Ze volgt me letterlijk op de voet: Jacky.
Zelfs onder de douche - ze wacht op me en likt mijn voeten droog.
Het is alsof ze bang is mij kwijt te raken, zo aanhankelijk is ze de afgelopen week.
Mijn lichaam vecht tegen een taai virus.
Manlief ging mij in minder heftige mate voor, maar ook zijn hoest is hardnekkig.
Hij had geen koorts, ik wel.
DE COVID TESTEN WAREN NEGATIEF!
Zaterdag paste ik op onze kleinzoon die het flink te pakken had. Hij voelde zich hondsberoerd.
Ik had mijn mondkapje op, maar vrees toch dat er wat bacillen overgevlogen zijn - want precies drie dagen later was het mis.
Maandag kreeg ik een dubbele dosis ingespoten: griepprik en pneumokokkenprik. Op dat moment was er niets aan de hand.
's Avonds voelde ik het opkomen en toen ging het razendsnel.
Dit is een akelig beestje die al zijn tentakels heeft uitgespreid: hoofdpijn, keelpijn, spierpijn, diaree, spugen en nu een onophoudelijke taaie kriebelhoest.
"Uitzieken," zei de huisarts vrijdag.
"Van een bacteriële infectie ben je, dankzij antibiotica, binnen een week af. Dit kan zes weken aanhouden."
Uit eigen beweging was ik om acht uur naar de praktijk gegaan. Het was te laat om een afspraak te maken en met onzekerheid wilde ik het weekend niet ingaan.
Bij manlief was een paar weken eerder een CRP-testje gedaan (met een vingerprik kunnen ze direct een bacteriële ontsteking vaststellen). Dat wilde ik ook.
De assistente was eerst afhoudend: "Er zijn twee collega's ziek. Ik kan u niet zomaar een prikje geven. U kunt vanmiddag terugkomen."
"Nee, dat kan ik niet. Ik heb koorts en voel me hondsberoerd."
Ze bleef volhouden dat er geen tijd voor me was.
"Mevrouw, ik heb mezelf uit mijn bed gesleept om hier naartoe te komen."
Mijn zeer productieve hoest bracht haar uiteindelijk op andere gedachten.
"Gaat u maar ik de wachtkamer zitten."
ER WERD NIET GEVRAAGD OF IK EEN COVID TEST HAD GEDAAN!!
Een jaar geleden zou dat de eerste verdenking zijn geweest.
Ik plofte neer op een stoel op de gang en zakte meteen weg in een dutje.
De assistente moest me wakker maken voor de vingerprik.
Na een uur werd ik gezien door de huisarts die me grondig onderzocht en dat stelde me gerust.
Ik kan mij niet herinneren wanneer ik ziek ben geweest.
Hetzelfde geldt voor manlief.
Het moest er dus een keer van komen.
Ik maak nu weer de nodige antistoffen aan, hoop ik.
Vandaag is de temperatuur weer bijna gewoon. Jacky is dolblij dat ik uit bed ben, maar haar ogen kijken mij zorgelijk aan.
Morgen wordt Tutti vijf jaar.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten