral fout bij koud.
Zo kan ik mijn eigen zalmmousse ook niet meer aan.
Het oog wil wel, maar de maag protesteert.
Hartwater.
In delicatessenwinkels zie ik de heerlijkste stokbroodjes liggen.
Die blijven liggen.
Hartwater.
Geraspte kaas over salades of ook over warme gerechten: "neen dank."
Hartwater.
In de VS bestel ik ook veel "on the side."
Ceasar salad met grilled chicken of grilled salmon bijvoorbeeld................"please on the side and NO grated cheese".
Jaren geleden vroeg ik aan een sommelier in de buurt van Sancerre waarom ik misselijk werd van Sancerre en niet van Pouilly- Fumé (dezelfde druif, dezelfde streek, maar anders geteeld).
Hij had dat vaker gehoord en legde uit waar dat aan lag.
Zuren die leiden tot hartwater.
Ik kan er prima mee leven, zolang ik het maar zelf in de hand heb.
En daar zit de crux.
In een restaurant is het geen probleem. Ik kan bestellen wat ik wil en in de meeste gevallen is het een kwestie van weglaten.
Worden we bij mensen uitgenodigd, dan is het nogal eens een pijnlijk lastig.
Het is namelijk zo moeilijk uit te leggen en ik wil geen spelbreker zijn. Maak in godsnaam klaar wat de meerderheid lekker vindt en zet er wat zoutjes bij - zodat het niet opvalt dat ik niet mee-snack.
Zo, en nu ben ik het zuur zat en ga ik een stroopwafel eten.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten