Eindelijk. We durfden het aan om naar onze huisarts te gaan.
Beschermd door mondkapjes zaten we samen in een lege wachtkamer. De stoelen stonden keurig op anderhalve meter.
Onze huisarts zette op ons verzoek ook een mondkaje op.
"Wij zijn zeurpieten," verontschuldigde manlief ons.
De medische problemen hadden zich inmiddels bij ons beiden opgestapeld.
Mijn voet bleef hardnekkig opspelen.
Die bloeduitstorting liep van enkel tot tenen. En die bult bovenop..........daar ging een naald in.
Dok dacht dat het een cyste was. De eerste poging mislukte. Er kwam niets uit.
Nog een keer prikken. Weer niets.
Wat is het dan??
Geen idee.
Niets ernstigs - maar de voet is overbelast geweest.
Overbelast. "Enkel ziet er gekneusd uit, Ellen."
"Maar ik heb geen pijn??"
Hoezo overbelast?? Ik heb alleen maar Rotterdam te voet verkend.
Okee, de rest vertel ik u niet.
Maar we moesten nog naar de apotheek.
Nou, die voert het Covid-19 protocol dus op deze manier uit.
Hij werpt letterlijk barricades op.
Ik had geen idee waar ik mijn recept moest ophalen.
Ziet u waar het pin apparaat staat??
De apotheker is volgens mij miljonair, maar te zuinig om een paar kleine investeringen, zoals plexiglas schermen, te doen.
En wat mij ook opviel: de assistenten staan gezellig dicht bij elkaar.
Niks anderhalve meter.
Zouden ze bij elkaar wonen???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten