beHELPen

 

 

De komende dagen komt er waarschijnlijk niet veel van bloggen.

 

We zijn in Nice.

Tenzij P. weer €400,- in een pinautomaat laat zitten, of er De Funès-achtige situaties voordoen heb ik niet veel te melden.

 

Zon, zee, terrassen en 26 graden.

Het is behelpen.

 

De internet verbinding in dit hotel is allesbehalve stabiel.

 

Toch was het even paniek op het strand toen El ging zwemmen.

Het water ingaan bleek een gevaarlijke onderneming.

 

De glijdende stenen gaan loodrecht het water in. Ik zag mensen, die net als ik de verleiding niet konden weerstaan, op knieën, handen en billen de zee in schuiven.

Ze gingen meteen koppie onder in de krachtige golven.

 

Mijn eerste poging mislukte.

Ik voelde dat ik vele malen zwakker was dan die agressieve schuimkoppen.

 

Met de pest in mijn lijf keek ik naar de andere dappere lieden, die er wel in -en uit gingen.

Met heel veel pijn en moeite............maar toch.

 

 

Uiteindelijk lukte het om er, zonder lichamelijke schade, in te komen.

Heerlijk!

 

Maar eruit ging niet.

Ik verloor steeds mijn evenwicht en klapte voorover tegen de stenen. De golven speelden vernietigend met me.

 

Ik werd teruggehaald, weggezogen, meegesleurd en ging vele malen koppie onder. De paniek sloeg  me om 't hart.

"Blijf rustig," hoorde ik P. roepen.

 

Maar rustig was ik geenszins.

Ik zwom door naar een pier. Daar was een trap.

Een 90 graden trap, maar dan had ik in ieder geval houvast.

 

Maar de stroming trok me terug de zee in.

Toen voelde ik een stevige hand.

Een reddende engel trok me naar de trap.

El was gered.

 

Gekneusd, bevend van de schrik en met een maag vol zeewater strompelde ik terug naar "ons" strandje.

 

Morgen heb ik spierpijn.

Ik weet alleen nog niet waar.