Als je twintig jaar naar dezelfde plek gaat, dan kom je "oude bekenden," zoals het vissertje, tegen.
Trouwe lezers van mijn blog hoef ik niets uit te leggen.
Dit is al jaren ons uitzicht.
We kijken dag in dag uit tegen de ruggen van deze mensen aan.
We noemen hen de Duitsers, omdat het Duitsers zijn.
's Morgens vroeg zetten ze hun stoelen klaar om vervolgens andere dingen te gaan doen.
Klokslag half elf gaan ze zitten. Zij onder de parasol. Hij in de zon.
P. is wel jaloers op die parasol, die altijd goed en strak staat en nooit omwaait.
Klokslag twaalf uur komen de boterhammen tevoorschijn.
We noemen haar Mutti. Gewoon, omdat ze er zo uitziet.
Iedere zaterdag krult ze haar geblondeerde haren, gelijk alle andere Duitse vrouwen.
Wij noemen hem Oberstrandführer, omdat hij iedereen in de gaten houdt.
Als er iets "bijzonders" voorbijkomt, staat hij op om te kijken waar die Leute hingehen
.
En verder........
Tja: geen man op het strand kon zijn ogen van dit, zoals P. zei "interessante," gestalte afhouden.
Waarschijnlijk windt dit mannen meer op dan blote borsten. En die zijn verboden op dit strand.
Het kind had meer stof aan het peuterlijfje dan zijn moeder.
Kopvallend
Waarom ga je naar het strand?, vroeg ik mij af.
Prachtige symmetrie. Dat dan weer wel.
Rust
Zij hadden eindeloos veel rondjes gereden en uiteindelijk om twee uur een parkeerplaats gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten