21 november, 2019

Ja, ik durf mijzelf een pechvogel te noemen



Mijn voorland?
Ik heb vandaag proef mogen....neen MOETEN....draaien.

Gisteren heb ik te lang gelopen....in te nauwe sneakers in....de brandende zon.
Op het moment zelf had ik er geen erg in.
Maar toen ik uit de douche kwam schrok mij kapot.

Vanmorgen heb ik direct mijn huisarts de foto's gemaild.
Zijn diagnose was: Wat stase dermatitis  (door wat vocht in de benen raakt de huid door druk geirriteerd) 

Het voelt als verbrand. 


Zijn "wat" stelde mij gerust, maar vandaag heb ik toch de doorstappers in de kast laten staan om mijn voeten wat lucht en ruimte te geven.
Wel gelopen, doch niet teveel.

Zonder betaling mocht ik deze scootmobiel lenen.

Opvallend hoe aardig en voorkomend iedereen is als ze je aan zien komen snorren.

"Are you okay?"
"Can we help you?"
Een marshall bood me zelfs een ijskoud watertje aan.
Ze vonden mij duidelijk zielig en zo voelde ik dat ook - gemengd met een lichtelijke schaamte.


Maar ik zette mijn karretje wel op een speciaal daarvoor ontworpen plateau naast de zeventiende green.

Ook vandaag was het nog pro-am.
De topspeelsters waren de pineut.

Zoals Jessica Korda (de favoriet van manlief).
Haar geliefde stond langs de green met een service dog, die hij duidelijk traint. 
Toen de hond Jessica in de smiezen kreeg begon hij verlangend te blaffen.


Jessica tekende mijn pet en keek duidelijk uit naar haar laatste hole van deze pro-am.

Ik snorde mijn karretje terug naar het oplaadpunt. Onderweg kwam ik de, eveneens snorrende, oma van Lexy Thompson (die haar hondje mee had genomen geduren haar ronde) tegen.

Morgen begint het toernooi en loop ik weer.

No matter what.
****

Geen opmerkingen: