Vandaag moest de caravan terug naar de stalling.
Een lastig ritje, waar manlief mij bij wilde hebben, over een secundaire weg (vanwege wegopbrekingen).
Bij iedere drempel kreunde de caravan.
Om ons rijdend paleisje in de box te krijgen was toch de mover nodig.
Dus eerst werd met bevende handen de accu geactiveerd. Ik hoorde zijn snelle ademhaling en zag zweetdruppeltjes op het voorhoofd.
We hadden al eerder in de stalling gestaan met een lege accu.
Hardop liepen de volgorde af.
Alle piepjes deden het.
Maar de mover kwam niet in beweging.
Ik liet hem even stoeien met de afstandsbediening en dacht zelf ook diep na "hoe ging het ook al weer."
"Jezus, dat ik het niet meer weet," hoorde ik hem geïrriteerd zeggen.
"Probeer die knop eens ingedrukt te houden."
Ja - hoor. Daar was de aanhoudende piep en we zagen beweging in het apparaat.
Met vereende krachten zetten we de caravan op zijn plek.
Dit weekend wordt hij daar gewassen.
Binnen tien minuten waren we bij Mop, die we twee maanden niet in levende lijve hadden gezien.
Op deze mooie dag durfden we het aan.
Ik moest naar de wc en maakte die eerst (waarschijnlijk onnodig) schoon wat ik na gebruik nog eens deed.
Onze kleinzoon was net wakker en kwam moeilijk op gang.
"Wil je drinken?" vroeg zijn vader.
"Nee, nee, nee. Naast oma."
"Nee, dat kan nu niet Tutti."
"Tutti, naast oma."
"Okee, maar dan gaan we samen drinken."
"Neem meteen een pet voor hem mee."
"Ja, moeders."
Hij kneep met zijn ogen die duidelijk last van de zon hadden. Ze traanden en de oogleden waren rood.
"Tutti heeft pijn in zijn ogen hè. Daarom moet je net als opa een pet op."
Als je iets tegen hem zegt wat zielig klinkt, dan antwoordt hij steevast met een melodramatisch jàh en trekt daar een vergelijkbaar gezicht bij.
Zoonlief ging een flesje water voor mij halen. Hij kwam met een zonnebril terug die Mop braaf opzette. Oma had immers gezegd dat hij pijn in zijn ogen had.
Met afstand houden leek hij geen probleem te hebben, maar hij wilde wel dolgraag naast oma zitten.
Dat lukte op de tuinbank.
Hij in de ene hoek, ik in de andere.
Samen dronken we.
Ik uit een flesje, hij uit een beker.
Ik genoot.
Hij genoot.
Mop is in staat aandachtig te luisteren en wat ik zeg ook daadwerkelijk te absorberen.
"Oma vakantie."
"Oma Rotterdam."
We hebben elkaars hand vastgehouden.
Die zachte wollige knuistjes.........en enorme smakkerds in de lucht.
Opa keek het vol genoegen stilletjes vanuit een zomerfauteuil aan.
Mop vond duidelijk dat opa ook aandacht verdiende. "Naast opa zitten."
Zonder onze interventie ging hij op de trap van zijn tuinhuisje zitten, op gepaste afstand - maar wel naast opa.
Ze zaten in de schaduw van een tomatenplant.
"Hee, jullie moeten die plant wel dieven hoor!!"
Zoonlief zuchtte zoals hij vroeger zuchtte wanneer we vroegen of hij zijn huiswerk af had.
Manlief deed voor wat dieven is.
In gedachte zag in mijn schoonmoeder in haar prachtige moestuin die anderhalve keer zo groot was als de tuin waar Mop met een emmer en schep in liep te schoffelen.
Een moment waar heden en verleden elkaar even raakten.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten