Hotelvrienden

Deze foto's van Naples/Florida duiken telkens op wanneer ik mijn map afbeeldingen open.

Ze maken me blij. Ik krijg er zonnige gedachten bij.

Over een maand is het weer zover.

Ik verheug mij er al een jaar op, vooral omdat we onze hotelvrienden weer zien.

Hotelvrienden zijn mensen die ieder jaar terugkomen en waar je een goede band mee hebt opgebouwd.

Je zit samen bij het zwembad, gebruikt samen een maaltijd, je helpt elkaar, en je kletst over alles en niets.

Het is een ongecompliceerd contact.

De groep bestaat uit drie Amerikanen, drie Canadezen, vier Britten, vier Ieren, twee Duitsers en twee Dutchies. De combinatie wisselt.

Het contact met Annie en Joann stopt niet wanneer we vertrekken.

Met hen facetime ik regelmatig.

De 82-jarige Joann uit Chicago weet alles en houdt iedereen op de hoogte.

Haar leven draait om de hotelvrienden en dat geeft ze ruiterlijk toe.

"You guys are my best friends."

Ze is veel te zwaar, fysiek immobiel, heeft chronische aandoeningen en is aan haar grote huis gekluisterd.

Haar man werd ruim een jaar geleden opgenomen in een verpleeghuis.

2019 was voor de hotelvrienden een jaar met onverwachte tegenslagen.

Via Joann kreeg ik slechte berichten uit Engeland.

Kanker.

In het voorjaar overleed een van de Canadezen vrij onverwacht na een korte ziekte.

En weer kwamen er slechte berichten uit Europa. Uit Ierland dit keer: Parkinson.

Twee maanden geleden overleed de man van Joann plotseling. Hij had twee weken eerder de diagnose botkanker gekregen.

Joann was sterk, maar werd een maand geleden plotseling getroffen door een hartinfarct.

Ze kreeg een stent en mocht naar huis met een krat vol medicijnen, die ze zelf moet bekostigen.

Ik sta iedere keer weer perplex als ik die verhalen over de Amerikaanse healthcare hoor.

Het feit dat haar trip naar Florida aanstaande is geeft haar wilskracht. Daar klampt ze zich helemaal aan vast.

De Duitse hotelvrienden zullen haar van het vliegveld ophalen.

Vorige week facetimede ze me weer.

Ik schrok me kapot.

De linkerzijde van haar gezicht was pikzwart en ze had een grote bandage boven haar dichtgeknepen oog.

Eerst was ik bang dat ze mishandeld was.

"I fell in the basement."

In feite viel het erg mee. Geen hersenschudding. Zelfs geen hechtingen. Alleen een schaafwond. Maar vanwege de bloedverdunners verspreidde de bloeduitstorting zich over haar hele gezicht.

De slimme tante had meteen een brief van de arts geregeld dat ze wel mocht vliegen.

"They may refuse me at the gate, Ellen. I don't want that to happen."

Gisteren verscheen ze weer op mijn beeldscherm.

"Hessy and Rob are not coming. She has Non-Hodgkin."

We hebben samen een potje zitten janken.

Zij in Chicago en ik in Rotterdam.

En toch samen.

****