Ouderen: kind van de rekening (1)

 

Aanleiding voor dit blogje is de woede-uitbarsting van echtgenoot gisteren.

Hij reageerde zich op mij af na het lezen van een e-mail van een verzekeringsmaatschappij: "gaat er godverdomme wel eens een dag voorbij zonder sores?"

 

Ik zal u het vervolg besparen.

Gelukkig wist hij het op te lossen.

***** 

Wij staan op de t-splitsing der leeftijden en bevinden ons nu op een weg die men middelbare leeftijd noemt.  

Binnenkort slaan we af naar het bejaarden traject.

P. wordt over anderhalf jaar 65. Vroeger was je dan bejaard.

 

Lijf en leden laten ons zo nu en dan in de steek, maar in het koppie draaien de raderen nog goed.

Okee, het gaat allemaal wat trager, Ik moet alles voor de zekerheid noteren, kan geen dertig dingen tegelijk meer onthouden en ik vergeet wel eens, hoe pijnlijk, een naam.

Maar ik ben nog steeds zo assertief als ik dertig jaar geleden was.

 

Toch denk ik veel aan ons voorland: de ouderdom.

Kan ik dan nog alles zelf oplossen?

Kan ik over 15 tot 20 jaar nog met de nieuwste elektronica en vernuftige uitvindingen overweg?

Wat verwacht de maatschappij over 15 tot 20 jaar van mij?

 *****

Hoe ouder ik word deste beter ga ik mijn schoonouders begrijpen.

Ik laat mijn ouders erbuiten.

Expres. 

Zij klaagden nooit over moderniteiten. Mijn ouders gingen soepeltjes met de tijd mee.

 

Mijn schoonouders hadden een rekening bij de deftige Middelburgse bank Hondius.

(de foto is van het Huis 's Hertogenbosch in Middelburg, waar de familie Hondius woonde)

 

Op vrijdagmiddag ging vader, nadat hij visites had gereden, geld halen.

Hij werd aan een apart loket geholpen, zodat niemand kon zien hoeveel flapjes werden neergeteld. Vervolgens werd hij door de directeur, die met een Hondius getrouwd was, in diens kamer genodigd alwaar de heren een glas sherry dronken.

 

Toen Hondius in de jaren zeventig werd overgenomen door Amro moest vader ineens aansluiten in een rij.

Hij belde P. (die toentertijd bij Amro op het Rokin werkte) boos op.

"Kun jij daar niets aan doen?"

 

P. schaamde zich kapot en was boos.

'Wat denkt die ouwe wel!'

*****

We zijn veertig jaar verder en we hebben een nieuw huis in Zeeland.

Er moeten rekeningen betaald worden.

 

Ik ga naar kantoor Zierikzee (waar P. ooit directeur was) en vraag om een e-dentifier voor internet bankieren.

Een nietswetendende stagiaire staat mij te woord. 'Die moet u op internet bestellen.'

 

Ik probeer uit te leggen dat de e-dentifier dan niet naar Zeeland gestuurd zal worden omdat we in een andere gemeente ingeschreven staan.

Hij haalt zijn schouders op en zegt mij verder niet te kunnen helpen.

'Ik ben maar een stagiaire.'

Dat maar klinkt armoedig.

"Nou, maar u mag wel een mooi bankpak dragen. En het past ook nog."

 

Mijn bloed kookt alweer.

Sissend dat de service van de bank waardeloos is, loopt ik naar de uitgang.

 

Mijn gesis wordt opgevangen door een medewerkster (account manager klinkt beter).

Ze vraagt of ze mij kan helpen.

Ik loop achter haar aan naar een van de spreekkamers. 

 

Ze laat de deur openstaan, waardoor iedereen kan meegenieten van de oplopende ruzie.

 

Nogmaals leg ik uit dat we de komende maanden in Zeeland zijn, maar dat dit niet ons permanente adres is. "En sinds wanneer verstrekt het kantoor geen e-dentifiers meer?"

Het grijze mantelpakje zegt er helaas niets aan te kunnen doen.

'U moet hem via internet bestellen en dan wordt hij naar uw permanente adres gestuurd,' herhaalt ze voor de derde keer.

 

"Goed, zal ik hem via internet bestellen en dat hij dan naar dit kantoor word gestuurd?"

Ik probeer een oplossing aan te dragen.

 

Maar ook dat kan niet, volgens het grijze mantelpakje.

Het gaat niet om service. Het gaat om regels, obstructies.

 

Dan sla ik een andere weg in.

 

"Hoe handelt u dit af met ouderen? Zegt u dan ook: 'ga maar naar internet bankieren'? Gaat u ervan uit dat iedereen een computer heeft? Hier op dit eiland?"

Mijn lach is venijnig.

 

Ze wordt wit van woede. Alleen de pukkel naast haar neus blijft bruin.

'Ouderen laten we naar kantoor komen en dan helpen we ze met internet bankieren.'

 

"Laat u naar dit kantoor komen? U gaat er dus van uit dat iedereen mobiel is en naar dit kantoor kan komen?"

 

Er komen nog wat venijnige, persoonlijke opmerkingen mijn kant op.

 

Dan gaan ineens alle kasten open. 

En wat denk je..............

El krijgt een nieuwe e-dentifier in haar handen gedrukt.

 

Want El is mobiel en laat zich niet afserveren.

Nog niet.

*****