Een principiële centenkwestie

Ja ja, ik stonk erin en nam op de markt wisselgeld in centen aan.

"Ik heb niet anders," zei de groentevrouw.

Ik geloofde haar niet, maar kon er niets tegenin brengen en liet me overrompelen.

De volgende keer pinnen, El!!

Maar de cent is in de hele EU een betaalmiddel en Nederland is toch (nog) lid?

Maar bij de Toko in de Markthal begon een felle discussie.

"Neen, die nemen wij niet."

Ze wees op een bordje. Ik liet niet los en vroeg de manager te spreken.

Dat werd de verkoopster te erg. De rij werd langer.

"Laat maar zitten, ik schiet het wel bij."

Maar nog steeds had ik die centen in mijn portemonnee.

Ook bij Albert Heijn probeerde ik ervanaf te komen.

De kassière keek me aan alsof ik een oplichter was.

"Die mag ik niet accepteren."

'Het is gewoon geld, hoor. roep je manager maar.'

Ze belde naar de klantenservice.

"Ja hoor, die mag je accepteren."

Ik was ze kwijt.

Maar hoe zit dat nou met die centen??

Even opgezocht.

Zo mogen winkeliers ook op eigen houtje bepalen om muntjes van 1 en 2 eurocent niet meer te accepteren. Maar ze zijn verplícht hun voorwaarden duidelijk te maken aan de klant. „En dat moet in koeieletters op de kassa staan”, zegt Oudejans (van DNB). Of bijvoorbeeld op een sticker op de deur

 De klant kan dan voor een andere winkel kiezen.

Bron: NRC

Conclusie:

Wil je geen gezeur, dan moet je gewoon geen centen in je portemonnee hebben.

*****

Ode aan onze honden

Onze Jacky had zaterdag heel wat tranen bij ons weg te likken.

Haar prachtige, lieve, sportieve, trouwe, prijswinnende vader Wannes is op veertienjarige leeftijd overleden en dat nieuws raakt(e) ons.

Het riep ook meteen herinneringen op en onze honden en het onuitsprekelijke verdriet dat hun dood met zich meebracht.

Honden geven onvoorwaardelijke liefde.
Je wil ze nooit kwijt.

Bij Jonas, onze asiel-boxer, bleek er een steekje los te zitten.

Hij was een vernieler van het ergste soort. Maar wij hielden vol en pasten het huis op zijn vernietigingsdrang aan.

Maar toen hij het buurmeisje plotseling aanviel was het tijd om hem uit zijn geestelijk lijden te verlossen. De dierenarts vond het de enige juiste beslissing en dat was voor ons een opluchting.

Toen kwam labrador Birdy, een allerliefste pup, uit het Zeeuwse 's Heerenhoek.

Zij was 15 maanden toen ze onder een auto kwam. Ik was ziek en hoorde vanuit mijn bed de klap.

Zelden heb ik zoveel paniek in huis meegemaakt als toen.

Het schuldgevoel nam ontroostbare vormen aan: had ik haar maar aan de lijn....

Birdy werd opgevolgd door labrador pup Flint - van dezelfde Zeeuwse fokker.

Flint was een engeltje. Iedereen hield van haar.

Ze heeft een nestje gekregen omdat ze zo mooi was. Geen goede beslissing van de fokster, want Flint had een erfelijke vorm van staar -en werd blind.

Desondanks is ze lang bij ons geweest.

Helaas moest de dierenarts Flinteke (ze werd ook wel liefkozend Flintekind genoemd) uit haar lijden te bevrijden. Een gekantelde maag was de oorzaak.

Inmiddels hadden we de temperamentvolle (Chileense) Scooby erbij. 

Ook een labrador pup.

Haar ouders mochten op de vlucht van Rio naar Amsterdam samen in een kennel. 

Gevolg: een schitterend nest blonde labradors.

Scooby heeft de mooie leeftijd van 15 jaar gehaald. Ook haar hebben we in 2009 moeten laten inslapen toen ze niet meer uit haar mand kon -en wilde komen.

Vier honden waar we zielsveel van hielden en wier dood een enorme impact had.
Ik wilde niet nog eens dat verdriet.

Dus besloten we, ook omdat we vrij wilden reizen, om geen hond meer te nemen.

Tot..............die reis naar de UK. Het was 2014.

We zaten in onze hut, op weg terug naar Nederland.

Manlief knielde voor me: "El, ik wil zo graag een hondje. Een klein hondje. Een teckeltje, zoals vroeger bij mij thuis. Mag ik alsjeblieft een Boefje, of een Noppy, of een Pietepaf?" 
(de namen van teckels uit zijn jeugd)

Ik zwichtte.

Nog voor de koffers waren uitgepakt zat hij achter de laptop, op zoek naar.....

Daar zat ineens Wannes op zijn beeldscherm.
Een prachtige reu die inmiddels een grote schare pups had verwekt.
Manlief was verkocht........en ik ook.

Hij nam contact op met de bazin van Wannes, die zeer behulpzaam was. Nog geen week later zaten we in de auto naar Drenthe.

De mensen die Jacky hadden uitgezocht hadden op het laatste moment afgezien van de koop.
Ons geluk!!

Ik zal niet alle superlatieven op u afschieten, maar Jacky is/heeft alles was je als baasje/vrouwtje kunt wensen.....en nog meer.
Haar onbegrensde liefde ontroert ons iedere keer weer.

Het overlijden van Wannes riep bij mij ook weer die angst op.

Angst voor het ontroostbare verdriet.

Eens......

Kijk ik naar Jacky, dan zie ik Wannes.

Ja, ik heb haar verteld dat haar vader gestorven is. Ze kroop om mijn schoot en probeerde met haar warme lijfje mijn verdiet weg te duwen.

Lieve Wannes, dank je dat jij en Flair ons Jacky hebben gegeven.

Je leeft in haar voort.

💓

Luxe buurtsuper

Van Yperen is alweer ruim vier jaar weg uit de Voorschoterlaan. 

Na 51 jaar werden mijnheer en mevrouw Van Yperen weggeconcurreerd door nieuwkomers Aldi, Albert Heijn, Hema en een bio-supermarkt.

In onze "Kralingse tijd" kwam ik regelmatig in de gezellige buurtsuper, maar grote inkopen deed ik er niet. Ik wilde mijn gezicht laten zien en maakte altijd een praatje, voornamelijk over de goede oude tijd, met de eigenaars.

Maar toen de winkelpromenade in de Lusthofstraat klaar was verloor Van Yperen in een half jaar tijd 2200 klanten (van 6000 naar 3800). Het tij was niet meer te keren.

Ook hun zoon zag er geen toekomst in en dus werd de boel verkocht. Na een gigantische verbouwing, trok Spar erin.

  

Maar ook voor deze supermarkt is het moeilijk. De mensen die met de metro reizen doen er een snelle boodschap. De oudere Kralinger, die slecht ter been is, kan boodschappen thuis laten bezorgen.

Vandaag was ik er even (Spar verkoopt namelijk vellen vetvrij papier die precies op het ovenrooster passen).

Ik keek mijn ogen uit.

Wat een luxe winkel! Wat een gevarieerd, goed doordacht assortiment - ja zelfs de echte Nespresso cups - voor zo'n betrekkelijk kleine winkel.

En.......heerlijke speculaas stroopwafels, een december specialiteit.

*****

KreupEL

Het is een "pezenkwestie" waar ik al jaren mee kamp.

Ben inmiddels door orthopeden en reumatologen gezien. De meningen zijn verdeeld. Is er een link met de psoriasis?

Nu weet ik de pijn, die vooral handen en schouders teistert, goed te onderdrukken met een nachtelijke brufen. Maar omdat dit middel in combinatie met andere medicijnen tot nierproblemen kan leiden moet ik eens in de zes maanden bloed laten prikken en dat laat ik het liefst door de uroloog doen.

De bekende vicieuze cirkel.

Ik ben een loper.

En nu heb ik sinds twee weken erge pijn aan de binnenkant van mijn linkervoet. Het was er ineens, tijdens een wandeling. Een verkrampte pijn.

Ik voelde het meteen: de pezen. Zo oordeelde ook mijn huisarts, die ik vrijwel onmiddellijk raadpleegde.

"Je hebt ook doorgezakte voeten."

"Ja, mijn hele leven al. Ik heb ook steunzolen gehad. Van die ellendige loodzware dingen."

Zijn advies:

- Eventueel steunzolen en een tijdje ontlasten.

Met het eerste kan ik leven. Met het tweede niet. Ik MOET bewegen anders groei ik dicht.

- Altijd schoenen aan!

Huh, maar hoe moet dat dan in Florida? Op het strand?

Eergisteren liep ik, op weg naar de markt, toevallig langs een splinternieuw, ultramodern filiaal van Penders op de Groenendaal.

Ik kreeg een kaartje mee van een receptioniste/gastvrouw om een afspraak te maken.

Bij Livit op de Goudsesingel gaat het er allemaal wat gemoedelijker aan toe.

Er kwam iemand op mij af.

Ik vertelde dat ik pijn in mijn voet had en dat de huisarts steunzolen verstandig vond.

Een mannelijke medewerker (Mik) keek over haar schouder mee. 

"Dan kan ik een afspraak voor u maken." 

"Nee, ik neem mevrouw nu meteen mee," zei Mik.

"Wow, nou zeg - dat gebeurt nooit. U heeft geluk." 

Ik knikte dankbaar en volgde Mik naar een kamer.

Hij nam mijn gegevens op, stelde vragen over de klachten en vertelde dat hij scans van mijn voeten zou maken.

Ineens ging het me allemaal iets te snel en kwam mijn slechte aard - achterdocht - naar boven.

"Wat gaat dat kosten?"

"Het gaat u pas wat kosten als er daadwerkelijk steunzolen aangemeten moeten worden."

Hij legde de scanplaat op de vloer en liet mij er een paar keer overheen lopen.

Het was duidelijk.

Doorgezakte voeten en overbelasting van de pezen.

Steunzolen!

"Wees niet ongerust. Tegenwoordig zijn ze licht hoor en ze passen zeker in uw schoenen."

Hij toonde mij de scans en gaf uitleg.

"U kunt ze over twee weken bij mij ophalen. Daar maken we nu een afspraak voor"

Ik bleef zitten en keek hem (waarschijnlijk schaapachtig) aan.

"Uhhh, gaat u ze nu dan aanmeten?"

Mik was echt heel aardig.

"Nee hoor, dat is gebeurd."

"Ja maar, ik bedoel gips. En dat ik dan mijn voeten in een krampachtige stand moet houden."

Hij lachte.

"Dat doen we al heel lang niet meer. Ook dat is gedigitaliseerd. Gips heeft plaatsgemaakt voor scans.

En u heeft steunzolen voordat u op reis gaat."

"Geweldig, ik ben u heel dankbaar!!"

Dat klonk in mijn oren ironisch.

*****

Kleiner dan de kleintjes

Maandag is altijd "koopjesdag."

Op zondag blader ik door de online reclamefolder en maak mijn lijstje.

Vandaag moest ik naar Dirk, Kruidvat, AH, Trekpleister en Plus.

Er lag een hoogpolig tapijt van bladeren naast de auto.

Allemaal niet bijzonder hoor ik u denken.

Geleuter.

Ja, en dat gaat nog even door, want bij de supermarkt die op de kleintjes let klopte er toch iets niet.

Mijn persoonlijke bonus was van toepassing op de ravigotte saus.

Maar toen ik bij het schap kwam zag ik dat de saus in de gewone bonus was voor maar €1,25.

Ik zei dat bij de kassa maar ze rekende de persoonlijke bonus.

Een centenkwestie, maar het klopt gewoon niet.

Ik hoefde die drie centen niet, maar ging wel een melding maken bij de klantenservice.

"Waarom krijg ik een persoonlijke bonus als de gewone bonus gunstiger is?"

Ze haalde haar schouders op en legde een muntstuk van €0,50 voor me neer.

"Dat is te veel."

Maar ze was al krasloten aan het tellen voor een andere klant.

Met de €0,50 heb ik de pizzapot gespekt.

****

Een knul met talent

Een ongewoon blogje. Zeker voor mij, maar het moet me van 't hart.

Matthijs de Ligt is veel in het nieuws.

Een knul met talent die op zijn negentiende werd verkocht door Ajax aan Juventus.

Juventus is een club met een andere cultuur dan Ajax.

Zijn twee jaar oudere maatje Frenkie de Jong ging naar Barcelona, met zijn vriendin.

Matthijs maakt de verwachting vooralsnog niet waar (niet bij Juventus, noch bij Oranje) en niemand begrijpt waar dat aan ligt.

Ik heb met mijn bejaarde verstand een vermoeden.

Een knul met twee gouden benen gaat naar een land waar ze een taal spreken die hij niet machtig is.

Hij verlaat familie, vrienden en zijn geliefde: Annekee Molenaar - juist ja de dochter van....

Voormalig voetballer -en advocaat Keje Molenaar, voor wie ik een zwak heb, kent de voetbalwereld.

Zijn dochter is net aan een studie rechten begonnen.

Matthijs mist dus de nodige warmte en gezelligheid.

Hij kan zijn verhaal alleen via facetime kwijt.

En zit het in het koppie niet helemaal lekker, dan bladderen die gouden benen ook snel af.

Frenkie komt in Barcelona na een wedstrijd of de training altijd "thuis."

Zijn potje wordt gekookt. Hij kan zijn hart luchten en krijgt een knuffel.

Matthijs zit niet goed in zijn vel.

Hij is onzeker. Je ziet het.

Met zijn ziel onder zijn arm telt hij zijn miljoenen.

*****

Een monster in de haven

Het Boerengat moest een haven worden voor luxe (zeil)jachten.

Haal dat zeil er maar definitief af. Er liggen alleen maar motorjachten. Van die joekels waarbij je je altijd afvraagt zwart geld??

De onschuldige woonboten waren niet mooi genoeg.

Zij moesten weg.

De omwonenden werd nooit naar hun mening gevraagd.

Wij waren tegen.

Niet tegen passanten, maar we zijn inmiddels twee jaar verder en het Boerengat heeft nog nooit vol gelegen.

Verre van dat kan ik wel stellen.

De ligplaatsen van de oude woonschepen blijven leeg.

En nu ligt er een monster aan de overkant.

Is dat een helicopterdek, of een groot schaakbord?

Wat moet zo'n schip kosten?

Als we het dan toch over vervuiling hebben..........

Bestaat er ook zoiets als vervuiling voor het oog??

****

Update:

Manlief roept mij toe, nadat hij mijn stukje heeft gelezen, dat het zonnepanelen zijn.

****

Hotelvrienden

Deze foto's van Naples/Florida duiken telkens op wanneer ik mijn map afbeeldingen open.

Ze maken me blij. Ik krijg er zonnige gedachten bij.

Over een maand is het weer zover.

Ik verheug mij er al een jaar op, vooral omdat we onze hotelvrienden weer zien.

Hotelvrienden zijn mensen die ieder jaar terugkomen en waar je een goede band mee hebt opgebouwd.

Je zit samen bij het zwembad, gebruikt samen een maaltijd, je helpt elkaar, en je kletst over alles en niets.

Het is een ongecompliceerd contact.

De groep bestaat uit drie Amerikanen, drie Canadezen, vier Britten, vier Ieren, twee Duitsers en twee Dutchies. De combinatie wisselt.

Het contact met Annie en Joann stopt niet wanneer we vertrekken.

Met hen facetime ik regelmatig.

De 82-jarige Joann uit Chicago weet alles en houdt iedereen op de hoogte.

Haar leven draait om de hotelvrienden en dat geeft ze ruiterlijk toe.

"You guys are my best friends."

Ze is veel te zwaar, fysiek immobiel, heeft chronische aandoeningen en is aan haar grote huis gekluisterd.

Haar man werd ruim een jaar geleden opgenomen in een verpleeghuis.

2019 was voor de hotelvrienden een jaar met onverwachte tegenslagen.

Via Joann kreeg ik slechte berichten uit Engeland.

Kanker.

In het voorjaar overleed een van de Canadezen vrij onverwacht na een korte ziekte.

En weer kwamen er slechte berichten uit Europa. Uit Ierland dit keer: Parkinson.

Twee maanden geleden overleed de man van Joann plotseling. Hij had twee weken eerder de diagnose botkanker gekregen.

Joann was sterk, maar werd een maand geleden plotseling getroffen door een hartinfarct.

Ze kreeg een stent en mocht naar huis met een krat vol medicijnen, die ze zelf moet bekostigen.

Ik sta iedere keer weer perplex als ik die verhalen over de Amerikaanse healthcare hoor.

Het feit dat haar trip naar Florida aanstaande is geeft haar wilskracht. Daar klampt ze zich helemaal aan vast.

De Duitse hotelvrienden zullen haar van het vliegveld ophalen.

Vorige week facetimede ze me weer.

Ik schrok me kapot.

De linkerzijde van haar gezicht was pikzwart en ze had een grote bandage boven haar dichtgeknepen oog.

Eerst was ik bang dat ze mishandeld was.

"I fell in the basement."

In feite viel het erg mee. Geen hersenschudding. Zelfs geen hechtingen. Alleen een schaafwond. Maar vanwege de bloedverdunners verspreidde de bloeduitstorting zich over haar hele gezicht.

De slimme tante had meteen een brief van de arts geregeld dat ze wel mocht vliegen.

"They may refuse me at the gate, Ellen. I don't want that to happen."

Gisteren verscheen ze weer op mijn beeldscherm.

"Hessy and Rob are not coming. She has Non-Hodgkin."

We hebben samen een potje zitten janken.

Zij in Chicago en ik in Rotterdam.

En toch samen.

****

Kokker-ellen (61) Pompoensoep

Vandaag eten we vegetarisch en dus moest ik aan de slag.

Met pompoenen.

Nog nooit mee gewerkt.

Even googelen bracht me bij meerdere recepten.

Gelukkig lopen er bij Hanos genoeg vaklui rond en heb ik een keukenprinses als schoondochter.

Maar ook manlief deed een duit in het zakje.

Dus werd het een beetje van hun en een beetje van mijzelf soep.

Voor twee liter pittige pompoensoep (deels ingevroren) heb je nodig:

Twee liter groentebouillon

Een winterwortel

Drie flespompoenen

Knoflook

Grote sjalotten

Olijfolie

Zout

Gemalen komijn

Gemalen koriander

Maak bouillon (ik gebruikte tabletten) en kook daar een gesneden winterwortel in gaar, die je later ook pureert. 

Oven op 180-200° voorverwarmen.

Pompoenen halveren en ontpitten.

Leg er sjalot en knof in. Zout, gemalen komijn -en koriander erover en besprenkelen met olijfolie.

In de oven tot het gaar is.

!!Oppassen dat de ui niet gaat roken en die er eventueel eerder uit halen!!

Ik moest alles in zo'n klein bekertje met snijder pureren wat het tot een behoorlijke klus maakte.

Met een staafmixer gaat het veel sneller.

Pureer niet de schil van de pompoen mee en neem ook maar de helft van de ui en knoflook.

(Ik heb de soep nog extra gezeefd)

Als de soep te dun is, laat het inkoken.

Voeg naar smaak kerriepoeder toe. 

(Variant met chilipepertje/poeder of met gember)

Het kistje met de gouden hoeken

Het speelde een belangrijke rol voor -en in mijn boek.

Ik erfde het van mijn moeder. Of liever: ik koos het uit de boedelverdeling.

De documenten en foto's die ik aantrof toen ik hem (in 2002) thuis openmaakte wakkerden mijn nieuwsgierigheid aan.

Zonder dit kistje was er geen boek geweest, durf ik rustig te stellen.

Maar nu staat hij al jaren in de kamer: op slot.

En de sleutel?????

We hebben ons radeloos gezocht, maar konden de sleutel niet vinden.

Ook onlangs - voor de verbouwing, toen ik werkelijk door ieder laadje ben gegaan, dook de sleutel niet op.

Er moet tijdens de laatste verhuizing (5 jaar geleden) iets fout zijn gegaan.

Manlief haalde zijn schouders op. Hij vond het niet belangrijk.

Maar ik hoorde dat er iets inzat en kon het niet laten rusten.

Vandaag ben ik ermee naar Fixet op de Oudedijk gegaan.

Zij probeerden een paar sleutels, maar niets paste.

Ik werd naar naar de Sleutelcentrale op de Goudsesingel verwezen.

Helaas. Die doet niet meer aan losse sleutels.

Hij kwam wel met een briljant idee: "koop een ijzerzaagje dat tussen het kiertje past en waarmee u de haakjes van het slot door kunt zagen."

Ik ging naar de buurman en kocht een los ijzerzaagje waarmee ik terugging naar de sleutelman.

We kwamen tot eenzelfde conclusie.

Het zaagje was iets te dik en kon niet door het kiertje.

Terug naar Fixet op de Oudedijk, die ik meteen kon mededelen dat de Sleutelcentrale geen sleutels meer verkoopt.

Maar ik vond nu wel een goed zaagje.

Manlief ging aan de slag.

Weliswaar brak het zaagje af, maar het lukte hem om de kistje zonder beschadiging open te krijgen.

Er lag niet veel bijzonders in.

Hoewel?!

De sleutel is terecht.

*****