Iedere woensdag eten wij in dezelfde bistro in Port-en-Bessin.
We hebben altijd dezelfde tafel, aan het raam.
Het is lekker, niet ingewikkeld eten voor een zeer schappelijke prijs.
Gisteren spraken we uitgebreid met de chef en zijn vrouw. Zij prijzen zich gelukkig met vier kinderen, waarvan er drie in het restaurant werken - tegen een goed salaris, zo vertelde mevrouw.
Het restaurant zit iedere avond vol.
Beneden tien tafels (voor twee en vier personen), boven een etage voor groepen.
↑Ik wees naar het etablissement aan de overkant en vroeg wanneer die zijn deuren gaat openen. Ook was me opgevallen dat een andere goed lopende eettent nog steeds geen gasten ontvangt.
"Geen personeel," zei de baas.
"Het is rampzalig. Ze moeten wachten tot de zomervakantie en hopen dan scholieren in te kunnen zetten. Tot die tijd blijven ze gesloten. Dit is zo sinds Covid."
Wat ons hier in deze regio opvalt: nergens buitenlandse werknemers.
Datzelfde beeld in mijn favoriete Super-U, dat ook door een familie wordt gerund.
↓Plantaardige olie is niet verkrijgbaar.
Oekraïne.
En Italiaanse producten worden hier niet graag verkocht. Daar liep ik tegenaan toen ik bij de hypermarché was. Hetzelfde geldt voor Italiaanse wijnen.
Ook in de supermarkt veel aandacht voor de D-Day festiviteiten.
Het begint te kriebelen.
↓Overal duiken legergroene voertuigen op.
Regelmatig vliegen er oude Dakota's over de camping.
Tot vanmiddag was de camping nagenoeg leeg.
Inmiddels vult hij gestaag vanwege Pinksteren en de D-Day herdenkingen.
Zo staan er Zwitsers met (volgens mij) naoorlogse legervoertuigen.
Wij moeten daar een beetje om lachen: de Zwitsers waren toch neutraal gedurende de oorlog??
Zij vinden zichzelf zeer belangrijk en doen aan alle défilés mee.
Wij zijn blij met onze buren. Op onze oude plaats, en dus onze overburen, staat nu een ouder Frans echtpaar waar we regelmatig mee "buurten."
Rustige, hartelijke mensen.
We stonden vanmorgen vroeg gezamelijk in de vishal.
Zij kochten langoustines, crab claws en bulots.
Ik kwam voor de scholletjes, maar liet me overhalen om toch wat bulots mee te nemen als voorafje.
Morgen ga ik ook voor de crab claws. ↓Ik heb het juiste gereedschap al bij de Super-U gekocht.
Naast ons zijn Engelsen (onze leeftijd) komen staan: Lynn en Terry.
Zij zijn hier op uitnodiging. Haar oom was medic bij de Britse Commando's (zie de foto van het bankje, die manlief vanmiddag maakte). Hij was ook betrokken bij de bevrijding van Walcheren.
We hebben al de nodige verhalen gehoord.
"De strijd om de Schelde" hadden ze gezien. Lynn was teleurgesteld dat de Commando's niet in het verhaal voorkwamen. Datzelfde had manlief met Westkapelle.
Ze gaan regelmatig naar Westkapelle voor herdenkingen.
Razend interessant dus.
Zo vult de camping zich met verhalen.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten