Op het moment dat ik dit schrijf komt het ene na het andere onbevestigde bericht binnen over inmiddels twee gijzelingen in -en even buiten Parijs.
Het is duidelijk oorlog.
De terroristische moordaanslagen kunnen echt niet meer incidenteel genoemd worden.
Ik denk veel aan mijn moeder (Vrij Nederland en Trouw 1940-1945).
De moordaanslag op Charlie Hebdo werd op haar 95ste geboortedag gepleegd.
Een aanslag op de vrijheid van meningsuiting.
Een vrijheid waar ook in de Tweede Wereldoorlog met pen en inkt voor gestreden werd.
Vandaag in het AD:
"De Deense krant Jyllands-Posten drukt geen eigen cartoons af over Mohammed of tekeningen uit Charlie Hebdo. In een hoofdredactioneel commentaar op vandaag legt de hoofdredactie uit waarom: angst."
Hoeveel redacties maken eenzelfde afweging?
En wat kan ik daar als kleine blogger over zeggen?
Ik begrijp het. Ik (ver)oordeel niet.
Maar wat is de volgende stap?
Wat komt er na de vrijheid van meningsuiting?
Kan onze vrijheid nog verder ingeperkt worden?
Trouw en het ultimatum.
Zij die "Weg van mijn moeder" hebben gelezen kennen het verhaal.
Augustus 1944.
Het ultimatum (in het kort):
Op 8 augustus lagen er vierentwintig doodvonnissen. En een briefje waarmee Wim Speelman hun levens zou kunnen redden.
‘Ik teken nooit een verklaring dat we stoppen’
De verloofde van mijn moeder was één van de vierentwintig.
Tijdens die vergadering, waar mijn moeder die helse beslissing moest nemen, werd unaniem besloten niet te zwichten.
Trouw ging door.
Ik mis mijn moeder nu.
Wat zou ze te zeggen hebben?
Gijzeling door angst - wie kan dat aan?
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten