Begin van het jaar stelde ik op een goed moment aan manlief voor om de verkoop van ons huis in Zeeland over te dragen aan een "echte" makelaar.
Daarmee bedoel ik dat er onder andere op Funda geadverteerd zou worden en we iets meer actie konden verwachten.
>>>Het huis verhuurde uitstekend, maar daardoor kwamen wij er alleen nog maar om twee keer in het jaar om grote schoonmaak/opruiming te houden.
Ik vervreemde van het huis en op de terugkerende vraag "mis je het niet" kon ik volmondig "neen" antwoorden.
Als je (vanwege het beroep van je man) zo'n acht keer verhuisd bent, dan leer je met afscheid om te gaan. De drive van veranderen zit er, zelfs op onze leeftijd, nog steeds in.<<<
"Okee, maar dat mag jij dan gaan regelen," was zijn antwoord.
Die uitdaging ging ik aan.
Van begin tot het eind heb ik alles gereregeld en dus ook het contact met de makelaar en notaris onderhouden.
Mijn eerste e-mail, die ik alleen met mijn naam ondertekende, werd zo beantwoord:
"Beste mijnheer....."
Ik negeerde het en bleef stug volhouden.
Zij ook.
Het bleef telkens: "Beste mijnheer......"
Ze belden regelmatig................naar mijn man.
Die zei dan luid en duidelijk: "U moet mijn vrouw spreken, want zij doet de verkoop."
Grappige bijkomstigheid: het contact met het makelaarskantoor verliep via vrouwen, die het administratieve gedeelte verzorgden!
Enfin - het huis werd binnen twee maanden verkocht.
Heel prima!
Nadat wij het verlopig koopcontract bij de makelaar hadden getekend en ons gevraagd werd of we tevreden waren over de gang van zaken vroeg ik haar toch waarom ik continu als mijnheer werd betiteld.
Die puzzel was te cryptisch, dus volgde er een korte uitleg mijnerzijds.
Ze schrok zichtbaar en bood excuses aan.
De makelaardij in Nederland is (in tegenstelling tot de VS) een mannenwereld.
Een mannenberoep dat zich volledig richt op mannelijke (ver)kopers.
Daar moet echt verandering in komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten