Wij pakken de moeilijkste, maar leukste oplossing.

Maandag: ik heb een flesje witte wijn nodig - maar kan niks vinden.

In april hadden we in de Elzas een voorraadje ingeslagen.

Waren we los?

Manlief ging ook op zoek.

"Nee niks. Dan zit er maar een ding op................naar onze wijnboer in Beblenheim. Zie maar iets zo snel mogelijk te boeken schat."

Een fijne maar ook lastige opdracht.

Tijdens de advent worden alle Elzasser dorpen overlopen door toeristen die in de weekends voor de kerstmarkten komen.

Ik kon dus niet bij ons favoriete hotel terecht, zelfs niet voor één nacht.

Maar in St. Hyppolyte vond ik iets en ook al is het maar voor twee nachten - toch heb ik het meteen geboekt. Elders was gewoon geen plek.

Maandag geboekt, vandaag op pad.

We lijken wel gek: zeven uur rijden voor een paar dozen wijn.

Vlak voor Antwerpen kwamen we in de file terecht. ↑Potdichte mist maar Belgen weigeren hun lichten te ontsteken.

Om half vier reden we het parkeerterrein van ons hotel op.

Het is heel simpel, zo ook de prijs. Geen à la carte restaurant. We hebben half pension en eten wat de pot schaft (ik hou mijn hart vast).

Ik heb het idee dat het hotel net is overgenomen want de naam is veranderd en het echte restaurant is er niet meer.

Een geval van Covid faillisement?

De kamer was echt vreselijk.

Twee donkere houten ledikanten op donkerbruine vloerbedekking met bloemen en dito gordijnen.

Vergane glorie. Zo rook het ook.

Ik schrok. Vooral toen manlief me op de badkamer wees.

Een oudroze bad zonder gordijn, zonder handgrepen, zonder iets.

Zo verjaard.

Dus liet ik aan de eigenaar weten dat we niet blij waren. Het bad was echt een te grote horde.

Hij ging zuchtend en steunend zoeken op de computer.

Pas toen wij de hond uitlieten en ik foto's van het hotel nam, zag ik dat er een oud en een nieuw gedeelte is.

We mochten gelukkig naar een andere kamer, die hij vast en zeker voor meer had willen verkopen - hoewel het exact hetzelfde type kamer is, alleen nieuwer.

↓Na het douchen wordt de badkamer een peuterbad - maar daar is het putje goed voor.

Zo, nu iets op de ogen smeren en naar het restaurant. Ookal is het eten niks, er is altijd nog wijn.

Het eten - verplichte menu?

Bij het zien van het plastic en een papieren servetje kreeg ik grote behoefte aan veel wijn.

Het was niet slecht. De carpaccio met verse rucula was prima.

↓En in plaats van rijst kreeg ik op verzoek veel lekkere groenten en aardappeltjes bij de ragoût..

Bij "le fromage" kregen we beiden de slappe lach. Die ene druif was namelijk in bijna alle reviews vermeld, dus die herkenden wij. Maar ook nu weer: ik wilde geen blauwe kaas en daarin was voorzien.

😂Het dessert had iets langer uit de vriezer gemogen. 

Gelukkig heb ik appels, mandarijnen, speculaas en marsepein in de koffer.

Just in case.

******

Oude letters

Ze zijn niet om te eten, die letters van Verkade.

Ooit was het een topmerk - kwaliteit gegarandeerd.

Ik heb het al vaker over de Verkade winkel op de hoek van de Oudedijk en Willen Ruyslaan gehad.

Die bestaat al vijftig jaar niet meer.

Maar daar kocht mijn aan chocolade verslaafde paps iedere zaterdag een kilo bonbons en zo'n tien tabletten melkchocolade.

De helft verdween in het dashboardkastje van zijn Peugeot 404.

Mijn vader kwam er geen gram van aan.

Ik wel.

Hij liet mij in zijn auto snoepen en zei niets tegen mijn strenge moeder.

Dus ja.............Verkade betekende iets.

Maar dat is voorbij.

Deze letters smaken oud. Alsof het een voorraad van een jaar geleden betreft.

Dan maar geen schoen meer zetten.

Alle lol is er af.

Roetveeg Pieten, Sinterklaas in een vliegtuig, oude chocolade.

Block Dieuwertje Blok!

De kerstkaarten -en brieven liggen al klaar.

Laat het maar snel 6 december zijn.

****

Maar over Covid werd niet gerept

Ze volgt me letterlijk op de voet: Jacky.

Zelfs onder de douche - ze wacht op me en likt mijn voeten droog.

Het is alsof ze bang is mij kwijt te raken, zo aanhankelijk is ze de afgelopen week.

Mijn lichaam vecht tegen een taai virus.

Manlief ging mij in minder heftige mate voor, maar ook zijn hoest is hardnekkig.

Hij had geen koorts, ik wel.

DE COVID TESTEN WAREN NEGATIEF!

Zaterdag paste ik op onze kleinzoon die het flink te pakken had. Hij voelde zich hondsberoerd.

Ik had mijn mondkapje op, maar vrees toch dat er wat bacillen overgevlogen zijn - want precies drie dagen later was het mis.

Maandag kreeg ik een dubbele dosis ingespoten: griepprik en pneumokokkenprik. Op dat moment was er niets aan de hand.

's Avonds voelde ik het opkomen en toen ging het razendsnel.

Dit is een akelig beestje die al zijn tentakels heeft uitgespreid: hoofdpijn, keelpijn, spierpijn, diaree, spugen en nu een onophoudelijke taaie kriebelhoest.

"Uitzieken," zei de huisarts vrijdag.

"Van een bacteriële infectie ben je, dankzij antibiotica, binnen een week af. Dit kan zes weken aanhouden."

Uit eigen beweging was ik om acht uur naar de praktijk gegaan. Het was te laat om een afspraak te maken en met onzekerheid wilde ik het weekend niet ingaan.

Bij manlief was een paar weken eerder een CRP-testje gedaan (met een vingerprik kunnen ze direct een bacteriële ontsteking vaststellen). Dat wilde ik ook.

De assistente was eerst afhoudend: "Er zijn twee collega's ziek. Ik kan u niet zomaar een prikje geven. U kunt vanmiddag terugkomen."

"Nee, dat kan ik niet. Ik heb koorts en voel me hondsberoerd."

Ze bleef volhouden dat er geen tijd voor me was.

"Mevrouw, ik heb mezelf uit mijn bed gesleept om hier naartoe te komen."

Mijn zeer productieve hoest bracht haar uiteindelijk op andere gedachten.

"Gaat u maar ik de wachtkamer zitten."

ER WERD NIET GEVRAAGD OF IK EEN COVID TEST HAD GEDAAN!!

Een jaar geleden zou dat de eerste verdenking zijn geweest.

Ik plofte neer op een stoel op de gang en zakte meteen weg in een dutje.

De assistente moest me wakker maken voor de vingerprik.

Na een uur werd ik gezien door de huisarts die me grondig onderzocht en dat stelde me gerust.

Ik kan mij niet herinneren wanneer ik ziek ben geweest.

Hetzelfde geldt voor manlief.

Het moest er dus een keer van komen.

Ik maak nu weer de nodige antistoffen aan, hoop ik.

Vandaag is de temperatuur weer bijna gewoon. Jacky is dolblij dat ik uit bed ben, maar haar ogen kijken mij zorgelijk aan.

Morgen wordt Tutti vijf jaar.

****

"Sinterklaas" is een feest voor kinderen, niet voor volwassenen

Sinds mijn Sinterklaas belevenis in de ban is gedaan, slaan wij 5 decenber over.

Zwarte Piet mag niet meer, hoewel ons kleinzoon het wel degelijk (tot onze verbazing) over Zwarte Piet had tijdens de vakantie.

Liedjes als "Zie sinds komt de stoomboot" zijn woke lievend  aangepast.

Zijn knecht mag niet meer.

Grappig, want in het kinderprogramma Calimero werd knecht als liefkoosnaampje gebruikt.

Maar ik pastte zaterdag op een snotverkouden, gammel kleinkind en dus moest er naar de intocht gekeken worden. Die werd voorafgegaan door alle Sinterklaasjournaals van die week.

Dat was voor oma een uur ergeren aan Dieuwertje Blok. 

En dan die humor.......om de ouders ook maar aan de buis te kluisteren.

Hahaha, ironie. Is dat leuk voor een vierjarige??

Dat er kritiek zou komen op Sinterklaas in een vliegtuig had de politiek correcte NPO op drie vingers kunnen natellen.

Die hele intocht was waardeloos. Tutti was alleen blij dat hij zijn schoen mocht zetten maar verder bleef zijn gezicht uitdrukkingsloos.

Wat verlang(de) ik naar Aart Staartjes, Bram van der Vlugt en Piet Römer (ZP).

Alledrie zijn niet meer onder ons.

Tutti kijkt graag naar oude afleveringen van Sesamstraat.

Ik zou de NPO willen aanraden die uitzendingen, ook van Oma Willem, tot in lengte van dagen te blijven herhalen.

Een Sinterklaasjournaal is op zich prima, maar laat het dan ook echt alleen voor "de gelovigen" zijn en laat het cabaret achterwege.

Dat zien we op Oudejaarsavond wel weer.

*****

Die disclaimer is meer dan terecht

We zijn begonnen aan The Crown 5.

Ondanks het gedoe vooraf keek ik er zeer naar uit.

Maar al in de eersteaflevering gingen de verzinsels mij te ver.

Inmiddels zit ik in de vijfde aflevering en mijn ergernis groeit.

De opnames zijn prachtig. Je vergaapt je aan de pracht en praal.

Maar de kritieken van o.a. Judy Dench en voormalig premier John Major, die in de serie een prominente rol speelt, zijn mijns inziens volkomen terecht.

De boze reactie van Judy Dench trok Netflix zich wel degelijk aan. Een disclaimer werd toegevoegd waarin staat dat het fictie is. Maar hoeveel mensen lezen dat?

Ik vrees dat de meeste kijkers het zullen vreten als een broodje realiteit, zeker na de uitbarsting van de huidige koning over een lekkende vulpen. 

"Malicious fiction," noemde Major deze serie.

Judy Dench: "Cruelly injust....damaging. The closer the drama comes to our present times, the more freely it seems willing to blur the lines between historical accuracy and crude sensationalism." 

Ik zal inhoudelijk niets verklappen. Vertrouwend op uw intelligentie denk ik dat u mij hierover achteraf gelijk zult geven.

De verhaallijn (gebaseerd op feiten) klopt, maar de invulling niet.

Mijn kritiek gaat echter verder.

Ik vind de cast nou niet echt geweldig. Natuurlijk wordt het steeds moeilijker om die gelijkenis treffend te krijgen, maar er zitten echt een paar missers tussen.

Bijvoorbeeld prinses Margaret en the Queen Mother.

Bij de vorige series herkende ik iedereen meteen. Nu was het gissen. Zoals bij prinses Anne.

Prinses Diana lijkt, maar ze is een kop groter dan prins Charles en de actrice overdrijft (overacting).

Zat er in de vorige series nog vaart, nu val ik in slaap bij de eindeloze dialogen.

De opzet is ook anders. Iedere aflevering lijkt over een personage te gaan.

Middenin de ruzie tussen Charles en Diana komt er ineens een hele aflevering over Mohammed Al Fayed (die trouwens wel sprekend lijkt) en Diana's (veel) latere geliefde Dodi.

Veel kijkplezier!!

****

Ook mooie herinneringen maken mij weemoedig

Al mijn leeftijdgenoten wier roots in Kralingen liggen kennen Rembrandt.

Ik heb tot 1973 in deze wijk gewoond -en heb heel wat benodigheden voor school bij Sacré en Rembrandt gekocht.

Mijn moeder stuurde ons naar Rembrandt. Zij vond Sacré te duur en te kakkineus.

Dat had ze met wel meer middenstanders 😂.

Toen wij in 2002 terugkeerden naar Kralingen zag de Oudedijk er totaal anders uit dan in 1973.

Ik moest even slikken.

Bastiaans, Rembrandt en zijn buurman de groenteboer hadden de tands des tijds doorstaan. Maar een paar jaar later, toen de Oudedijk op de schop ging, kapte de groenteboer er ook mee.

Vanmiddag had ik weer een slikmoment.

↓Ook Rembrandt gaat weg. Er is geen opvolging.

Ik moest plakband hebben en stapte naar binnen. De lucht van papier bracht me meteen terug naar mijn jeugd. Luchtjes blijven onveranderd.

Mijnheer De Jong en ik maakten een praatje. Hij zag de tranen in mijn ogen en zei dat hem dat goed deed.

Ik voelde mij intens verdrietig. Natuurlijk is die man toe aan een welverdiende oudedag....maar het is tegelijk weer een confrontatie met vergankelijkheid.

Toen ik aan de overkant de foto maakte zag ik de eigenaar een mevrouw met haar grote aankoop helpen.

Pand voor pand kan ik mij nog de winkels uit mijn jeugd voor de geest halen:

Van der Waal, de Koning van Capellen, Groenewegen, Vos, Van Hengel, Sacré, Verkade, Van Alphen, Unger, Otto&Jansen,....

 DE STER

Rob de Jong van Rembrandt – Kantoorvakhandel  in Kralingen wil de geruchten die, naar hij meent, rondgaan over zijn winkel subiet de kop indrukken. ‘Niet failliet maar met pensioen.’ Dát is wat hij wil communiceren. Zaterdag 28 oktober 2023 (dus pas volgend jaar!) zal hij voor het laatst de winkeldeur van Rembrandt sluiten, na 40(!) jaar. Zijn klanten kunnen zich een jaar lang voorbereiden op een leven zonder dit Kralingse instituut.

Vooroorlogs

Rob de Jong werd op 18 februari 1961 geboren, in Kralingen. In 1958 waren zijn vader Henk en zijn moeder Inge begonnen met Rembrandt op de huidige locatie op de hoek van de Oudedijk en de Taborstraat. Daarvoor was Rembrandt gevestigd in de winkelruimte die nu is ingenomen door een nagelstudio. Rembrandt stamt al van vóór de oorlog 40-45. De familie De Jong  woonde aanvankelijk boven de winkel maar verhuisde in 1961 naar Hendrik-Ido-Ambacht. Daar groeide Rob de Jong op.

Edah

Na zijn militaire diensttijd solliciteerde Rob begin 1983 bij supermarktketen Edah. Hij had het diploma Middelbaar Middenstands Onderwijs op zak en was ‘in principe aangenomen’. Zijn vader Henk zei toen opeens: ‘Waarom kom je niet bij mij werken?’ Kennelijk was dat tevoren niet zo vanzelfsprekend geweest. De vooruitzichten waren goed. Rob zei ‘Ja’ en trad in dienst van zijn vader en moeder, per 11 maart 1983.

Vader

In 1990 overleed, volslagen onverwacht, vader Henk de Jong, nog maar 57 jaar oud. Rob zette zijn schouders eronder en ging door in Rembrandt met moeder Inge. Ze kwamen handen tekort en Rob ging op zoek naar personeel. Op 1 april 1991 trad Nancy Hoek, toen 17 jaar, in dienst. Hoe dat ging leest u hier: desteronline.nl/nancy-25-jaar-werkzaam-kantoorboekhandel-rembrandt.

Sacré

Aan de overkant van de Oudedijk was nóg een kantoorboekhandel gevestigd, Sacré. Die hield er in 1993 mee op en Rembrandt kon de voorraad en de klanten overnemen. De ‘oude Sacré’ komt nog af en toe langs voor een praatje.

3 etages

Rob: ‘We hebben iets neergezet in Kralingen’. Inderdaad was het zó dat als het om kantoorartikelen, schrijfwaren e.d. ging, je je in Kralingen geen ander adres kon voorstellen dan Rembrandt. De klanten kwamen uit de wijde omtrek, tot aan Gouda aan toe. In de 80-er jaren werd de winkelruimte op de begane grond twee keer zo groot met een ‘doorbraak’ in de Taborstraat. Rembrandt had ooit 3 etages in gebruik, de kantoorboekhandel op de begane grond, speelgoed op de eerste etage en de kunstbenodigdheden in de kelder.

Vulpennen

Het assortiment kunstbenodigdheden maakte deels plaats voor ‘luxe schrijfwaren’. Daar ging Robs interesse meer naar uit. Dat resulteerde met name in een uitgebreide collectie vulpennen. Die waren niet per se goedkoop maar de liefhebbers telden de niet onaanzienlijke bedragen zomaar neer. Zo ook degene die bij Rob de Jong een vulpen aanschafte voor 27.500 gulden. De guldenprijs wijst erop dat dit al een poosje geleden is; in Rembrandt zijn nu niet meer zulke exclusieve vulpennen te vinden.  Naar de mening van Rob de Jong worden vulpennen nooit ‘ouderwets’. Ook werd  plaats gemaakt voor ‘lederwaren’, zoals schrijfmappen en sousmains, onderleggers (met vloeibladen). Die worden in Nederland gemaakt, met de hand.  Aan laptoptassen is Rob niet begonnen, aan de verkoop van cartridges (voor printers) wél. ‘Van die nieuwe dingen allemaal’, zó drukt hij zich uit. Het assortiment kunstbenodigdheden, verf, perselen, papier, e.d., is nog steeds aanzienlijk.

Moeder

Moeder Inge bleef werkzaam tot in 2010 in Rembrandt. Ze woont in Hendrik-Ido-Ambacht, wordt binnenkort 89 jaar en haar gezondheid is redelijk tot goed, aldus Rob.

Peter

Personeelslid Peter Hoek, broer van Nancy, deed in januari 2000 zijn intrede. Daarvoor was hij magazijnchef in het ‘ford’, het enorme magazijn, oorspronkelijk van supermarkt Den Toom en later van Albert Heijn.

Oudedijk

In 2012 ging Rembrandt praktisch een jaar lang dicht, omdat de Oudedijk ‘open lag’. De bestrating, nutsleidingen en riool, alles werd vernieuwd, vanaf de Vlietlaan tot aan de ’s-Gravenweg. Een ramp voor de winkeliers. Rembrandt overleefde ternauwernood. Rob meent dat toentertijd geen enkele getroffen winkelier is gecompenseerd voor het geleden omzetverlies. Ook corona bedreigde het voortbestaan van Rembrandt. Zie: desteronline.nl/kantoorvakhandel-rembrandt-dit-is-de-doodsteek

Golfen

Gaat Rob achter de geraniums zitten? Nee, hij gaat (meer) golfen en wordt aan het werk gezet door zijn vrouw Trudy die een winkel in antiek en brocante runt in Epe (Gelderland). Ze doen samen inkopen in België en Frankrijk. Door de Brexit is Engeland afgevallen. Dan moet er ook nog aandacht naar zijn 5 kleinkinderen in Hendrik-Ido-Ambacht. Zijn beide dochters wonen daar.

Gelukkig bruist de Lusthofstraat als nooit tevoren, maar ook hier heeft de middenstand de nodige veranderingen ondergaan.

De straat ligt al jaren overhoop. Omdat de panden verzakten worden ze nu onderheid.

Rotterdam, de stad van enkel werken en van bouwen, zong Lia Dorana.

****

Lijstjes

Ik ben van de lijstjes.

Boodschappenlijstjes, te doen lijstjes, opdrachtlijstjes (voor manlief), reislijstjes, inpaklijstjes, schoonmaaklijstjes, afsprakenlijstjes, attentielijstjes.

Mijn geheugen kan het allemaal niet meer opslaan, maar ik vind lijstjes maken ook leuk.

Onze agenda is een soort dagboek. Daarin noteer ik zaken die ik geheid ga vergeten, zoals het typenummer van de koolstoffilters.

Voor morgen ligt er een stadlijstje klaar:

juwelier, badslippers, P&C, Van den Assem, gratis geurstokjes.

Het moet wel droog zijn, anders wordt mijn lijstje nat.

Ook mijn lijstjes voor de supermarkten liggen klaar.

Ik ben tamelijk organized. En toch weet ik dingen te vergeten.

Mijn schoonmoeder had zelfs briefjes op de trap liggen.

↑Binnenkort is Tutti jarig. Schoondochter appte mij zijn verlanglijst.

Weer iets nieuws voor oma.

Op zijn online verlanglijst staat van alles: speelgoed met verkooppunten en prijzen. Wanneer je iets hebt uitgezocht en afgestreept, dan weet je zeker dat hij het niet dubbel krijgt. 

Ik had in eerste instantie een aanvulset van Magna Tiles afgestreept, maar vond dat toch niet zo leuk.

Schoondochter had twee verkooppunten opgegeven. Op de eerste site zag ik dit boerderij pakket↓, maar het was niet leverbaar.

Gelukkig bood Bol.com uitkomst.

Dit is prijzig speelgoed, maar zó leuk.

Tutti en ik hebben er in de herfstvakantie samen "een hotel" mee gemaakt. 

Hier speelt hij tot in lengte van jaren mee.

Dus dat krijgt hij en dat kan ik weer van mijn lijstje schrappen.

O ja - pakpapier noteren.

*****

Mijn huishouden

Gisteren ben ik aan een soort van grote najaarsschoonmaak begonnen. Alle houten kasten en kisten in de was zetten is niet mijn favoriete bezigheid, maar toen ik zag wat er van het kabinet af kwam wist ik dat ik nuttig werk verrichtte.

Over twee weken haal ik gezelligheid in huis.

Vorig jaar was het half november, zo kon ik op mijn eigen blog terugvinden. Dus mag ik over twee weken weer naar Zwinkels om een boompje uit te zoeken.

Zojuist werd de Ikea bestelling afgeleverd: een lading kaarsen.

↓Maar zie wat er tevoorschijn kwam toen ik een tafel verschoof om er eens goed met de stofzuiger bij te kunnen.

Een heel woudkorn kost bij de echte (fabrieks)bakker Klootwijk €3,30!

Verbazingwekkend. Zowel in Engeland als in Frankrijk betaalde ik de helft voor deegwaren.

Nu koop ik bij Lidl's bakkerij eenzelfde brood voor €2,19. Die snijmachine vind ik ideaal.

Albert Heijn wilde het boodschappen bezorgen verlengen.

Dat zou €132,- moeten kosten. Het was een uitkomst tijdens de twee heftige Covid-jaren.

Maar ik hikte wekelijks tegen die verplichte €50,- aan. 

Ook moest ik thuis zijn. En ik heb een paar keer te maken gehad met een pinapparaat dat het niet deed.

Bovendien kwamen er steeds meer bezorgers die geen woord Nederlands spraken. Tja, en we zijn nogal reislustig (understatement).

Ik ben een koopjesjager en dan ben je bij AH alleen met bonus aanbiedingen goedkoper uit.

In het weekend kijk ik wat Dirk en AH (dichtsbijzijnd) mij te bieden hebben.

Op maandag en woensdagochtend ga ik bij beide supermarkten op aanbiedingenjacht.

Dat heeft mij tot nu toe geen windeieren gelegd.

****

Eco-vriendelijk verblijf

Het was een last minute beslissing.

Op donderdag besloten we de volgende maandag een huisje te willen huren. Natuurlijk waren de populaire bestemmingen volgeboekt, maar ook voor de hond werd het problematisch.

Die donderdag kwam ik er op internet niet uit - dus belde ik met De Roompot.

Ik moet zeggen dat de dienstverlening top is. Het enige nadeel: ik hoorde op de achtergrond harde stemmen van andere medewerkers en dat leidde echt af.

Maar we kwamen eruit.

Op maandag mochten we een eco-vriendelijke lodge betrekken in Wijdenes - zeer nabij het Markermeer.

Bij deze de plus -en minpunten.

Laat ik met dat laatste beginnen, om positief te eindigen.

De Roompot vroeg ook om een cijfer. Ik heb een 7 gegeven: ruim voldoende heette dat vroeger.

De minpunten:

- interieur is erg basic

- rieten eetstoelen zonder kussens - niet echt comfortabel

- ongezellige ambiance, ook vanwege de minimale verlichting

- zonsverduistering is minimaal: alleen overgordijnen in de slaapkamers. Vitrage in de zitkamer. Ik zette een kussen in het keukenraam voor de privacy↑

Kan me voorstellen dat het zomers niet is uit te houden

- slaapkamers zijn erg klein, daarom sliepen wij altijd met de deur open

-geen broodrooster, haardroger, mixer.

Pluspunten:

- zeer schoon

- twee slaapkamers met eigen badkamer

- afwasmachine

- drie tv's

- rustig park zonder attracties (kleine, beperkte speeltuin)

- buiten het seizoen heerlijk stil

- prachtige locatie

- zeer veel mogelijkheden in de omgeving (voor oud en jong)

- uitstekende wifi

- aardig personeel

- klein winkeltje met verse broodjes

Let wel, dit is een persoonlijke mening.

Manlief: "Ik ga toch liever naar een hotel."

Ik ook......maar niet met een klein kind.

Het werkte voor vier dagen met prachtig weer perfect voor ons!

*****