Gisteren hebben we de caravan opgehaald in Bergschenhoek.
We hadden om 11 uur afgesproken.
Van de weg af zagen we hem staan: de Sprite Cruzer. Oh God - wat een joekel.
Gelukkig hoorde manlief mij niet.
We waren met twee volgeladen auto's.
Ik had al dagen migraine.
Spanning.
>>We hebben tussen neus en lippen door ook besloten om ons huis in Zeeland bij een echte makelaar in de verkoop te doen. Zodoende kregen we deze week ladingen papier met een hondertal vragen.
Aangezien ik op het idee was gekomen om nu toch wat meer druk op de verkoop te zetten vond manlief dat ik het dan ook maar moest regelen.<<
Nou ja, vandaar die migraine.
Eerst wachtkoffie.
In de caravan stonden de radio -en tv aan.
Gezellig.
Eenmaal binnen wist ik weer waarom we zo'n grote caravan hadden uitgezocht.
Wat een comfort!
Het gezellige zitje achter de grote ramen. De uitgebreide keuken met microwave, oven, aparte grill, drie gaspitten en electrische plaat en de 110 liter koelkast.
Wat een luxe.
Twee comfortable bedden.
En aan het einde een badkamer met aparte wc, wastafel -en douchecabine.
De uitleg van het instrumentarium binnen - en buiten de caravan nam veel tijd in beslag, ookal probeerde de verkoper er een verwarrend hoog tempo in te zetten - waar ik niet echt blij van werd.
Het duizelde.
Ik nam alles op, maar mijn telefoon vond het na tien minuten welletjes.
Het geheugen was vol.
Mijn geheugen trouwens ook.
"U kunt alles in deze mag terugvinden," zei de verkoper op een onrustbare geruststellende toon.
Ja, je zal maar in de plensende regen staan en je krijgt de pootjes niet uitgedraaid, dacht ik. Ga dan maar eerst rustig in de auto opzoeken op welke pagina's je de uitleg kunt vinden en zie het dan nog maar eens te begrijpen. Dat leidt tot ruzie.
Nu ik dit schrijf begint er weer een hamer aan de binnenkant van mijn hersenpan te timmeren.
Na de uitleg kregen wij de gelegenheid om de caravan van de nodige inventaris te voorzien.
Drie uur later vertrokken we met mappen vol informatie, contracten en garantiebewijzen en sleutels richting stalling.
Ik zou achter de combi aan rijden om te kijken of het allemaal goed ging.
Maar eerst natuurlijk de spiegels, het aankoppelen en de lichten testen.
Ging goed.
Manlief reed rustig weg. Ik, met een bonzend hart, achter hem aan.
Op vrijdagmiddag op een hobbelig industrieterrein vol bestelauto's en vrachtwagens vereist stuurmanskunsten.
Iedereen heeft haast om naar huis te komen.
De eerste hindernis, een voorrangskruising, werd goed genomen.
Er schoten wat auto's voor mij, waardoor ik even in paniek raakte omdat ik de route naar de stalling niet kende. Maar gelukkig stak de Sprite boven alles uit.
Wat ik het meeste vreesde (een week eerder hadden we bijna een fietser op de motorkap) was de, door een helling voorafgaande, onoverzichtelijke rotonde met een achter bosjes verscholen fietspad.
Blijkbaar een punt (Bergweg-Zuid) waar veel ongelukken gebeuren, want daar kon ik genoeg plaatjes van vinden op Google.
De hellingproef ging goed en manlief nam ook deze hindernis feilloos.
Zonder verdere problemen bereikten we de stalling.
Ik vond het een prachtig gezicht hoe makkelijk de nieuwe Mitsubishi deze reus achter zich aantrok.
Manlief strubbelde even tegen toen ik hem een parkeerhaven aanwees (met heel ruimte) waar hij achteruit in moest zien te parkeren.
Hij deed het! Ik stond als Mrs. Bucket aanwijzingen te roepen.
'Naar rechts. Naar rechts.'
"Ik zie je niet," schreeuwde hij terug.
'Wat???'
"Je moet een de rechterkant gaan staan zodat ik je in mijn spiegel heb."
Nou ja, you get the pcture.
Hij slaagde met vlag en wimpel voor deze parkeeractie en dat gaf hem moed.
Ook hier moest het nodige op papier gezet worden.
Terwijl manlief serieus formulieren probeerde in te vullen kwam er een mevrouw klagen dat haar caravan onder het stof zat en dat werklui gereedschap op de dissel hadden gelegd.
Ze was duidelijk niet blij.
De receptioniste evenmin. Ze keek mij verontschuldigend aan.
"Zou onze spiksplinternieuwe caravan alstublieft op een veilige, schone plaats mogen staan waar geen bouwwerkzaamheden plaatsvinden?!"
Mijn vraag klonk meer als een bevel.
Het uitlegfilmpje heb ik thuis op de laptop gezet.
Nu heeft mijn telefoon weer ruimte.
Van iedere futiliteit maak ik een notitie.
Mijn brein heeft namelijk geen ruimte meer. Het loopt over.
De flexibiliteit, die ik tien jaar geleden nog had, is weg.
Maar wat kijk ik uit naar ons eerste uitje.
*****
