In het theater van mijn geheugen

Mijn jeugd leeft alleen in mijn geheugen.

Mijn verleden wordt afgedraaid in het theater van mijn geheugen....................of in een droom.

Links van mij zit mijn jeugdvriendin Suus, zij woonde een paar huizen verder. Onze ouders waren goed bevriend en haar vader was een collega van mijn moeder.

Rechts zit manlief. Hij is onrustig.

"Sst, dit is onze film." 

Manlief sluit zijn ogen.

De film begint.

Suus en ik spelen de hoofrol.

Twee vrouwen van halverwege de zestig, met alle lichamelijke gebreken die bij hun leeftijd horen, die weer even kind zijn (niet te verwarren met kinds - dat kan nog komen).

We zijn in het ouderlijk huis van Suus.

Het huis is leeg. Haar vader is al heel lang weg en haar moeder is een paar maanden geleden overleden.

Het 106 jaar oude huis staat te koop en Suus heeft mij uitgenodigd afscheid te komen nemen. 

Er hebben zich hier menselijke drama's afgespeeld in de oorlog.

Ik probeer me, terwijl Suus in de keuken is, voor te stellen hoe de SD'ers hier binnendrongen en de bewoners meenamen. Ze kwamen nooit terug. De behangen kastdeuren doen aan de jaren dertig denken.

Maar die beklemmende gedachten sturen me regelrecht naar mijn eigen huis en dat wil ik niet.

Ik zwijg over de schandalige "makke lammetjes" opmerkingen van FvD'er Beukering. 

"Kom, we gaan naar boven. Neem je wijn mee, El."

'Toen was het Ranja,' grap ik.

Boven draaien we plaatjes.

"De Miesmuizers."

We dansen en zingen mee met "De twips."

We snuffelen in kasten die naar een ver verleden ruiken.

Suus pakt een album

"O, kijk - de handtekening van mijn vader," roep ik enthousiast. 

Ik wil mijn vader terug!!

Manlief voelt zich ongemakkelijk. Hij heeft zijn eigen Zeeuwse verleden en die past niet bij die van twee Rotterdamse meisjes. 

"Ik vind het een beetje eng," fluistert hij.

'Waarom? Ik vind het leuk!'

"Omdat haar ouders er niet zijn. Een beetje raar."

'Ach, kijk - hamertje tik. Oh, een jojo.'

We eten en we drinken.

Ik ben niet spiritueel, maar ik hoop dat onze ouders ons zien zitten in de grote eetkamer met openslaande deuren.

En dat ze meegenieten.

Mijn sentimentaliteit maakt me emotioneel.

De film is bijna ten einde. Ik neem voorgoed afscheid van het huis en tijdelijk van Suus.

Dan wandelen wij hand in hand naar huis. 

We horen een Kralinger over twee heggen heen luidkeels praten met zijn buurvrouw.

"Kralingse kak," zeggen we tegelijkertijd.  "Dat is in ieder geval niet veranderd."

We lopen langs het studentenhuis waar wij voor het eerst met elkaar vreeën.

"Ja, nu vind ik het leuk worden," zegt manlief.

Iedere film verdient een happy end.

*****