Vertelsels was even zwijgsels.
Het waren drukke dagen.
Voorbereidingen voor -en vieren van sinterklaas bij de kinderen.
Heel gezellig.
Ik maakte kaasfondue, Jacob bleek een patissier van klasse.
Het was gezellig.
Zo nu en dan werd de orde verstoord door een doorgedraaid, te hitsig hondje.
Maar als het bijtertje in zijn bench zat konden wij smullen, lachen en uitpakken.
Al bij al een heerlijk avondje.
De volgende dag stond de preventieve tandartsassistente op mijn programma.
Iets waar ik niet naar uitkeek.
"U bent in mei geweest en zou na 4 maanden terugkomen. Dat is nu 6 maanden."
Ze klonk als een juf die haar kinderen toesprak.
Maar ik was - zeker na die vervelende eerste ervaring - assertief.
'Ja, klopt! Maar ik kon niet eerder.'
Uitleg was ik haar niet verschuldigd, vond ik.
"Maar ik moet daar wel een notitie van maken."
'Waarvan?'
"Nou, voor de tandarts. Dat zij wel weet dat ik u na 4 maanden terug wilde zien. en dat u dat advies niet heeft opgevolgd."
'U doet maar.'
"Ja, maar ik moet dat wel rapporteren. Het is natuurlijk aan de patiënt of die zich aan het advies houdt."
Ik zat te koken. Sodeju toch lekker op met je interessant-doenerij, dit is geen zaak van leven en dood.
'Ik ben er toch?!
Ze ging aan het werk.
Ik kan niets bewijzen, maar ik vermoed dat ze me expres pijn deed.
Veel pijn en veel bloed.
Nadat ze met de onderkant klaar was meldde ik dat dit de laatste keer was.
'Ik ben hier sinds mei patiënt. Ik ben bijna 59 en nog nooit heeft een tandarts mij naar een mondhygiëniste of iets dergelijks gestuurd. Hij verwijderde het tandsteen altijd zelf.
Op één brug en twee kronen na heb ik mijn eigen gebit nog.
Mijn tandvlees bloedt nooit, behalve als u erin gaar peuren. Ik ben het meer dan zat. Maak uw karwei af en daarna ziet u mij hier nooit meer!!
Waarschijnlijk ziet de tandarts alhier mij ook nooit meer.'
Ik was des duivels.
Ze bleef pruttelen.
Ze had een losse vulling gevonden.
Vulling?
De inmiddels gepensioneerde Middelburgse tandarts Bruynzeel had ooit op mijn verzoek het Rob de Nijs spleetje tussen mijn voortanden gedicht door er stukjes aan te plakken.
Van dat aanplaksel was een korreltje af.
"Maar daar ontstaat wel een ontsteking."
Ik had zin om alle haakjes, potjes, spuitjes, afzuigers en spiegeltjes van tafel te slaan.
Ik werd toegesproken als een klein kind.
Geld besteed ik niet meer aan deze commerciële praktijk.
Maandagochtend bel ik Middelburg.
Sorry dat wij jullie hebben verlaten. Neem ons alsjeblieft terug.
***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten