Zoonlief vond tijdens het leegruimen van onze boekenkast dit album.
Ik schoot meteen vol.
Het poesiealbum kreeg mijn oma - Pietertje Bosman - in 1905. Ze was toen tien jaar oud.
108 jaar later zijn de versjes nog heel goed te lezen.
Toen na het overlijden van mijn moeder de inboedel werd verdeeld ging ik juist voor dit soort kleine "waardeloze" dingen.
Ik zie nog de verbaasde gezichten van broer en zussen toen ik de fles met het scheepje van opa Egmond pakte.
Maar toen ik die fles in mijn handen had kwamen alle herinneringen aan mijn grootouders terug.
De fles verhuist weer mee, evenals het poesiealbum van oma Egmond (ten Bruggencate-Bosman)
Wat een prachtig handschrift.
En de taal.......
Kinderen van tien jaar die elkaar groeten in de U-vorm.
Maar ook mijn overgrootvader vousvoyeerde zijn dochter.
Dit ontroerde mij (natuurlijk) het meest en deed mij lachen tegelijk.
Mijn vader (met een humor-gen geboren), heer Appie ten Bruggencate, schreef een ondeugend versje.
Jammergenoeg kon ik geen datum vinden, maar ik schat dat hij een jaar of zes was (1926).
Okee, ik ben een sentimentele muts en dol op dit soort prullaria.
Het zijn juist deze spullen die prettige herinneringen naar boven brengen.
Herinneringen aan mensen die ik heb meegemaakt in een periode die ik niet heb meegemaakt.
**********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten