Bye SC&GA. Hi FL.

 

Vrijdag. 

Er waren wat issues met het hotel in Beaufort waar we drie nachten verbleven, maar daarover later.

Toch verstoorden die issues onze broodnodige nachtrust.

Om 6 uur waren we wakker.

 

We bleven verplicht tot 8.15 uur in bed en keken tv.

Maar om 10 uur reden we weg.

 

Het verschil tussen koud en warm.

 

In Jacksonville verruilden wij de midsize Ford (ischias zwabberauto) voor een voor een fullsize.

Althans, die hadden wij zo via Alamo Nederland gehuurd.

 

Autohuur in Florida is namelijk vele malen goedkoper dan in Georgia. Daarbij komt dat we aanstaande dinsdag bezoek krijgen en vaak grote afstanden afleggen.

  

Alamo Nederland had een prachtige aanbieding voor Florida.

Een fullsize voor de prijs van een midsize.

Nou, dat voor twee maanden....tel uit je winst.

 

Echter: in Jacksonville gaat het iets anders dan in Fort Myers, waar wij altijd uit splinternieuwe auto's kunnen kiezen.

Hier bepaalt de receptionist welke auto je krijgt. Hij stond al met de sleutels klaar.

 

Daar ging eerst de discussie over.

Wij zijn gewend zelf een auto te mogen uitkiezen.

 

Dan moet u maar een huppeldepup membership nemen.

NO WAY!!

 

We zijn al zo'n 25 jaar klant van Alamo en nog nooit heeft iemand ons een huppeldepup membership proberen aan te praten.

Ik ben al member van de Alamo Nederland Club.

 

Hij probeerde ons eerst een Nissan in de maag te splitsen.

NO WAY!!

 

Ik wilde alleen een Chevy. En het liefst een Impala.

 

Okee, die had hij.

Van 2013.

Met bijna 53.000 op de teller.

NO WAY!!

 

Wij willen een auto met low mileage.

Tja, hij had geen auto's met weinig kilometers.

 

Dan ruil ik hem in Fort Myers wel in voor een nieuwe.

 

Het leek er echt op dat Alamo-Jacksonville alleen maar in "oude" auto's doet. Daar gingen wij niet mee akkoord.

 

Uiteindelijk ging de manager, een man met een stok - die ik meteen Herr Flick noemde, door de knieën.

Figuurlijk dan.

Hij zag de rij achter ons schrikbarend lang worden.

 

We kregen een free upgrade naar een Premium.

Bravo!

Thank you so much!

Mag ik u even voorstellen aan de 2015 Chevy Impala!!

 

 

Wat een bolide!

Wat een slee!

Hij is gedeeltelijk nog ingepakt.

 

We moesten hem even aan de kant zetten om te zien hoe de cockpit functioneerde.

 

459 miles op de teller

 

 

Nee, je kunt niet inhalen P.

Ja, je kunt inhalen P.

 

We zijn in Florida en de winterkleren zijn ingepakt.

Morgen door naar Naples.

Dan zijn we thuis.

****

Laatste dag SC

 

Tussen dit

en

dit

 

 

zaten vijf vermoeiende uren en nog veel meer kilometers.

 

Beaufort

Hunting Island

Hilton Head

 

We hebben weer de nodige indrukken opgedaan.

 

KIJK MAAR

****

Savannah

 

Savannah

 

Wat een heerlijke wandeldag in deze historische stad.

 

In tegenstelling tot veel andere Southern steden bleef Savannah in de burgeroorlog gespaard van verwoesting.

Geruchten gaan dat generaal Sherman familie en vrienden in de stad had wonen.

 

Een winterse zon.

Geen toeristen.

We konden het niet beter treffen.

 

Okee, onze geschiedenis is veel ouder.

De VS en Europa zijn wat dat betreft onvergelijkbaar.

Dit is een land van immigranten.

 

 Maar ALS je Amerikaanse geschiedenis zoekt, dan ben je in Savannah aan/op het juiste adres.

Een must see voor wie fan is van films als "Gone with the wind."

 

Kijk en lees zelf maar.

FOTO'S

 

 

The Outback zorgde voor een goede afsluiting van een welbestede, indrukwekkende dag.

*****

Hit the road gek

 

Na een lange vlucht van tien uur was het fijn dat we binnen een half uur bij de uitgang stonden.

 

"The Open" vriendin Kim haalde ons op.

Zij bracht ons naar Alamo, waar we een auto ophaalden.

Vervolgens ging het, dwars door Atlanta, richting Kim's huis.

 

Wij waren bekaf, maar stuiterden ook van de adrenaline.

En dus was het genieten van een heerlijk etentje.

 

Kim's hele huis is vergeven van The Open souvenirs.

Ik ben er best wel een beetje jaloers op. 

 

Vandaag, na een uitgebreide koffie met onze lieve vriendin, reden wij naar Beaufort SC.

Een rit die normaliter 4,5-5 uur duurt.

P. had een "toeristische route" uitgestippeld, die volgens hem langs historical sites zou gaan.

 

Check zelf maar hoe historical.

FOTO'S

 

Na 6,5 uur zijn we ergens de highway op geschoten en kwamen we om 17 uur geradbraakt bij ons hotel in Beaufort aan.

 

Het was 12 graden en de zon scheen.

Maar in de auto donderde het.

*****

Voor onze veiligheid

 

 

Zaventem - 8 uur.

 Wij mogen door de “fast lane” en komen bij een “ouderwetse” security.

Zaventem heeft geïnvesteerd in een nieuw Tax Free winkelcentrum, niet in een bodyscan.

Zelfs de schoenen hoeven niet uit.

 

Business class lounge - 8.30 uur.

Wij komen met koffie en croissants langzaam op temperatuur.

 

Om 10 uur begint het boarden, dus er is alle tijd om e-mails en smsjes te beantwoorden. Op de laatste nipper geef ik het vluchtnummer aan zoonlief door.

Want stel je toch eens voor dat….

 

P. is even naar de hostess om de wifi aan de gang te krijgen.

“Nou zeg, dat arme mens kreeg toch even de wind van voren.”

‘Huh? Van jou?’

“Nee, van twee Nederlandse dames, die het er niet mee eens waren dat ze niet werden toegelaten. Wat een stampei.”

‘Oh.’

 

“Ze probeerden het op alle manieren. En maar tieren. Zonder resultaat. ”

Om 9.50 uur wandelen wij naar de gate.

Een volle vlucht. Dat is direct duidelijk.

Het boarden wordt dertig minuten uitgesteld.

Wij krijgen een zitplaats toegewezen achter het  “u mag niet verder” lint, direct naast een rij lege tafels.

Achter die tafels staan security mensen.

 

Er worden zes namen omgeroepen. Naar later blijkt uit de business class.

Ze moeten zich bij de security melden.

 

Schoenen uit. Jassen uit. Truien uit. Alle elektronische apparaten moeten uit de bagage en dienen te worden aangezet.

Toilettassen worden omgekeerd. Kortom: de gevolgen van Parijs en Verviers worden hier duidelijk  zichtbaar.

Iedereen begrijpt het.

 

Dan wordt een volgend groepje opgeroepen.

“Hee, daar zijn die twee boze dames. Oei, die moeten ook.”

‘Nou, het is dan niet bepaald hun dag.’

We grinniken tegelijk.

 

Ik herken direct één van de dames.

‘Dat is Betty Stöve,’ fluister ik.

“Verdomd, ja. Stöve en haar vriendin.”

 

Betty Stöve, in een zeer sportieve zwarte outfit, komt naar voren. De vriendin pruttelt als kokend water. Haar hele lichaam protesteert. God, wat is die vrouw woedend.

Waarschijnlijk nog kwaad dat ze niet werden toegelaten in de lounge, moet ze ook nog deze vernedering ondergaan.

Stöve houdt zich ogenschijnlijk rustig.

 

Wimbledon finaliste, de beste Nederlandse tennisster ooit.

Maar de Belgen weten dat blijkbaar niet. Ze is een BN’er, geen BB’er.

 

 

Ook Betty moet zich ontdoen van haar gezondheidssneakers en een deel van haar kleren.

Ik zie dat ze een lange elastische handschoen, die tot haar oksels reikt, draagt. 

 

Ze wordt vlak voor mijn neus “betast.”

Een gênante vertoning voor onze veiligheid.

 

De vriendin sputtert hard door. Zo hard dat de veiligheidsagente haar vraagt: “wilt u veilig vliegen, mevrouw?”

Dan moet ze wel knikken.

 

‘Blij dat ik de vibrator in de grote koffer heb gedaan,’ fluister ik in P’s oor.

Hij gniffelt.

 

Als de volgende te inspecteren groep wordt omgeroepen mogen wij als eersten aan boord.

Na tien minuten passeren Stöve en vriendin ons.

 

Ze zitten in de Comfort Class, tussen Business Class en Economy.

Op de tweede plaats dus.

Precies als in 1977

****

Rare winter

Het waterbadje voor de vogels is een ijsbaan.

 De bollen laten hun kopje zien.

Het kan vriezen....het kan dooien.

Zo'n winter is het tot nu toe. 

Jacky pakt iedere zonnestraal die binnenkomt.

Ze haat kou en regen.

Wij ook.

Dollen met de stofzuiger

Goede intentie afgestraft

 

Zon in Brouw.

Mist in Zierikzee.

 

Ik ging boodschappen doen.

Op de terugweg reed ik de auto de wasstraat in.

Een goed bedoelde actie.

 

Ik ging nog verder en zette de stofzuiger aan.

 

"Klik."

 

Oeps ik had iets anders dan zand, modder en blaadjes te pakken.

Te laat...........het was al verdwenen in de reusachtige slang.

 

Het raadsel van wat er opgeslokt was hield me bezig.

 

Ik reed weg........me al druk makend over de reactie van P.

De mensen van de garage stonden voor het raam.

Ik zwaaide. Zij zwaaiden aarzelend terug.

 

 

Op deze weg, achter een enorme tractor, hoorde ik iets suizen.

De ramen waren dicht.

Ik gaf de verwarming een zwiep.

 

Het suizen kwam van achter.

Ik zette mijn schone auto in een modderige berm.

 

 

Juist ja...........de achterklep stond open.

 

Soms word ik helemaal gek van mijzelf.

******

Fijn in de trein

 

Haarlem heeft het mooiste station van Nederland (voor zover ik weet).

Juist ja..........El moest weer naar de kapper.

 

Zowel heen als terug heb ik vol verbazing mensen zitten observeren.

Vroeger las men een krant of boek in de trein.

 

Nu zit men met een iPad of laptop op schoot, of men wordt beziggehouden door een iPhone.

 

Het is echt ongelooflijk.

Men geneert zich er niet voor intimiteiten met andere reizigers te delen.

Beter gezegd: telefoongesprekken worden je opgedrongen.

 

Jonge vrouw (twintiger):

"Hoe laat ben jij thuis, schat?"

....

"Okee, doe dan nog effe boodschappen."

....

"Ja.....en tomatensaus. Die van dat Italiaanse merk."

....

"Ja..........die. En geraspte kaas. Van het huismerk."

....

"Oh, uh en tampons."

....

"Nee, OB. Jezus, dat weet je toch wel."

....

"Nee, geen maandverband. Alleen tampons."

 

 

 

Er werd ook gegeten.

Eerste een bak nasi.

Koud? Ik denk het wel.

Daarna iets dat er uitzag als een salade.

 

Ik had nog niets gegeten, maar eerlijk gezegd hoefde ik ook niet meer.

De volgende reizigers konden in ieder geval hun afval niet meer kwijt.

 

 

Ik heb weer veel van Nederland(ers) gezien en geleerd.

*****

Blue Monday

Blue Monday was het vandaag zeker.

Jacky weigert het woord te doen.

Ze zit in een dip.

Vanmiddag had P. een lang telefoongesprek met de dierenarts. Een update over de toestand van Jacky.

Gisteren ging het weer mis. Ze moest spugen.

Er waren duidelijk stukjes bot waarneembaar. 

Denk je dat ze wat snuffelt, dan heeft ze alweer iets eetbaars in haar bek.

Scherpe botjes kunnen zo haar maag perforeren.

Wij zijn er een beetje klaar mee.

We moeten haar tegen haar eigen, mogelijk fatale, "snaailust" beschermen. 

Daarom hebben we nu toch een muilkorfje aangeschaft. Alleen voor het uitlaten.

Als troost is daar Piep3.........voor zolang die ongehavend blijft.

Verdriet

 

Ik ben er weer, hoor.

Het gaat veel beter met me.

 

Vanmorgen heb ik weer een van mijn oude streken uitgehaald......

het dekentje in mijn mand aan stukken gereten.

Nu is het vrouwtje in paniek dan het in mijn buik zit. Die buik waar iedereen zich afgelopen week zorgen om maakte.

 

Nu moet ik het voortaan zonder dekentje doen.

 

Wat ik veel erger vind: Piep2 piept niet meer.

Ik heb een gat in zijn plastic lijf gebeten en nu zijn baasje en vrouwtje bang dat ik dat in mijn gevoelige buikje krijg.

 

Piep2 piept niet meer, maar ik wel.

Ik smeekte mijn baasje Piep2 terug te geven.

Tevergeefs.

Piep2 is niet eens begraven. Hij is zomaar in de vuilnisbak gegooid.

 

 

Ze dachten dat ik het niet zag.

Ik ben ontroostbaar tot er zich een Piep3 aandient.

******

Wachten

 

Wachten op de brillenman.

 

Wachten voor de brug.

Snaaien

 

Ze was vorige week woensdag een uur alleen op pad en kwam als een verzopen kat toch weer in mijn armen.

Diezelfde ochtend had ze ook haar splinternieuwe deken aangevreten.

Geen grote stukken en dit was de tweede deken waar ze haar tanden in zette.

 

Vrijdagavond sprong ze ineens van mijn schoot en legde een brok kots op de deurmat.

Ik determineerde het, maar kon niet anders constateren dan voer.

 

Jacky bleef die nacht wat onrustig en braakte nog één keer, maar de volgende dag was ze weer even fier en vrolijk als altijd.

Ze at haar bak leeg, doch niet zo enthousiast als anders.

 

Wel bleef ze zoals altijd in mijn buurt bij het koken en het afwassen.

Ze mochten pannen schoonlikken.

 

Zondagochtend liet ze haar korrels staan.

Wat P. ook probeerde, ze weigerde het eten.

Ook 's avonds haalde ze haar neus ervoor op.

 

Maar madame bleef wel in de keuken bij het aanrecht.

Ze kreeg geen likpan meer.

 

Maandagochtend nog geen eetlust.

Ik heb haar verpest, ging meteen door mijn hoofd.

En dus stelde ik voor om haar te negeren en geen eten meer voor te zetten.

Jacky was actief en er waren geen afwijkingen in haar poepjes en plasjes te bekennen.

 

Maar we gaan binnenkort voor langere tijd weg....en stel je nou voor dat er iets fout zit in die buik....

 

P. was bloednerveus.

Zoveel zorgen maakt hij zich nou nooit over mij.

 

"Ze heeft ook veel plasjes gedaan."

 

En dus besloten we de dierenarts te raadplegen.

 

"Wilt u een plasje van haar meenemen?"

 

Jacky keek argwanend achterom toen P. haar met een grote pollepel volgde, maar het lukte.

 

Ongestoord bleef ze blaadjes verzamelen.

 

De dierenarts vond dat ze misselijk was.

Daar kreeg ze een gemene prik voor.

De röntgen liet geen blokkade of afsluiting zien. Wel zag de dierenarts een klein wit vlekje.

We kregen een laxeermiddel mee.

 

Thuisgekomen probeerde ik alles uit.

1. gewone maaltijd => neen

2. hapje tonijn => ja

3. tonijn in de gewone maaltijd => tonijn werd eruit gevist.

 

Ik kreeg steeds meer het gevoel dat madame het gewoon verdomde haar voer te eten nu ze wist dat er ander lekkers was.

Ze kreeg de hele avond niets meer, maar zat wel weer bij mij in de keuken en stak haar neus as usual in de afwasmachine.

 

Na de laatste wandeling rond middernacht probeerde ik een bruine boterham geweekt in water.

Die ging er meteen in.

 

Ik maakte P. wakker en vroeg hem vandaag de dag ook met een boterham in water te beginnen.

"Dan weten we in ieder geval dat ze niet misselijk is."

 

Het lukte en de droge boterham ging er ook in.

Maar een handje korrels werd genegeerd.

Haar ontlasting was nog gewoon, oftewel zeer consistent.

 

Opgelucht belde ik de dierenarts en kreeg de assistente die er gisteren ook was aan de telefoon.

We spraken af dat Jacky dus picky was geworden en dan ook maar op de blaren moest zitten.

Geduld is een schone zaak.

 

Jacky kreeg het laxeerdrankje weer. Binnen de kortste keren liep ik te spuiten met een luchtverfrisser. 

We besloten een eind te gaan lopen bij de Schelphoek. Daar waar ze kan rennen en goed moe raakt van het springen in het hoge gras.

Weer was er geen spoor van ongemak of beroerdheid te bekennen.

 

En daar was de gelaxeerde ontlasting, waar wij niets vreemds aan konden ontdekken.

 

Thuis pakte Jacky direct haar bal waar nog een paar korrels in zaten.

Tot onze grote verrassing at ze die zonder aarzeling op.

  

 

 Ik belde naar de dierenarts en kreeg een andere assistente dan die ik vanmorgen had gesproken.

De start van miscommunicatie.

Miscommunicatie die leidde tot ongekende spanningen en het besluit om na dit alles een andere dierenarts te gaan zoeken.

 

Ik ga hier nu verder niet over uitwijden. Toch volgden wij de dringende raad van deze assistente op en vervroegden de vervolgafspraak.

 

Waar die twee telefoongesprekken hier thuis toe geleid hebben zal ik u besparen.

Blij dat er geen bloeddrukmeter in de buurt was. De doos kleenex naast mijn bed is leeg.

 

Vandaag is er een controlefoto gemaakt.

De witte vlek was weg, maar er zat nog veel gas in de buik.

Het laxeren gaat nog even door.

De bui is nu een buitje.

 

Met de dierenarts had ik een goed, lang gesprek.

 

P. kwam met het blije hondje thuis.

En zie..........

 

 

En nu schrijf ik dit blogje onder toeziend oog van een (hopelijk) goed herstellende......