Je vindt ze in alle soorten en maten op een camping.
Laat ik eens losgaan over een aantal ontmoetingen en wat we zoals hebben meegemaakt.
Kortgene: we werden door een enorme bemoeiziek ontvangen en naar onze plek begeleid. Hij wees ons de plek aan, dat was prima. Maar toen ging hij manlief aanwijzingen geven.
Ik zag het zweet tussen het stuur en de handen staan en vroeg de man vriendelijk of hij ons zelf wilde laten klungelen. We wisten nu waar we moesten staan en zouden daar keurig gehoor aan geven. Maar nee…………..hij bleef. En maar roepen: "links, rechts, stop, terug..."
Zenuwslopend en vooral tenenkromend.
Op een gegeven ogenblik zag ik de auto op drie wielen hangen en raakte ik echt in paniek. Er was niet veel voor nodig of de caravan had in het Veersemeer gelegen.
De dag voordat we weg zouden gaan vroeg manlief aan een buurman of hij zijn auto iets verder van het pad af kon zetten. We zouden erg vroeg vertrekken.
Zou ons zoiets simpels gevraagd worden dan zouden wij dat meteen gedaan hebben. Maar nee: “help me er morgenochtend maar aan herinneren.”
De volgende ochtend moest ik de man wakker maken.
Was hij chagrijnig? Ja, natuurlijk.
En niet vergeten, die vreselijke "voedselvergiftiging" waar we mee begonnen.
(Gaat van het lijstje af, tenzij we een beter bereikbare plaats krijgen)
Guines (bij Calais): alleen maar aardige, geïnteresseerde, behulpzame mensen.
(Blijft altijd op het lijstje - ideale start -en finish)
Broadway/Cotswolds (Caravan Club): een buurman (twee plaatsen verder) die stond te kijken hoe wij ons op onze pitch nestelden.
Typisch een man die verlegen zat om een praatje. Hij begon met complimentjes over onze caravan. “The best, the nicest…..”
Toen hij het onderwerp Brexit aansneed (hij had voor gestemd) en vroeg wat ik ervan vond heb ik hem exact verteld wat ik ervan vond. Daar was hij niet blij mee.
Maar hij bleef terugkomen. Ik had hem aan het twijfelen gebracht. Hij was van zijn stuk.
We kregen heel aardige buren uit Yorkshire met een VW-campertje.
Ze waren bekaf. Hadden 7 uur!! in een file gestaan. Ik bood ze thee aan. Ondertussen begonnen ze aan de voortent.
Toen kwam plotseling the warden aanlopen. Ja ja, de regels van de Caravan Club: de camper stond niet goed. Of Paul hem maar even anders wilde zetten. Ik zag hem wit wegtrekken, maar hij volgde het dwingende verzoek op.
Toen wij de tv niet aankregen kregen we van alle kanten hulp aangeboden. Echt zo geweldig!!
(Blijft op het lijstje)
Hay-on-Wye/border Wales/Engeland (farm): een chagrijnig campertje die volgens mij een minderwaardigheidscomplex had. Hij reed het campertje en zijn vrouw volgde in een Ford Focus. Gezellig!!
Onze buurman Stewart had twee honden. Een Golden Retriever en een Staffordshire – voor de laatste was ik in het begin echt bang.
Een vooroordeel: de hond was allerliefst. Geen geblaf, geen agressie – alleen maar kwipelstaarten.
Stuart had een enorme lekkage vanuit het watersysteem in zijn luxe camper: ik had medelijden, maar was ook blij dat anderen ook wat hadden. Zijn vrouw ging paardrijden.
(Gaat van het lijstje af, we hebben de omgeving gezien)
Fishguard/z-w Wales: een wat opdringerige overbuurman David, die me met iPayer hielp.
Ik had het eerst niet door, totdat hij zich iets te frequent onder onze luifel meldde – en op ongelegen momenten (als we zaten te eten).
De blik in de ogen gaf mij het gevoel dat hij loog. En toen hij om mijn e-mailadres vroeg was ik helemaal op mijn hoede. Gelukkig ging hij de volgende dag weg.
Ach ja, en dan die leuke buren met wie we een praatje maakten maar die ons vrij lieten en wij hen. Zij hadden twee oude, trouwe viervoeters (foto). Zo ongelooflijk lief en aanhankelijk.
Het andere directe buurstel was wel heel bijzonder. Geen actieve mensen die erop uittrokken.
Neen, hij zat de hele dag in de voortent naar de televisie te kijken. Zij deed hetzelfde in de caravan.
Op een gegeven moment was het geluid all over the camping te horen en ben ik hem heel voorzichtig gaan vragen of hij het geluid wilde temperen.
Hij schrok zichtbaar en verontschuldigde zich: "my wife is watching shows and I'm watching sports."
Vijf minuten later klopte hij aan. Hij had zijn headphones gevonden en dat wilde hij me even laten zien.
(Blijft op het lijstje)
Barmouth/n-w Wales (farm): buren met blaffende honden.
(Gaat van het lijstje af)
Frodsham/Chester (farm): aardige directe buren met een seniele dikke labrador die lopend alles liet lopen.
Verderop een gezin met drie kinderen. Ouders zaten aan het bier. Kinderen tennisten midden op het kampeerveld en raakten regelmatig de digitale schotel van hun buurman, die niet "thuis" was.
Ouders zeiden niets.
(Gaat van het lijstje af)
Aysgarth/Yorkshire: Nederlandse buren die onder de luifel naar films zaten te kijken en nogal goed verstaanbaar (over de hele camping) met het thuisland aan het skypen waren.
Ze wilden tot maandag blijven, maar hun plek was al weggegeven op de vrijdag ervoor - dus moesten ze op vrijdag verhuizen naar een plek wat geen plek was.
Eigenares in alle staten want nu stonden er meer dan de geoorloofde tien campers/caravans.
Foutje in de communicatie?
Ze vertrokken een dag later omdat hij vond dat ze te scheef stonden. Juist op het moment dat de camping leegliep.
Nog zoiets vreemds: zijn vrouw leed aan "reumatische pijnen" (ik citeer hem) en had niet genoeg medicijnen bij zich.
Huh, al vier weken lang??? Ja, ze was hier bij een arts geweest die iets gegeven had waar ze bijna knock out van was gegaan. Daarna was ze zelf brufen gaan slikken en daar had ze een allergische reactie op gekregen.
"Misschien even uw eigen huisarts bellen en vragen of die contact op wil nemen met een arts hier?" Ja, dat was misschien wel een idee, ja.
Er pruttelde een heel oud VW-busje het terrein op. Ik dacht dat het vehikel uit elkaar zou vallen.
Man en hond waren onafscheidelijk. Zo aandoenlijk. De hond, die uit de verte door Jacky in de gaten werd gehouden, week geen moment van de zijde van zijn baas. Als die even naar de wc ging hoorde je hem huilen.
(Yorkshire Dales blijft op het lijstje, maar andere camping)
Kendal/Lake District (Caravanning Club): hier realiseerden we ons ineens dat het hoogseizoen was en dat het mooie Lake District, binnen een uur bereikbaar vanuit Manchester, een populaire vakantie/weekendbestemming is.
Van rust was niet echt sprake meer. Wij moesten ons aanpassen.
Het was ook te merken in de douches en wc's. Onvoorstelbaar wat een viespeuken sommige mensen zijn.
(Gaat van het lijstje af)
Millarochy/LochLomond (Caravanning Club): weer een bomvolle camping waar wij de eerste dag niet op een prettige plaats stonden, onder naaldbomen en naast een kinderspeelplaats.
Klagen deden we niet: we zijn zelf kind geweest, hebben het altijd leuk gevonden als zoonlief aan het spelen was met andere kampeerdertjes en zien in feite ons kleinkind op zo'n schommel zitten.
We hadden wel bijzondere buurtjes: acht honden met twee bazinnetjes. Heel leuk.
Maar we mochten de volgende dag verhuizen naar een prima plek aan het water - met meer privacy en............en met onvoorstelbaar veel muggen.
Achter ons stond een tent die als een huis was ingericht, inclusief een kachel.
Een vrouw alleen zat uren te bellen: "Neen, ik vind het niet erg om alleen te kamperen. Ik vind het fijn. Ik amuseer me. Neen, ik vind het echt niet erg. en hoe is het bij jullie? Wat ben je aan het doen? Wat ga je doen? Hoe is het weer bij jullie? Is er iets leuks op de televisie? Er zijn op zondag altijd leuke oude films. Wat ga je eten?..............."
Even verderop stonden Celtic-fans in een niet te grote tent met één slaapcabine. Ouders met twee jochies.
De radio stond de godsganse dag aan. Het oudste zoontje (ik schat 5 jaar oud) werd door zijn oom opgehaald uit Glasgow om naar de voetbalwedstrijd te gaan. Hij had een splinternieuwe gele Celtic-outfit aan waar ik hem mee feliciteerde. Hij was trots.
Ik schatte zo in dat de mensen op een flatje in een niet al te fraaie wijk in Glasgow woonden. Ze genoten van het kamperen en ik hoopte voor hen dat het droog bleef, maar helaas. Ze waren in ieder geval in een half uur thuis.
Toen ik langs hun tent liep stond de muziek loeihard aan. Ik zag niemand.
Het slaapdeel was gesloten, dus ik vermoedde dat pa en ma wellicht een nieuwe Celtic-fan aan het maken waren.
(Gaat van het lijstje af)
Morvich/Schotse Hooglanden (Caravan Club): onze directe buren waren alleraardigst. Er kon iedere dag wel een kort informatief praatje af en we kwamen elkaar nota bene weer tegen op de camping in het Lake District (zij waren op weg naar huis in Hampshire, wij maakten een tussenstop alvorens terug te keren naar the Cotswolds).
En dan natuurlijk die lieverds die mij wegwijs maakten met de oven!! Iedere keer wanneer ik het vlammetje zie aangaan denk ik aan ze. Hij leek op de presentator van het BBC-programma Pointless"."
Maar er waren ook alternatievelingen die zich niet aan de regels wilden houden.
Helaas: Nederlanders. Ik plak niet graag stempels, maar dit waren of SP'ers of GL'ers. Vrije opvoeding - overal lak aan.
Kinderen aten alleen buiten terwijl de ouders in de camper zaten. En maar gillen en schreeuwen. Ouders vonden alles goed.
We hadden vier nachten geboekt. Het werden er tien.
Dat had met Skye te maken. Te mooi voor woorden.
(Gaat als long stay van het lijstje af. Fantastische camping, maar we willen op Skye staan)
Stirling/Schotland: een stel idioten in een Rotel-bus die het vee in de wei de stuipen op het lijf joegen.
Na melding werd er meteen ingegrepen. Een strenge caming met veel regeltjes.
(Gaat van het lijstje af)
Troutbeck Head/LakeDistrict (Caravan Club): onze vrienden waren over en wij waren alle dagen op pad.
(Blijft op het lijstje)
Broadway/Cotswolds (Caravan Club): geen bijzonderheden. Camping stond vol, maar geen geluidsoverlast.
Canterbury/Kent (Caravanning Club): stampvolle camping waar ik bij binnenkomst al van wist "dit wordt niet fijn."
Er werd ons een plaats vlakbij de douches gegeven. No way!!
Na overleg met de warden mochten we naar een afgelegen hoek van de camping.
Helaas....het maakte niet uit: om ons heen stonden meerdere kampeerders die schijt hadden aan "consideration."
Ik ben er 's avonds uitgeweest om drie dames in een tent achter ons te vragen of ze het wat rustiger aan konden doen. Om twaalf uur was het nog feest.
De volgende dag (gisteren) heb ik het gemeld bij de warden. "You should have called me." Ze liet me een number op de brochure zien en beloofde de dames op hun gedrag aan te spreken. Dat was duidelijk te merken.
Manlief had een minder fijn gesprek met een kerel vol tattoo's over het volume van zijn radio. Die stond zo hard dat de man P. niet eens kon verstaan.
Vannacht hadden de dames herenbezoek. Ze werden hoorbaar verwend.
Bij ons viel ineens het elektra uit. Een van de buren had uit wraak onze stekker eruit getrokken.
(Gaat van het lijstje af)
Guines/Calais: dezelfde dubbele plek, ver van het zwembad en de drukte.
Wij zijn tot de conclusie gekomen dat, ondanks de inzet en het harde werk van de medewerkers, wij in het vervolg afzien van de Caravanning Club Campings.
Het zijn mooie sites, maar de plaatsen zijn kleiner dan die van de Caravan Club en er was altijd gedoe. Dat had vooral met geluidsoverlast te maken, wat ook weer te maken had met het soort kampeerders.
Maar op de bovenste foto ziet u drie zeer blije vakantiegangers.
Zeven weken UK zijn voorbij gevlogen.
We hebben enorm van dit avontuur genoten.
*****
