Eerst even dit: onze reis in kaart gebracht.
Dat zijn dus ruim 1600 kilometers (heen).
Het kletterde vannacht.
Gelukkig had P. de auto al op het verharde deel van onze pitch gezet, anders waren we niet (makkelijk) weggekomen. Jacky zakte weg in het gras, alsof ze in een moeras liep.
Mijn nacht werd onderbroken door pijn en jeuk. De muggen hebben me vreselijk te pakken gehad.
Tja, en wanneer je allergisch reageert dan heb je de hoofdprijs (ja, ze vonden ook plekjes tussen mijn haren). Ben de hele nacht in de weer geweest met ice packs.
Vanmorgen vertrokken we om 8.15 uur. Gelukkig was het even droog.
De zon door de bomen bracht een sprookjesachtige glinstering te weeg.
We wisten dat het een betrekkelijk lange rit zou worden, maar het viel extra tegen omdat het gespannen rijden was.
256 km over (soms niet als te goed geasfalteerde) tweebaanswegen, daar deden we exact vijf uur over.
Het aantal caravans dat we tegenkwamen was op twee handen te tellen. Dat was al tekenend.
De regen had de bermen in modderpoelen veranderd en daar moest je dus niet inrijden, wat een ongelukkige vrachtwagenchauffeur in een onoplettend moment dus wel deed. Wij konden hem maar net ontwijken en misten zo ook de file die dat ongetwijfeld tot gevolg had.
Ik was na het chaufferen wel kapot en kwam met verkrampte handen, kuiten -en nek achter het stuur vandaan.
De warden van de camping raadde ons ook aan deze weg niet meer terug te nemen en haar advies volgen we zeker op.
Maar de route was onvoorstelbaar prachtig. De losgetrilde tv-arm namen we op de koop toe.
En natuurlijk heb ik mijn best gedaan en toon jullie bij deze een indruk van deze schitterende rit
Langs Loch Lomond en op het stuk tot Fort William kwamen we (voor het eerst) veel Nederlanders tegen.
Maar nu zijn we echt in the middle of nowhere terechtgekomen.
Wat een ongekende rust. De bergen kijken op ons neer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten