De dag na de storm (in een glas water).
Manlief had een route uitgestippeld. Omdat het weekend begon leek het hem verstandig Skye te vermijden (te druk). Dichtbij huis zou ook genoeg te doen/zien zijn.
We reden naar Stromeferry. Die naam mogen ze veranderen want de ferry vaart al jaren niet meer. Jammer.
Niet alleen jammer voor de toeristen, maar voor het hele gebied.
We reden om, naar de plek waar de ferry naartoe voer.
Daar zou ook een kasteel staan.
Tja, en dan rijd je op een door Brussel gesubsidieerde weg naar Lochcarron en Stromemore waar werkelijk niemand meer komt. De andere wegen brokkelen als borstplaat af.
Zo triest om te zien hoe de bebouwing in vervalt raakt en meteen een armoedige uitstraling krijgt.
Zelfs de ruïne uit de 13e eeuw (Strome Castle) is niet meer dan een brok steen op een schilderachtige plek.
Alleen de hei bloeit.
Heel tekenend vond ik wel de hole (par-3-baantje) naast de bergraafplaats.
“Maar hier kunnen we vast heel goedkoop wonen,” grapte manlief.
“Wil je bij de weverij kijken?”
‘Daar verkopen ze vast geitenharen sokken. Ja – laten we er maar eens kijken.’
Mensen, wat zat ik er naast!!!!
“Dit is zo’n winkel die ik wel leeg kan kopen,” zei mijn zunige echtgenoot.
Wij hebben de winkel niet leeggekocht, maar de verkoopster was wel heel blij met ons en onze aankopen.
Ik ben heel erg blij met mijn jasje, vest en sjaal en P. heeft voor het eerst in zijn leven een kasjmeir trui gekocht.
Bij het afrekenen bleef ze maar "thank you" zeggen. De winkel maakt volgens mij deel uit van een concern dat online veel zaken doet met het buitenland.
Ik vroeg hoe ze het hoofd boven water hielden in deze uitgestorven hoek. Ze vertelde dat de winkel er al sinds de jaren dertig zat, toen het een belangrijke route was vanwege de ferry. Ze teren op hun naam.
Er was nog een sale in het dorp: van outdoor clothing - in een bar ongezellige sportzaal.
Ik vond het sneu voor de mevrouw die achter een grote tafel met een thermoskan en geldkistje zat, maar in de muffe rekken hing echt niets aantrekkelijks.
Eilean Donan Castle staat nog op het lijstje met vraagtekens. Het kasteel is, nadat het in de 18e eeuw was opgeblazen, in de 20ste eeuw opnieuw opgebouwd. Er staan iedere ochtend files voor de ingang en dat weerhoudt ons er eigenlijk van het kasteel te bezoeken.
De begraafplaats vlak achter onze camping was wel het bezoeken waard.
Dit was een interessante, leerzame (zater)dag.
Wij kunnen het ons in Nederland niet voorstellen: gebieden die langzaam "afsterven."
Brexit zal voor dit deel van Schotland zeker de doodsteek zijn.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten