Ze was vorige week woensdag een uur alleen op pad en kwam als een verzopen kat toch weer in mijn armen.
Diezelfde ochtend had ze ook haar splinternieuwe deken aangevreten.
Geen grote stukken en dit was de tweede deken waar ze haar tanden in zette.
Vrijdagavond sprong ze ineens van mijn schoot en legde een brok kots op de deurmat.
Ik determineerde het, maar kon niet anders constateren dan voer.
Jacky bleef die nacht wat onrustig en braakte nog één keer, maar de volgende dag was ze weer even fier en vrolijk als altijd.
Ze at haar bak leeg, doch niet zo enthousiast als anders.
Wel bleef ze zoals altijd in mijn buurt bij het koken en het afwassen.
Ze mochten pannen schoonlikken.
Zondagochtend liet ze haar korrels staan.
Wat P. ook probeerde, ze weigerde het eten.
Ook 's avonds haalde ze haar neus ervoor op.
Maar madame bleef wel in de keuken bij het aanrecht.
Ze kreeg geen likpan meer.
Maandagochtend nog geen eetlust.
Ik heb haar verpest, ging meteen door mijn hoofd.
En dus stelde ik voor om haar te negeren en geen eten meer voor te zetten.
Jacky was actief en er waren geen afwijkingen in haar poepjes en plasjes te bekennen.
Maar we gaan binnenkort voor langere tijd weg....en stel je nou voor dat er iets fout zit in die buik....
P. was bloednerveus.
Zoveel zorgen maakt hij zich nou nooit over mij.
"Ze heeft ook veel plasjes gedaan."
En dus besloten we de dierenarts te raadplegen.
"Wilt u een plasje van haar meenemen?"
Jacky keek argwanend achterom toen P. haar met een grote pollepel volgde, maar het lukte.
Ongestoord bleef ze blaadjes verzamelen.
De dierenarts vond dat ze misselijk was.
Daar kreeg ze een gemene prik voor.
De röntgen liet geen blokkade of afsluiting zien. Wel zag de dierenarts een klein wit vlekje.
We kregen een laxeermiddel mee.
Thuisgekomen probeerde ik alles uit.
1. gewone maaltijd => neen
2. hapje tonijn => ja
3. tonijn in de gewone maaltijd => tonijn werd eruit gevist.
Ik kreeg steeds meer het gevoel dat madame het gewoon verdomde haar voer te eten nu ze wist dat er ander lekkers was.
Ze kreeg de hele avond niets meer, maar zat wel weer bij mij in de keuken en stak haar neus as usual in de afwasmachine.
Na de laatste wandeling rond middernacht probeerde ik een bruine boterham geweekt in water.
Die ging er meteen in.
Ik maakte P. wakker en vroeg hem vandaag de dag ook met een boterham in water te beginnen.
"Dan weten we in ieder geval dat ze niet misselijk is."
Het lukte en de droge boterham ging er ook in.
Maar een handje korrels werd genegeerd.
Haar ontlasting was nog gewoon, oftewel zeer consistent.
Opgelucht belde ik de dierenarts en kreeg de assistente die er gisteren ook was aan de telefoon.
We spraken af dat Jacky dus picky was geworden en dan ook maar op de blaren moest zitten.
Geduld is een schone zaak.
Jacky kreeg het laxeerdrankje weer. Binnen de kortste keren liep ik te spuiten met een luchtverfrisser.
We besloten een eind te gaan lopen bij de Schelphoek. Daar waar ze kan rennen en goed moe raakt van het springen in het hoge gras.
Weer was er geen spoor van ongemak of beroerdheid te bekennen.
En daar was de gelaxeerde ontlasting, waar wij niets vreemds aan konden ontdekken.
Thuis pakte Jacky direct haar bal waar nog een paar korrels in zaten.
Tot onze grote verrassing at ze die zonder aarzeling op.
Ik belde naar de dierenarts en kreeg een andere assistente dan die ik vanmorgen had gesproken.
De start van miscommunicatie.
Miscommunicatie die leidde tot ongekende spanningen en het besluit om na dit alles een andere dierenarts te gaan zoeken.
Ik ga hier nu verder niet over uitwijden. Toch volgden wij de dringende raad van deze assistente op en vervroegden de vervolgafspraak.
Waar die twee telefoongesprekken hier thuis toe geleid hebben zal ik u besparen.
Blij dat er geen bloeddrukmeter in de buurt was. De doos kleenex naast mijn bed is leeg.
Vandaag is er een controlefoto gemaakt.
De witte vlek was weg, maar er zat nog veel gas in de buik.
Het laxeren gaat nog even door.
De bui is nu een buitje.
Met de dierenarts had ik een goed, lang gesprek.
P. kwam met het blije hondje thuis.
En zie..........
En nu schrijf ik dit blogje onder toeziend oog van een (hopelijk) goed herstellende......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten