Vanaf mijn prilste jeugd ken ik Smac.
Er gingen altijd een paar blikjes mee met vakantie.
Mijn vader moest ze opendraaien: met een sleuteltje.
Ze waren gevaarlijk scherp en mijn moeder was onhandig: het sleuteltje brak halverwege af.
Toen ik met mijn eigen gezinnetje ging kamperen ontbrak Smac nooit.
Maar ook ik worstelde met het sleuteltje. Regelmatig kwam de blikopener er aan te pas en kwam de "vleesbonk er met een smak uit.
Als ik een snelle macaroni-hap wil maken, gaat daar altijd Smac in.
Smac en het sleuteltje waren onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Waren.......want nu is daar het treklipje. (P. vindt het een onsmakelijk woord)
Veel handiger natuurlijk.
Maar het vervult mij ook met weemoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten