Crimi's of krimi's: ik ben er dol op.
In de jaren zestig waren er bijna geen spannende series.
Of bent u net als ik behoorlijk op leeftijd: dan kunt u zich Maigret (Jan Teulings) en Even voorstellen: mijn naam is Cox wellicht nog herinneren.
Daar keek ik met mijn moeder naar. Van haar heb ik de liefde voor spanning geërfd.
Der Alte en Derrick zijn van de jaren zeventig en tachtig.
Heden ten dage kun je je dagen vullen met politieseries.
Naar Nederlandse series als Moordvrouw en Flikken Maastricht of ergens anders kijk ik nooit.
Penoza heb ik geprobeerd, maar na de tweede serie was ik er klaar mee.
Nu werd Undercover aanbevolen. Te zien op Netflix.
Na twee minuten heb ik de ondertiteling aangezet want het Belgische dialect is niet te verstaan.
Ik heb de serie helemaal uitgekeken, maar de laatste aflevering was zo voorspelbaar en tergend langzaam dat ik een paar keer op de forward knop heb gedrukt.
Helaas kan ik het enthousiasme niet delen. Het was geen moment spannend.
Nederlandse acteurs blijven Nederlandse acteurs. Ze worden nooit hun personage.
Anna Drijver vind ik ronduit slecht, maar dat vind ik eigenlijk altijd.
De rol van drugsbaron is Frank Lammers op zijn dikke buik geschreven.
Het ligt niet aan de taal.
De Scandinaviërs zijn ook veel beter dan de Nederlanders.
The Bridge is waanzinnig!!
Na Undercover pakte ik nog twee afleveringen van Dark Heart.
Evenals Line of Duty een knap gemaakte serie waar ik enorm van geniet.
Maar ook bij deze series moeten de makers oppassen dat ze het niet te veel uitmelken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten