Ode aan onze honden

Onze Jacky had zaterdag heel wat tranen bij ons weg te likken.

Haar prachtige, lieve, sportieve, trouwe, prijswinnende vader Wannes is op veertienjarige leeftijd overleden en dat nieuws raakt(e) ons.

Het riep ook meteen herinneringen op en onze honden en het onuitsprekelijke verdriet dat hun dood met zich meebracht.

Honden geven onvoorwaardelijke liefde.
Je wil ze nooit kwijt.

Bij Jonas, onze asiel-boxer, bleek er een steekje los te zitten.

Hij was een vernieler van het ergste soort. Maar wij hielden vol en pasten het huis op zijn vernietigingsdrang aan.

Maar toen hij het buurmeisje plotseling aanviel was het tijd om hem uit zijn geestelijk lijden te verlossen. De dierenarts vond het de enige juiste beslissing en dat was voor ons een opluchting.

Toen kwam labrador Birdy, een allerliefste pup, uit het Zeeuwse 's Heerenhoek.

Zij was 15 maanden toen ze onder een auto kwam. Ik was ziek en hoorde vanuit mijn bed de klap.

Zelden heb ik zoveel paniek in huis meegemaakt als toen.

Het schuldgevoel nam ontroostbare vormen aan: had ik haar maar aan de lijn....

Birdy werd opgevolgd door labrador pup Flint - van dezelfde Zeeuwse fokker.

Flint was een engeltje. Iedereen hield van haar.

Ze heeft een nestje gekregen omdat ze zo mooi was. Geen goede beslissing van de fokster, want Flint had een erfelijke vorm van staar -en werd blind.

Desondanks is ze lang bij ons geweest.

Helaas moest de dierenarts Flinteke (ze werd ook wel liefkozend Flintekind genoemd) uit haar lijden te bevrijden. Een gekantelde maag was de oorzaak.

Inmiddels hadden we de temperamentvolle (Chileense) Scooby erbij. 

Ook een labrador pup.

Haar ouders mochten op de vlucht van Rio naar Amsterdam samen in een kennel. 

Gevolg: een schitterend nest blonde labradors.

Scooby heeft de mooie leeftijd van 15 jaar gehaald. Ook haar hebben we in 2009 moeten laten inslapen toen ze niet meer uit haar mand kon -en wilde komen.

Vier honden waar we zielsveel van hielden en wier dood een enorme impact had.
Ik wilde niet nog eens dat verdriet.

Dus besloten we, ook omdat we vrij wilden reizen, om geen hond meer te nemen.

Tot..............die reis naar de UK. Het was 2014.

We zaten in onze hut, op weg terug naar Nederland.

Manlief knielde voor me: "El, ik wil zo graag een hondje. Een klein hondje. Een teckeltje, zoals vroeger bij mij thuis. Mag ik alsjeblieft een Boefje, of een Noppy, of een Pietepaf?" 
(de namen van teckels uit zijn jeugd)

Ik zwichtte.

Nog voor de koffers waren uitgepakt zat hij achter de laptop, op zoek naar.....

Daar zat ineens Wannes op zijn beeldscherm.
Een prachtige reu die inmiddels een grote schare pups had verwekt.
Manlief was verkocht........en ik ook.

Hij nam contact op met de bazin van Wannes, die zeer behulpzaam was. Nog geen week later zaten we in de auto naar Drenthe.

De mensen die Jacky hadden uitgezocht hadden op het laatste moment afgezien van de koop.
Ons geluk!!

Ik zal niet alle superlatieven op u afschieten, maar Jacky is/heeft alles was je als baasje/vrouwtje kunt wensen.....en nog meer.
Haar onbegrensde liefde ontroert ons iedere keer weer.

Het overlijden van Wannes riep bij mij ook weer die angst op.

Angst voor het ontroostbare verdriet.

Eens......

Kijk ik naar Jacky, dan zie ik Wannes.

Ja, ik heb haar verteld dat haar vader gestorven is. Ze kroop om mijn schoot en probeerde met haar warme lijfje mijn verdiet weg te duwen.

Lieve Wannes, dank je dat jij en Flair ons Jacky hebben gegeven.

Je leeft in haar voort.

💓