Maandag dus.
Nog twee dagen te gaan.
16 graden, somber en mistig weer.
Problemen met de belichting.
Gelukkig is het droog.
We maken een wandeling van huis uit.
Het pad is zwaar maar goed begaanbaar.
Ik wil het eindpunt (3 km verderop) halen, maar volgens P. doen gevorderde wandelaars daar anderhalf uur over.
En dan ook anderhalf uur terug.
Omhoog over losse stenen, gladde rotsen en modderpoelen.
Dalend over losse stenen, gladde rotsen en modderpoelen.
Twee bejaarde, krakkemikkige lijven.
Na 45 minuten kreunt P. "mijn knieën vinden dit niet fijn, El."
Maar ik wil zo graag het eindpunt, het strandje, halen.
Het is ook zo mooi.
Die ongerepte natuur, die stilte....ik kan er geen genoeg van krijgen.
Na een uur gaan we terug.
Het had ook geen kwartier langer moeten duren.
Mijn benen trillen.
Ik stap regelmatig mis, of op mijn andere voet.
Van het turen naar mijn voeten word ik stenenblind.
Toch voelt het goed.
Weer een overwinning.
Wij zijn om 13.30 uur weer thuis.
In die twee uur zijn wij niemand tegengekomen.
Dat zegt genoeg.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten