Zondags rondje

 
 

↓De plantjes op de vensterbank worden beschermd tegen de zon. Mijn grootmoeder deed dat ook, met kranten.

↓De was droogt onder je handen met dit weer.

↑De jonge aanwas schreeuwt om water.

↑Hazenwip.

↑Twee weken geleden liepen we hier ook. Toen lag het vol met (verhuur)boten.

Zo te zien heeft Hoek goede zaken gedaan.

↓Overal zie ik Kameleon-taferelen. 

 
 

↑De slager blijft bezig zijn territorium Corona-veilig te maken.

Gisteren stonden er verschillende rijen mensen te wachten voordat ze een voor een naar binnen mochten. Niemand wist waar te gaan staan.
Ik vind het amusant en apprecieer de goede bedoelingen.
********

Ik heb knuffelhonger

Een heerlijke dag aan het water.

Niet te warm, niet te koud.

De camping staat vol. Na het Hemelvaartweekend is de vuilnisman niet geweest.

De containers liepen over en dreven boerin A. tot wanhoop.

Gisteren heeft ze een deel eruit gehaald (smerig werk) en in de schuur gezet.

Ik heb voor het eerst in twee weken langer dan tien minuten op een stoel gezeten.

Als je kampeert ben je altijd fysiek bezig, vooral ik.

Ik hou van een opgeruimde caravan en van een opgeruimde plaats.

Het kampeerhuishouden is heel wat leuker dan thuis.

Die fysieke inspanningen maken mijn hoofd leeg en dat is precies wat ik nodig heb.

Het verging mij niet goed.

Door hele gedoe van/met/rond Covid-19 raakte ik overspannen en namen de psychosomatische klachten, die ik vaker bij zware stress had, toe.

Deze "escape to the country" zal hopelijk de mist uit mijn hoofd doen verdrijven.

De psyche is een gecompliceerde materie.

Bewust of onbewust - ik trek mij alles aan. 

Toen de bloeddruk door dit alles echt veel te hoog werd (waardoor ik inmiddels vier remmers slik), ging ik mij ook daar druk om maken.

Hier in Friesland moeten de zorgen uit mijn hoofd waaien.

Ik lijd aan knuffelhonger.

Mijn kinderen en mijn kleinzoon, wat mis ik ze. In plaats van fysiek contact zeg ik dat ik heel veel van ze houd.

Ik lijd aan knuffelhonger.

Regelmatig whatsappen we en dan is Mop zo hartverwarmend lief.

Hij geeft er duidelijk blijk van dat hij ons mist.

We worden overladen met digitale kusjes. Hij laat de kaarten zien die ik stuurde. Hij praat zoveel beter. Hij is fysiek en verstandelijk zo gegroeid.

Wat gaat dit hard.

Ik lijd aan knuffelhonger.

Ik wil zijn zachte huid tegen mijn gerimpelde wangen voelen. Zijn mollige armpjes om mij heen, ik wil niets liever. Ik wil zijn jonge hart voelen kloppen.

Ik lijd aan knuffelhonger.

 Wanneer die honger gestild wordt, bepaalt een meedogenloos virus.

**********

Bonje in de file

Dit is het nieuwe normaal van Ikazia.

Bij de screening moest je een lijst overbekende vragen beantwoorden.

Eerlijk gezegd heb ik daar weinig vertrouwen in.

Ik was expres vroeg. Lunchtijd is de beste tijd om er te zijn.

Een gekleurd kaartje geeft toestemming je in het ziekenhuis te begeven. Dat kaartje moet je bij de uitgang (dat zich ergens anders bevindt) weer inleveren.

Doet iedereen dat?

De vrijwilligers zoeken onwennig zoeken naar hun plaats. Ze zijn continu in overleg met elkaar.

Het was in ieder geval rommelig en vrij ingewikkeld.

Mag ik zeggen dat ik die stille wachtruimtes best wel fijn vind? Normaal zit je hier bijna op elkaar.

Maar ik was blij dat ik terecht kon bij de orthopeed.

Normaliter loopt de wachttijd uit tot ruim een half uur. Nu werd ik een half uur te vroeg binnengeroepen.

Om tien over twee zaten we weer in de auto naar Friesland.

Het werd een vreselijke rit.

Al bij de oprit naar de A16 stond het vast waardoor mijn ongeduldige man meteen de eerste afslag nam en wij helemaal binnendoor - ALLE STOPLICHTEN TEGEN!!! - via Alexandrium naar de A12 reden. Dit kostte ons een half uur.

Ik zag ze alweer rijden op de A16 en we kregen ruzie.

Het ging even goed maar toen stonden we stil op de A12, Rotterdam-Utrecht.

Nu was het echie.

Anderhalf uur!!

We bleven erin staan. Geen sluiproutes dit keer.

Van vier banen naar drie - naar twee.

Dat ging heel geleidelijk.

P. liet een Seat keurig ritsen.

Toen kwam er een Porsche die voor de Seat wilde invoegen, maar de Seat pikte het niet en gaf gas (wat wij flauw vonden, daar hij net door ons was voorgelaten).

Het werd een rem -en gas spelletje.

Wij zaten er pal achter en zagen iets unieks gebeuren.

De Seat verdomde het tot vier keer toe de Porsche ertussen te laten en dus ging de Porsche naast de Seat rijden.

Ramen naar beneden en de ruzie begon.

En toen......iets wat ik alleen in actiefilms zie.

Ze gingen pal naast elkaar op en de zijkanten raakten elkaar. Als auto's Corona kunnen krijgen dan vond hier besmetting plaats.

Dit ging helemaal fout.

De ruzie escaleerde toen de Porsche zich er gewoon voor drong en de auto stil zette.

Gelukkig was manlief alert, want dit hat zomaar tot een kop -staart botsing kunnen leiden.

Een spierbundel stapte uit, gevolgd door een blondette, en ging verhaal halen bij de Seat. 

P. reageerde razendsnel en kon er nog net op tijd langs.

Nadat wij langs het (eenzijdige) ongeluk waren raasde de Porsche voorbij, een paar honderd meter later gevolgd door de Seat.

Dat was het denkt u nu?????????????

Ja, misschien twee minuten.

Ineens werden we ingehaald door twee politiemotoren, in volle vaart.

"Volgende ongeluk.........................of die twee????"

Maar hoe dan?

Want die twee reden niet meer samen.

Nou, bij het eerstvolgende tankstation stonden de twee politieagenten met...............jawel, de Porsche en de Seat.

Waarschijnlijk heeft er toch iemand in de file gebeld.

Of heeft de centrale in Driebergen een overzicht van wat er op de A12 gebeurd?

Ik ben heel benieuwd naar de boete.

Helaas leek het bij Lelystad ook fout te gaan, maar dat viel mee.

3½ uur was lang genoeg.

De heenweg had - een dag eerder - maar twee uur geduurd.

******

De dag waarop ik probeerde een leventje te redden

Stilte voor de Pnksterstorm.

Wij namen het er nog even van.

Van die rust dus. Hoewel we wel half bejaard Nederland op de fiets tegenkwamen.

↓(De kerk van) Tjerkgaast.

Ik wilde graag naar het verzetsmonument in Nijemirdum.

Dat was lastig te vinden en blijkbaar niemand in het dorp wist het ons uit te leggen, maar we hielden vol en vonden het ver weg in een weiland tegen het IJsselmeer aan.

De wandeling ernaartoe was in ieder geval de moeite waard - dat vond Jacky ook, die al haar energie liet gaan.

We liepen over het erf van de boer, waar 75 jaar geleden een legertruck met vijf gevangen genomen verzetsmannen op weg was naar de plek waar ze ter dood gebracht zouden worden.

Ik las het verslag van wat er die dag is gebeurd en kon niet geloven dat die boer niet geweten heeft wat er een paar honderd meter verderop gebeurde. 

Ook deze boer heeft een stuk land vrijgemaakt voor kampeerders.

Het ziet er keurig uit.

Er waren weliswaar geen inwoners van Gaasterland betrokken bij de zinloze en onmenselijke executie van vijf personen op vrijdag 6 april 1945 bij de Sânfearderhoek aan de IJsselmeerkust onder Nijemirdum. Het waren leden van Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten (NBS) en van de Knokploeg (KP) uit IJlst en Sneek. Maar deze gruweldaad verdient alle Gaasterlandse eerbied, aandacht en blijvende herdenking. De beschrijving van het onrecht dat zo dichtbij kon gebeuren, moet een les voor de huidige en komende generaties zijn, zodat dit nooit weer kan plaatsvinden.

Op 4 mei 1950 heeft de Verzetsgroep Gaasterland een monument onthuld op de executieplek. Omringd door een hek zijn de namen van de slachtoffers op een zuil van witte natuursteen geplaatst. Het gedenkteken is gemaakt door steenhouwerij Eijgelaar uit Wolvega. Basisschool ‘De Stapstien’ uit Nijemirdum heeft in 1988 dit monument geadopteerd en houdt er jaarlijks in april met de schoolkinderen een herdenking.

Het was vrijdagmiddag 6 april 1945 en de bevrijding van het Duitse juk kwam steeds dichterbij. De bezettende macht werd steeds zenuwachtiger, omdat het besef steeds sterker werd dat de nederlaag op korte termijn onafwendbaar was. De vrees dat er slachtoffers zouden vallen in gevecht met de oprukkende geallieerden nam steeds meer toe. Ook was er angst voor de confrontatie met de ondergrondse leden van de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten. De Duitsers realiseerden zich dat de geallieerden hulp zullen krijgen van grimmige NBS leden, die gesteund zouden worden door een woedende burgerij. Nog meer angst was er voor de berechting die ging volgen als de beulen werden gepakt en berecht. Bang waren ze voor de gemartelde gevangenen die hun verhaal voor de rechter zullen doen.

Dit laatste was wellicht mede de aanleiding om - zonder enige vorm van proces - de executie van de vijf mannen op deze vrijdag 6 april 1945 te laten doorgaan.  Het was de Duitsers bekend dat er het laatste half jaar nogal wat wapens door de geallieerden in Noord-Nederland gedropt waren. Het was ook hun frustratie, omdat de wapenopslagplaatsen bij lange na niet zijn gevonden en zulks riep om wraak. Het werd Strobels wraak: dagenlang was de Sicherheitsdienst in Sneek in alle staten geweest. Bij zoekacties waren weliswaar wapens aangetroffen, maar uit de verhoren van verzetsmensen, die na verraad waren aangehouden, was gebleken dat rond het Sneekermeer nog meer belangrijke opslagplaatsen van illegaal schiettuig lagen. Bij een razzia was in het riet een woonscheepje gevonden. Even hadden de SD’ers gedacht eindelijk een mooie slag te slaan, maar de bewoner was verdwenen en de buit aan wapens bleef beperkt tot een stengun, een paar handgranaten en wat pistolen. Geen wapens? Dan maar gevangenen had de getergde Strobel besloten.

Er werden vier gevangenen uit de gevangenis gehaald in Sneek en zij werden naar het Duitse radarpeilstation Eisbär in Sondel gebracht. In Sondel zat ook Gerrit Vlietstra opgesloten, nadat hij op Goede Vrijdag 30 maart 1945 was opgepakt. De executiecommandant Max Reinhold Strobel vroeg in deze ‘Funkstelle‘ om een stille geschikte executieplaats. Hij wou “niet op de handen gekeken worden”.

Max Reinhold Strobel was geboren 15 juli 1912 in Oelnitz/Vogtland dichtbij de Tsjechische grens. Zijn geboortedatum werd ook vermeld als 15 juli 1913. Hij was al eerder in Gaasterland betrokken geweest bij een executie op 27 februari 1945 in Oudemirdum waar Jacob Wilbers en Johannes Wissink werden gedood. Een dag na dit drama in Nijemirdum gaf hij bij een inval in Makkum het bevel ‘Feuer’ waarbij zes NBS’ers werden gedood. Hier waren twee mensen niet direct overleden en Strobel schoot beiden nog een kogel door het hoofd. Begin 1942 was Strobel vanuit Gestapo Düsseldorf in Maastricht geplaatst en later naar Venlo. In Limburg heeft hij nog eens zeker 45 moorden gepleegd. Strobels plaatsvervanger, de SD’er Erich Elsholz, noemt hem later tijdens politieverhoren een “sadist zonder rechtsgevoel, achterbaks, vals en gewetenloos”. “Eentje die op eigen houtje moordde”, verklaart een ander. Strobel was klein (1,60 à 1,65 meter), rossig, had een “priemende blik” en een opvallend achteruitstekend zitvlak”. Als 20-jarige heeft hij zich bij de SS aangemeld. Hij stond bij vriend en vijand te boek als een uiterst fanatieke, gedreven nazi. “Hij zag zijn slachtoffers als echte vijanden van zijn land. Ze stonden de eindoverwinning in de weg”, aldus een SD ‘er. “Met zijn vrachtwagen reed hij “rücksichtslos” voor mens en dier door de straten”, zegt een volgende. ”Hij wilde aantonen dat hij de machtigste man van heel Limburg was”. Eind 1944 werd hij naar Sneek overgeplaatst omdat de geallieerden vanuit België oprukten en daardoor te dichtbij waren gekomen. In Friesland blijkt hij verantwoordelijk te zijn voor minstens 25 executies. Hij verrichtte zelf 37 standrechterlijke executies. Er staan 3500 arrestaties op zijn naam gedurende een verblijf van twee en een half jaar in Maastricht met behulp van twintig Duitse en twaalf Nederlandse medewerkers. Max Reinhold Strobel is bij de bevrijding over de Afsluitdijk gevlucht. Hier eindigt de terreur van Strobel en begint zijn mysterie. De Duitser weet als enige van de SD-ploeg uit Maastricht voor altijd in de mist te verdwijnen. De meeste SD ‘ers uit de ploeg van Strobel melden zich als Fallschirmjäger (parachutisten) voor krijgsgevangenschap bij de Canadese politie in IJmuiden. Strobel zelf weet zich onder een valse naam – Max Starke of Max Walther – als “onschuldige” parachutist te laten overbrengen naar een interneringskamp in het Duitse Norden. Daar wordt hij uit krijgsgevangenschap ontslagen. Ondanks naspeuringen is Strobel nooit gevonden. (Leeuwarder Courant 7 en 8 oktober 2016). Er is veel te doen geweest over zijn achternaam of dat nu Ströbel of Strobel was. De laatste bleek de juiste te zijn.

De Duitse ondercommandant wees de plek aan achter de hoge IJsselmeerdijk bij de Sânfearterhoeke onder de IJsselmeerkust bij Nijemirdum. Niemand zou op deze manier iets in de gaten hebben. Het terrein was voor de Sondeler soldaten als oefenbaan een bekende schietplaats, omdat daar wekelijks door de soldaten van het peilstation met geweren geoefend werd op het land van boer Jorritsma aan de Heaburgen. Bij de oefeningen werden luchtballonnen gebruikt waarop gericht kon worden. Niemand zou daarom de geluiden van de executie opmerken, omdat de geweerschoten bekend voorkwamen. De familie Jorritsma verklaarde later wel de legerauto te hebben gezien, maar had er verder geen aandacht aan geschonken. Het schieten hadden ze ook wel gehoord, maar ze dachten dat de Duitsers wel weer op eenden zouden schieten, want dat gebeurde vaker. Strobel en Nitsch hadden het vuurpeleton opgelegd dat ze zouden zwijgen over deze executie. Maar op op 18 oktober 1946 maakte Nitsch de executieplaats toch bekend tijdens een rechtbankzaak. .

bron

↑Deze schapen vonden ons razend interessant. Toen er één zich richting omdraaide, volgden de andere.

↓Terug bij de auto liet Jacky zich het water goed smaken en plofte ze neer in de schaduw.

↕Ook in Oudemirdum kunnen ze niet wachten op de terrasgasten.

↕Nieuw voor ons: 9-holes golfbaan.

↕Mooi en gezellig Balk. 

↕Woudsend (tuintje VVV, waar ik een wandelkaart kocht)

We liepen terug naar de auto toen ik een schel getjilp hoor.

Een zwaluw fladderde van de ene kant van de straat naar de andere kant. Zenuwachtig.

Ze ging als een gek tekeer.

Ik begreep dat er een jong in de buurt moest zijn.

Een toen zag ik een kat die op de straat achter het jonge vogeltje aanzat, dat waarschijnlijk uit het nest was gevallen.

Moeder vloog boven de kat om hem af te leiden maar dat hielp niet.

Ik kon de natuur niet zijn gang laten gaan. Ik moest iets doen.

"Kssjt....weg jij."

Het jong schoot achter een bloemenbak en de kat werd nu door de moeder zwaluw en mij opgejaagd.....een parkeerplaats op.

Ik kon het grote hek sluiten. Hij kon niet weg.

Moeder zwaluw bleef op het dak kwetteren tegen de kat en ik ging op zoek naar het jonge vogeltje.

Er liepen mensen langs die niet wilden helpen.

"Ik raak nu geen dieren aan hoor!!!"

Ik belde lukraak bij een huis aan (manlief was allang bij de auto en vroeg zich waarschijnlijk af waar ik bleef). Een vriendelijke mevrouw deed open.

Ik vertelde wat er aan de hand was en vroeg of ze een bezem had zodat ik het vogeltje achter de bloempot weg kon halen. Later bedacht ik me dat ik om een handdoek of lap had moeten vragen zodat ik het had kunnen oppakken. Achteraf gepraat. Ik was in haast.

Ze kende de kat en was het met me eens dat het vogeltje in leven moest blijven.

Ik verschoof de zware bloempot een stukje en het jong fladderde naar een ander schuilplekje in een bloempot en daarna achter een struikje.

Moeder zwaluw, die al die tijd de kater had uitgekafferd en afgeleid hoorde blijkbaar dat haar jong bereikbaar was.

Ik moest het met pijn in mijn hart loslaten, maar terwijl ik dit zit te typen denk ik met angst aan die dappere moeder en haar jong. Het laat me niet los.